Narodowcy uczcili przejęcie Wilna

dls Cowboy dzhienkuje zhe dajeczie pszyklad innai Polski i innego spoizhene na szwiat ale wy jestaszcze jazheli tak mozhna powiedzhiecz gigantycznai mneiiszoszczi. Wielki Patriotyzm wsuwany z pomocau polskeii oszwiaty w Polsce zwyczienzha 99,999%. Jusz nie za dlugo w Polsce chyba bendau marszorowali demonstranczy kresowcy z zondaniami o kolonije.

Ja się pytam po raz któryś z kolei: Kiedy Kowboj przestanie okupować indiański Texas?

Kał boju (pewnie z Kał-nasu) ciesz się że Meksyk się o twój Teksas nie upomina;-).Twój szef litwin Andrius Ku...s zapewnie jest ci wdzięczny za posty;-)

Giesmynas, przyjacielu, przestan tracic energie na odpisywanie tym bocianom, zeligowskim i tej calej paczce ludzi (uwazam ze to jedna i ta sama osoba). To ktos kto zyje tymi straconymi "kresami". Oglupieni zaklamana antylitewska propagandom. Zobacz jak oni pisza o tym narodzie: ciemni, nieuki, lenie, niedoswiadczeni, ze gdyby nie okupanci to by zagineli. Zyja tak "kresami" jak Niemcy swoimi: Breslau, preussen, o ktorych wspomniales tu gdzies. daj se chlopie spokoj. Pozdro od mego szefa Litwina Andriusa. Kowboj z Texasu.

