GAM: jesienne otrzęsiny nad Świtezią

Uczniowie "Mickiewiczówki" jeżdżą do Nowogródka od lat 80. Początkowo były to sporadyczne wyjazdy, potem - coraz częstsze i liczniejsze. W 1989 roku nadano imię Adama Mickiewicza ówczesnej Wileńskiej Szkole Średniej nr 11, natomiast status gimnazjum - jako pierwsza szkoła polska na Litwie - placówka oficjalnie posiada od roku 1999. I to właśnie wtedy zrodziła się tradycja organizowania swoistego chrztu dla uczniów pierwszej klasy gimnazjalnej.

"Pierwsza promocja gimnazjalistów wymyśliła sobie, że trzeba zrobić otrzęsiny - przyjęcie w poczet gimnazjum tych, którzy przyszli do pierwszej klasy - właśnie tam, nad Świtezią. Było bardzo uroczyście, podniośle, przyjęci do gimnazjum składali przysięgę, zagrano na trąbce hymn naszej szkoły... ("Użyjmy dziś żywota..." - "Pieśn Filaretów" - przyp. red.)" - o początkach tradycji, która trwa już prawie 20 lat, mówi dyrektor Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Wilnie Czesław Dawidowicz, dodając jednocześnie, że organizacja takiego wyjazdu na Białoruś z uwagi na załatwianie spraw wizowych wcale nie jest łatwa.

Tradycja jednak, na szczęście, trwa. W minioną sobotę, 30 września dwupiętrowy autokar z gimnazjalistami o 6.00 rano wyruszył z Wilna. Parę godzin jazdy, sprawna kontrola graniczna (na szczęście tym razem nie było kolejek) i oto już gimnazjaliści z wychowawczyniami kierują swe kroki najpierw ku ruinom zamku w Nowogródku, potem - do Domu-Muzeum Adama Mickiewicza, następnie - nad Świteź.
A tu inicjatywę w swoje ręce po uprzedniej prezentacji każdej z trzech pierwszych klas gimnazjalnych przejęli czwartacy, którzy przez około godzinę "chrzcili" młodszych kolegów jak należy: było wiele zadań, pytań, dużo śmiechu i żartów. Jak się okazało, nie było tak strasznie jak zapowiadano. 

"Same otrzęsiny okazały się dobrze zaplanowane. Oczywiście, starsi koledzy bardzo nas straszyli, mówiąc o zadaniach i próbach, jakie nas czekają. Mówili, że będą jajka, mąka, robaki i takie różne rzeczy, ale było bardzo wesoło" - dzieli się wrażeniami Monika Nadtoczy, uczennica klasy G1a, dodając, że szczególnie zapamięta przenoszenie w zębach na wytyczoną odległość plastikowych kubeczków wypełnionych napojem. "Nie wolno go było przelać ani skosztować. Przez przypadek trochę wypiłam. Okazał się całkiem smaczny" - mówi. Były też różne, jak na taką okazję przystało, podchwytliwe pytania. Jedno z nich brzmiało: "Dlaczego ptak, lecąc do ciepłych krajów, zabiera ze sobą gałązkę?". Jak się okazało, pytania przygotowano w ten sposób, by nie można było na nie odpowiedzieć, a "podstępni" starszacy mieli w ten sposób powód, by wymierzyć młodszym kolegom zaplanowaną zawczasu "karę". 

"Było naprawdę super! Starsi przyjaciele dali nam przykład, jak można "chrzcić" następne pokolenia. Najśmieszniejsze dla mnie było zadanie, w trakcie którego związani między sobą parami musieliśmy pokonywać różne przeszkody. Nie zawsze szło sprawnie, ale śmiechu było wiele. Za karę musieliśmy chodzić "kurczakiem" i robić przysiady" - opowiada Aleta Kornecka z klasy G1b. "Dużo fajnych chwil mieliśmy. Po wyjeździe mamy lepszy kontakt ze starszymi kolegami, jak też ze sobą, bo wszyscy w klasie faktycznie jesteśmy nowi. Nawiązało się sporo przyjaźni". 

A jak wyglądały otrzęsiny okiem tych, którzy je zorganizowali?

"Przygotowywaliśmy się bardzo długo i szczegółowo. Musieliśmy przygotować wszystko - od A do Z. Od linek, sznurków i kubeczków zaczynając, poprzez farby i "czyfirek" (mocna herbata – przyp. red.), na pytaniach i zadaniach kończąc" - opowiada Aneta Pawlukowicz, uczennica klasy G4b. Starsi koledzy stanęli przed nie lada wyzwaniem - wymyślić ciekawy "otrzęsinowy" program, a jednocześnie nie obrazić i nie skrzywdzić młodszych kolegów... Zadaniu sprostali.  

Irena Dziugiewicz, nauczycielka religii w "Mickiewiczówce", uważa, że takie wyjazdy są niezwykle potrzebne.

"Uczniowie są zachwyceni. Młodzież świetnie się bawi. Długo pamięta takie wyprawy... Moja pierwsza promocja na wiosnę będzie obchodziła 5-lecie ukończenia gimnazjum. Do tej pory na spotkaniach absolwentów bardzo mile wspominają, jak wyjeżdżaliśmy, jak było wesoło. Nie pamiętają dyktanda czy kontrolnej, a właśnie takie imprezy, takie wyjazdy. To pozostaje w pamięci przez całe życie. To piękna tradycja i trzeba ją kontynuować" - podkreśla wychowawczyni tegorocznej G1a. 

Tradycja rzeczywiście piękna i ze wszech miar warta kontynuacji. Trzeba tylko chcieć. A chcieć, to móc!