Emil Karewicz kończy 95 lat
Emil Karewicz urodził się 13 marca 1923 roku w Wilnie. Był synem oficera kawalerii, który służył w carskiej armii, a w wolnej Polsce został tylko strażakiem. Mama marzyła o tym, by syn został księdzem. On jednak nie czuł powołania i długo zastanawiał się, którą ścieżką podążać. W końcu trafił jako stażysta do teatru i wiedział, że znalazł swoje miejsce w życiu.
„Wszystko zaczęło się bardzo prozaicznie. Na wschodnich terenach, skąd pochodzę, istniało na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych wiele teatrów, kabaretów, tzw. teatry-studia itp. Trafiłem do takiego studia w Wilnie, nazywało się to Studio-Teatr Mały, a gromadziło bardzo dobrych wykładowców i wielu miłośników sceny. Gdy wybuchła wojna – trafiłem do polskiego wojska formującego się na terenie ZSRR. Po zdemobilizowaniu – coś musiałem robić, trzeba było obrać jakiś zawód” – wspominał w jednym z wywiadów.
Niedługo po wojnie debiutował na scenie rolą kelnera w „Klubie kawalerów” Michała Bałuckiego w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1948). Kariera sceniczna Emila Karewicza, oprócz gry w Teatrze Wybrzeże, obejmuje występy m.in. w teatrach: im. Stefana Jaracza w Łodzi (1949–1960, gdzie grał m.in. w sztukach reżyserowanych przez Iwo Galla), Nowym w Łodzi (1960–1962, współpraca m.in. z Kazimierzem Dejmkiem), im. Stefana Jaracza w Warszawie (1962–1965) oraz w warszawskich teatrach Dramatycznym (1965–1967) i Nowym (1974–1983).
Wielką popularność przyniosła Karewiczowi rola Hermanna Brunnera, przeciwnika granego przez Stanisława Mikulskiego Hansa Klossa, w serialu „Stawka większa niż życie”, realizowanym w latach 1967–1968 (reż. Janusz Morgenstern, Andrzej Konic).
Emil Karewicz został odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także Złotym Krzyżem Zasługi. Pięć lat temu przyznano mu odznakę Za Wybitne Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych.
Na podstawie: IAR, PAP