JAK TO JEST W KRAJACH UNII EUROPEJSKIEJ

Jest taka mniejszość
Liczba ludności w Finlandii: 5 181 000
Liczba ludności w Helsinkach: 555 500
Odsetek Finoszwedów w kraju: 291 500 (5,6%)
Ods. Finoszwedów w Helsinkach: 36 000 (6,5 %)
Gminy w Finlandii wg statusu językowego
Gmina Ilość gmin Średni % Finoszwedów w gminie
Jednojęzyczna szw. 21 93,3
Dwujęz. z przew. szw. 22 68,6
Dwujęz. z przew. fiń. 20 9,7
Jednojęzyczna fińska 385 0,4
Jest taka mniejszość. Mimo że stanowi ona jedynie 5,6 procent ludności kraju, w którym mieszka, to jej język jest drugim oficjalnym i pełnoprawnym, państwowym językiem. Ta mniejszość posiada nie tylko swoje przedszkola i szkoły, ale również dwie wyższe uczelnie. Jej przedstawiciele mają zagwarantowane przez konstytucję prawo bycia obsłużonym w swoim języku przez administrację państwową i samorządową w całym kraju, nie tylko w regionach, które owa mniejszość zamieszkuje w zwartych grupach.
Mniejszość ta nie musi walczyć o dwujęzyczne napisy z nazwami miejscowości, urzędów i ulic. Napisy są zawsze dwujęzyczne i to już wtedy, gdy „mniejszościowa” ludność stanowi 6-8 procent mieszkańców gminy.
Więcej, język tej mniejszości jest nauczany obowiązkowo we wszystkich szkołach podstawowych i średnich w całym kraju. Obowiązkowa jest również matura z tego języka.
A jeśli jakiś młody człowiek chce odbyć służbę wojskową we własnym, „mniejszościowym” języku, to proszę bardzo! Idzie do „mniejszościowej” brygady wojskowej!
Kraj, o którym mowa, nie leży gdzieś na antypodach ani na księżycu, ale prawie po sąsiedzku. Nazywa się Finlandia. A mniejszość, o której mowa, to Szwedzi, od wieków zamieszkujący ten kraj, zwani też Finoszwedami.
Szwecja czy Nowogród?
Szwedzi zaczęli osiedlać się na fińskim wybrzeżu już w XII wieku. Niedługo później w tym kierunku poszła również ekspansja polityczna i chrystianizacyjna Szwecji, która wkrótce opanowała Finlandię, w konkurencji z Nowogrodem Wielkim, który również miał zakusy w tamtą stronę.
Zwierzchność szwedzka trwała w Finlandii ponad 600 lat, aż do początku XIX wieku, kiedy Finlandia została przyłączona do Rosji.
Przez ten czas duże warstwy społeczeństwa fińskiego zaczęły mówić po szwedzku. Ocenia się, że w XVIII wieku 20-25 procent mieszkańców kraju mówiło po szwedzku – z reguły byli to ludzie wykształceni, mieszkańcy miast, szlachta i księża. Po fińsku mówili prawie wyłącznie mieszkańcy wsi.
Ale po szwedzku mówiła nie tylko elita, lecz również rzesze chłopów i rybaków, którzy zasiedlali, i do dziś zasiedlają, zachodnie i południowe wybrzeże kraju.
Kochany car
Pod zwierzchnością Rosji w Finlandii z początku niewiele się zmieniło. Praktycznym Finom nie w głowie były powstania, za co carat odwdzięczał się, dając im dużą dozę autonomii. Zaś język szwedzki pozostał oficjalnym językiem Finlandii, używanym w urzędach i sądach.
W latach 30., na fali europejskiego narodowego romantyzmu, pojawiło się w Finlandii zainteresowanie swoim fińskim dziedzictwem. Z początku nie było ono wymierzone przeciwko szwedzkiej dominacji kulturowej i językowej. Wprost przeciwnie: wielu heroldów fińskiego odrodzenia należało do szwedzkiej mniejszości i po fińsku często nie mówiło. Jedną z głównych postaci tego ruchu był Johan Ludvig Runeberg, fiński skald i „wieszcz”, który jednakowoż pisał wyłącznie po szwedzku.
W roku 1863 język fiński został zrównany w prawach z językiem szwedzkim, ale dopiero w roku 1906 otrzymał status pierwszego języka w kraju.
Pod koniec XIX wieku zaczęły się fińsko-szwedzkie tarcia. Na konflikt językowo-kulturowy nałożyły się antagonizmy społeczne – zamożne warstwy w Finlandii były często szwedzkojęzyczne. Ślad po tych antagonizmach – niechęć do swoich szwedzkojęzycznych ziomków – pozostała u Finów do dziś.
W 1917 roku Finlandia odzyskała niepodległość. Przy tej okazji świeżo powstałe państwo fińskie miało swój konflikt „o Wilno” ze Szwecją. Chodzi o leżącą między obydwoma krajami Alandię, wyspę zamieszkałą (do dziś) prawie wyłącznie przez Szwedów. Liga Narodów przyznała jednak Alandię Finlandii, na co Szwecja w końcu bardzo niechętnie się zgodziła. W zamian za to Alandia uzyskała daleko idącą autonomię (którą ma do dziś).
W latach 1917-1923 w Finlandii stworzono system, który gwarantował szwedzkiej mniejszości daleko idące prawa. W okresie międzywojennym Finlandia miała szwedzkojęzycznych premierów i ministrów. Finoszwedem był również marszałek Mannerheim, bohater dwóch wojen z Rosją sowiecką.
Radio, TV, teatry
