20 listopada – liturgiczne wspomnienie św. Rafała Kalinowskiego
Św. Rafał Kalinowski urodził się 1 (13) września 1835 r. w Wilnie w rodzinie Józefy i Andrzeja Kalinowskich. 9 (21) września w kościele pw. św. Janów nadano mu na chrzcie imię Józef. Jego matka zmarła zaraz po porodzie. Ojciec ożenił się jeszcze dwa razy. Trzecią jego żoną (druga również szybko zmarła), była Zofia Puttkamer, córka Maryli Wereszczakówny, niespełnionej miłości Adama Mickiewicza. Tej przybranej matce Józef wiele będzie później zawdzięczał.
Od 1843 r. pobierał naukę w działającym przy ul. Dominikańskiej Instytucie Szlacheckim w Wilnie, który w 1850 r. ukończył na złoty medal.
Po ukończeniu gimnazjum wstąpił w Petersburgu do Akademii Inżynierii Wojskowej. Jako absolwent tej uczelni, ze stopniem porucznika, budował arterie kolejowe, mosty, fortece. Był cenionym inżynierem, prywatnie zaś cieszył się dużym powodzeniem wśród kobiet. Gdy w roku 1863 wybuchło Powstanie Styczniowe, Józef natychmiast jednak zrzucił carski mundur i przystąpił do powstania. Został członkiem Rządu Narodowego i objął stanowisko ministra wojny na Wileńszczyźnie. Po upadku powstania, został aresztowany i skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Dzięki staraniom rodziny wyrok zamieniono jednak na 10-letnią katorgę na Syberii. „Do swoich listów – pisał z zesłania – proszę dołączyć jakąkolwiek pamiątkę, obrazek, medalik, szczyptę ziemi, trochę rodzinnego powietrza, jeśli możliwa byłaby to rzecz. (…). W porywie duchowości, nie chcąc przywiązywać się zbytnio do rzeczy doczesnych, pozbawiłem się swego czasu wielu pamiątek; w obecnej jednak chwili jestem zdania, że nawet zmysły potrzebują pokarmu dla odświeżenia myśli i ogrzania serca” (17.01.1867 r.).
Po zakończeniu katorgi na Syberii osiadł w Paryżu (miał zakaz zamieszkania w zaborze rosyjskim). W stolicy Francji został wychowawcą Augusta Czartoryskiego. Młodemu księciu i przyszłemu błogosławionemu, salezjaninowi (2004 r.), przekazał swoją wszechstronną wiedzę, przyczynił się też do pogłębienia jego wiary i życia duchowego. Wraz z zakończeniem pracy wychowawczej, podjął dojrzewającą w nim od dłuższego czasu decyzję wstąpienia do zakonu.
Wybrał karmelitów bosych, gdzie przyjął imię Rafał. Po ukończeniu teologii i otrzymaniu święceń (1882 r.), pracował gorliwie nad odnowieniem Karmelu w Polsce, pełniąc szereg odpowiedzialnych funkcji.
Na zdjęciu: Robert Bluj przy obrazie św. Rafała Kalinowskiego, fot. bluj.lt
Droga do świętości o. Rafała nie była łatwa. Jeszcze w czasie studiów w Petersburgu doświadczył obojętności religijnej.
Próbował ją przezwyciężyć przystępując któregoś dnia do sakramentu pokuty, ale w konfesjonale nie zastał spowiednika. Zniechęcony, przez długich dziesięć lat, nie korzystał ze spowiedzi. Przełamał się dopiero w czasie powstania. Pomogły mu w tym modlitwy przybranej matki i usilne prośby młodszej siostry.
To jego osobiste doświadczenie zaowocowało później wspaniałą posługą w konfesjonale, nie chciał bowiem aby penitent, jak on kiedyś, odszedł od pustego
konfesjonału. Miał ponadto niezwykły dar jednania grzeszników z Bogiem i przywracania im spokoju sumienia. Zdarzało się, że w Wadowicach, gdzie pełnił swą posługę, już o 4:45, gdy otwierano drzwi kościoła, czekał na niego tłum ludzi, przybyłych z najdalszych okolic. Spowiadał ich, aż do wieczora,
zyskując sobie przydomek „męczennika konfesjonału”.
Ks. Jan Vianney, o. Rafał Kalinowski, o. Pio przeszli do historii jako niezwykli spowiednicy. Do tych nazwisk, każdy z pewnością mógłby dodać kilka innych: księży i ojców, którzy w sakramencie pokuty „przypinali nam skrzydła”. I choć byli i tacy, którzy ze zmęczenia, zdenerwowania, braku taktu, potrafili nas czasem w sakramencie pokuty dotknąć, urazić, to jednak wszyscy oni wypowiadali na końcu słowa: „I ja odpuszczam tobie grzechy”, dzięki którym, mogliśmy dalej żyć jak dzieci Boże.
R. Kalinowski zmarł w opinii świętości 15 listopada 1907 roku w Wadowicach. Pochowany na cmentarzu klasztoru w Czernej. 1937 r. jego szczątki zostały przeniesione do kaplicy klasztoru. 22 czerwca 1983 r. podczas mszy św. na krakowskich Błoniach beatyfikował go św. Jan Paweł II. Kanonizacji dokonał w Rzymie 17 listopada 1991 roku – w roku 400-lecia śmierci św. Jana od Krzyża, odnowiciela zakonu karmelitów.
Św. Rafał Kalinowski jest pierwszym karmelitą kanonizowanym po św. Janie od Krzyża.
25 listopada 2001 r. z okazji 10-lecia kanonizacji Rafała Kalinowskiego w kościele pw. Ducha Świętego w Wilnie został poświęcony obraz autorstwa wileńskiego malarza Roberta Bluja. Poświęcenia dokonał ówczesny biskup pomocniczy archidiecezji wileńskiej Juozas Tunaitis.
28 kwietnia 2006 r. szkole średniej w Niemieżu w rejonie wileńskim nadano imię św. Rafała Kalinowskiego. Obecnie jest to polsko-litewsko-rosyjskie Gimnazjum im. św. Rafała Kalinowskiego. W listopadzie 2007 r. w ramach obchodów 100-lecia śmierci świętego w kościele pw. Ducha Świętego w Wilnie została odsłonięta poświęcona mu tablica pamiątkowa.
6 listopada 2011 r. w Niemieżu w rejonie wileńskim ówczesny metropolita wileński kardynał Audrys Juozas Bačkis poświęcił pierwszy i jedyny dotychczas kościół pod wezwaniem tego świętego na Litwie. Jednym z inicjatorów budowy kościoła w Niemieżu był ks. Dariusz Stańczyk. Realizacja pomysłu trwała kilka lat. Świątynię wybudowano na wzór kościoła pw. św. Ojca Pio w Pawłowie w województwie pomorskim.
Z dniem 29 marca 2018 r. w archidiecezji wileńskiej powołana została parafia pw. św. Rafała Kalinowskiego w Niemieżu. Proboszczem parafii został wówczas mianowany ks. Vytautas Rudis, dotychczasowy rektor niemieskiego kościoła. Parafia należy do dziekanatu Nowej Wilejki. Przypomnijmy, działający od 2011 r. kościół w Niemieżu należał wcześniej do parafii pw. św. Teresy w Wilnie.
Na podstawie: KAI, vaticannews.va, inf. wł.
