Msza św. w 20. rocznicę śmierci Zofii Gulewicz

Klub Weteranów Zespołu „Wilia” 


Zofia Gulewicz (1915–1998) – solistka baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, choreograf Polskiego Zespołu Artystycznego Pieśni i Tańca „Wilia”, oddana całym sercem i duszą zespołowi – absolwentka przedwojennej Warszawskiej Szkoły Baletowej. Tańce w układzie Zofii Gulewicz cieszyły się ogromnym powodzeniem. Była to osoba bardzo subtelna i skromna, zawsze starała się pozostawać na uboczu i nieraz sami zespolacy wyprowadzali ją na bardziej widoczne miejsce. Kosze kwiatów, jakie otrzymywała, świadczyły o jej popularności. 

W latach przedwojennych wyszła za mąż za inżyniera Arseniusza Gulewicza, którego rodzina pochodziła z Kolonii Wileńskiej. Los tak pokierował Zofią Gulewicz, że na początku wojny znalazła się w Wilnie, którego już nigdy nie opuściła. Od prawie początku istnienia zepołu „Wilia” Zofia Gulewicz przez ponad 40 lat kierowała grupą taneczną. Układała polskie tańce także dla litewskich zespołów i teatrów. Lata jej działalności w zespole to także lata poświęcone pracy dla krzewienia polskości na Wileńszczyźnie.

Podczas swej choreograficznej pracy Zofia Gulewicz wykształciła spore grono nie tylko tancerzy, lecz także choreografów, którzy podjęli się podobnej pracy, opiekując się tancerzami na wzór swojej mistrzyni. Zofia Gulewicz pomagała roztańczyć się takim zespołom Wileńszczyzny jak: „Wilenka”, „Mereczanka”, „Prząśniczka”, „Wileńszczyzna”, „Świtezianka”, „Solczanie”, „Niemieżanka”, „Strumyk”, „Zgoda”, „Gromada”, zespołom ze szkół nr 5, 14, im. Jana Pawła II w Wilnie, w Starych Trokach, Rudominie i Pomaturalnej Szkole Rolniczej w Białej Wace.

Wszyscy, którzy osobiście poznali panią Zofię, wspominają ją jako osobę pełną życzliwości, dobroci i pokory. Była ona dla tych, których gromadziła wokół siebie i tańca, ostoją i filarem polskości. We wdzięcznej pamięci potomnych jest pani Zofia wzorem wysokiej kultury polskiej i wielkiego patriotyzmu. Zofia Gulewicz zmarła w 1998 r. w Wilnie.