Od tamtego czasu do dziś niewiele się zmieniło. Finoszwedzi mają swoje szkolnictwo, w tym dwie własne wyższe uczelnie (Akademia w Abo (Turku) i Wyższa Szkoła Handlowa w Helsinkach). Również na wielu fińskojęzycznych wyższych uczelniach można na niektórych wydziałach studiować po szwedzku. Finoszwedzi mają liczne własne czasopisma i gazety (w tym dwie codzienne – nakład największej z nich, helsińskiego „Hufvudstadsbladet”, wynosi prawie 60 000). Mają też swoje teatry i bogate życie kulturalne.
Około 10 procent wszystkich programów w publicznym radiu i TV jest nadawanych po szwedzku. W regionach, gdzie zamieszkuje szwedzka mniejszość, lokalne radio nadaje równolegle po fińsku i po szwedzku.
Główną siłą polityczną Finoszwedów jest Szwedzka Partia Liberalna (SFP), która zwykle uzyskuje w wyborach około pięciu procent głosów, a więc tylko niewiele mniej niż wynosi odsetek szwedzkojęzycznych mieszkańców kraju.
Dwujęzyczne gminy
Co 10 lat w 448 gminach Finlandii mieszkańcy deklarują swój język ojczysty. Na podstawie tego spisu gminy dzielone są na cztery kategorie – jednojęzyczne fińskie, jednojęzyczne szwedzkie, dwujęzyczne z przewagą fińskiego i dwujęzyczne z przewagą szwedzkiego.
Zasada jest prosta – powyżej 50 procent daje przewagę językową w gminie, zaś mniejszość musi mieć co najmniej 8-10 procent, aby gmina była dwujęzyczna. Gdy mniejszość nie osiąga tego pułapu – gmina jest jednojęzyczna.
W gminach jednojęzycznych (385 fińskich i 21 szwedzkich), wszystkie oficjalne napisy (znaki przy drogach z nazwą miasta, nazwy ulic i urzędów) są jedynie w języku dominującym. W gminach dwujęzycznych (22 z przewagą Finoszwedów i 20 z przewagą Finów) napisy są w dwóch językach, przy czym wersja w języku większości jest zawsze umieszczana wyżej.
Innymi słowy, w Finlandii istnieje 21 gmin, z czego 16 na Alandii, gdzie w ogóle nie ma publicznych napisów w głównym języku państwowym – fińskim! Szwedzkojęzyczni mieszkańcy stanowią w tych gminach średnio 93 proc. wszystkich mieszkańców.
W praktyce sama gmina ma dużo do powiedzenia o swoim statusie językowym i często idzie na rękę mniejszości (częściej jest to mniejszość szwedzka, której liczebność w wielu gminach ma tendencję spadkową) i zachowuje dwujęzyczność, mimo że formalne wymagania „procentowe” nie są już spełniane.
Muminki i inni
Finoszwedzi wkładali i nadal wkładają ogromny wkład w kulturę, zarówno szwedzką, jak i fińską. Najbardziej znaną ich reprezentantką jest zmarła przed kilku laty twórczyni Muminków – Tove Jansson.
Mimo że Finoszwedzi mają zagwarantowane wszelkie prawa jako mniejszość i mimo iż są doskonale zorganizowani, a jeżeli chodzi o poziom wykształcenia i zamożności, nie ustępują wcale Finom, to przez ostatnich kilkadziesiąt lat ich populacja powoli zmniejszała się w wyniku tendencji asymilacyjnych.
Proces ten, szczególnie intensywny w latach 60. i 70., ostatnio został zahamowany. Dziś coraz więcej rodziców w rodzinach mieszanych posyła swoje dzieci do szkół szwedzkich. Jedną z przyczyn jest postępująca globalizacja oraz członkostwo Finlandii w Unii Europejskiej. Wiele rodzin chce skorzystać z okazji i zapewnić dziecku „za darmo” drugi język, którym można się porozumieć nie tylko w Szwecji, ale także dość swobodnie w Norwegii i, przy pewnym wysiłku, w Danii.
Folkting broni, Folkting radzi
Najważniejszą instytucją, która dba o interesy szwedzkiej mniejszości jest Svenska Finlands Folkting (Sejmik Szwedzkiej Finlandii), rodzaj nieformalnego, finoszwedzkiego „parlamentu”, wybieranego przy okazji wyborów samorządowych. Są w nim szwedzkojęzyczni przedstawiciele wszystkich partii politycznych.
Folkting jest najważniejszą instytucją konsultacyjną dla rządu i parlamentu we wszystkich sprawach dotyczących szwedzkiej mniejszości. Dba też o zachowanie praw, które Finoszwedom gwarantuje konstytucja – dostęp do wykształcenia, służby zdrowia, mass mediów i obsługi w sądach i innych urzędach w swoim własnym języku. A także o to, aby wszystkie oficjalne dokumenty w Finlandii były w dwóch językach. Posiada też specjalny urząd, do którego można zgłaszać sytuacje, kiedy Finoszwed nie został obsłużony przez jakąś instytucję w swoim własnym języku.
Poza tym Folkting dostarcza informację o finoszwedzkiej kulturze, tradycjach i języku – do bibliotek, przedszkoli, szkół i uniwersytetów, a także do mass mediów – w Finlandii i za granicą.
Żądasz i masz
Mimo że konstytucja uznaje język szwedzki jako w pełni równoprawny drugi język państwowy, i to w całym kraju, to oczywiście nie ma praktycznej możliwości wyegzekwowania wynikających z tego faktu praw wszędzie i w każdej sytuacji. Szwedzkojęzyczni Finowie zamieszkują w zwartej grupie jedynie południowy pas wybrzeża, rozciągający się po obu stronach Helsinek, oraz wzdłuż zachodniego wybrzeża, z centrum w mieście Vasa. Zaś wielu Finów, szczególnie w głębi kraju, gdzie Finoszwedów prawie nie ma, ale także w stolicy, gdzie jest ich jedynie kilka procent, nie mówi po szwedzku albo nie chce w tym języku mówić.
Wyegzekwowanie więc przez Finoszwedów ich konstytucyjnych uprawnień, szczególnie w rejonach, gdzie są w mniejszości, zależy więc często od tego, jak konsekwentnie w konkretnych sytuacjach domagają się oni realizacji swoich praw.
Nie lubiany szwedzki
Osobnym rozdziałem jest wynikająca z konstytucji obowiązkowa nauka szwedzkiego we wszystkich fińskich szkołach. Tutaj nastąpiło jakby pewne „przedobrzenie”. Wielu fińskich uczniów traktuje szwedzki jako dopust boży, mniej więcej tak jak moja generacja traktowała naukę rosyjskiego w komunistycznej Polsce.
Nawet wśród Finoszwedów można usłyszeć głosy, że szwedzki w fińskich szkołach powinien być językiem dobrowolnym („wtedy ci, którzy go wybiorą, będą przynajmniej mieć motywację do nauki”). Jednak dotychczas, mimo ciągłej dyskusji na ten temat, nikt na poważnie nie próbuje zmienić systemu. Chociaż ostatnio prowadzone są eksperymenty, gdy rezygnuje się ze szczególnie nie lubianego przez fińskich licealistów obowiązkowego zdawania matury ze szwedzkiego.
„Pany, łycary i biełoruczki”
Niechęć Finów do Szwedów, także tych po drugiej stronie Zatoki Botnickiej, powoli się zmniejsza, ale nadal istnieje. Jedną z przyczyn są istniejące u Finów historyczne kompleksy „mniejszego brata”, mające swoje korzenie jeszcze w XIX wieku i wcześniej. W oczach wielu Finów – Finoszwedzi, i w ogóle Szwedzi, to takie trochę „szwedzkie pany, łycary i biełoruczki”. Zaś samych siebie Finowie uważają za, może prostych, ale upartych i twardych facetów. Chociaż ostatnio ów image został poważnie nadszarpnięty, po tym jak najtwardszych z twardych – prawie całą reprezantację kraju w narciarstwie biegowym – przyłapano na stosowaniu dopingu.
Owa animozja jest mniejsza na zachodnim wybrzeżu, gdzie Finoszwedzi i Finowie zawsze byli równie biednymi rybakami i rolnikami, za to większa w Helsinkach i okolicach, gdzie mieszkały finoszwedzkie, bogate rodziny, właściciele posiadłości i wielkich przedsiębiorstw. Moja finoszwedzka znajoma opowiadała, jak w dzieciństwie, gdzieś w latach 50., ona i jej koleżanki bały się mówić zbyt głośno po szwedzku w centrum Helsinek, gdyż mogły zostać pobite przez swoich fińskich rówieśników.
Dziś takich społecznych podziałów już nie ma – Finoszwedzi nie różnią się od Finów ani zamożnością, ani wykształceniem.
Żyją dłużej i lepiej
Tym większą debatę wzbudziły rezultaty badań, przeprowadzonych kilka lat temu, które wykazały, że Finoszwedzi żyją przeciętnie o kilka lat dłużej od Finów, są od nich zdrowsi i w ogóle żyją lepiej. Przyczyn takiego stanu rzeczy dopatrzono się w końcu w fakcie, że Finoszwedzi mają silniejsze związki rodzinne i społeczne. Być może, będąc mniejszością, przez cały czas zagrożoną asymilacją, trzymają się po prostu razem.
Faktem jest, że Finoszwedzi są doskonale zorganizowani i wzajemnie się wspierają. Czują się też pełnoprawnymi współgospodarzami Finlandii. Ich wpływy w polityce i życiu gospodarczym są nawet większe, niżby to wynikało z ich liczebności. Są mniejszością, ale mniejszością bez kompleksów. Wprost przeciwnie, są bardzo dumni ze swojej przynależności.
„Koroniarskie główki”
Owe fińsko-szwedzkie animozje nie prowadzą dziś do żadnych poważnych konfliktów. Za to manifestują się chętnie w sporcie, gdzie np. fińscy hokeiści zawsze dają z siebie wszystko, żeby tylko pokonać reprezentację Szwecji.
Ale, żeby było jeszcze ciekawiej, na moje pytanie, za kim kibicuje w meczach hokejowych Szwecja-Finlandia, znajomy Finoszwed powiedział, że, oczywiście, za Finlandią. Bowiem będąc szwedzką mniejszością, Finoszwedzi bynajmniej nie utożsamiają się do końca z „koroniarzami” z Macierzy po drugiej stronie Zatoki Botnickiej.
Może najlepiej ujęła to moja finoszwedzka znajoma, mówiąc: „Nigdy się nikomu nie kłanialiśmy”.
Fińska Suderwa
Tak więc pani starosta w takiej fińskiej „Suderwie” zupełnie nie musiałaby walczyć o dwujęzyczne napisy. Istniałyby one tam od zawsze, przy czym – ponieważ Polacy stanowią 84 procent mieszkańców gminy – wersja polska byłaby umieszczona wyżej, zaś litewska niżej. I każdy urzędnik w Suderwie, niezależnie od swojej własnej narodowości, miałby o b o w i ą z e k obsłużyć petenta po polsku, gdyby ów petent sobie tego zażyczył.
Tadeusz Rawa
Sztokholm

Giesmynas : Zamiast pisać takie głupoty zainteresuj się lepiej TRAKTATAMI MIĘDZYNARODOWYMI, ktore Litwa przyjęła i ratyfikowała. Wtedy ( może) zrozumiesz, że twoja sytuacja gastarbeitera we Francji była zupelnie inna pod względem prawnym niż sytuacja autochtonów na Wileńszczyźnie. W jakim departamencie Fracji żyje od pokoleń mniejszość litewska stanowiąca większość lub choćby znaczny odsetek mieszkańców tego departamentu ?
Czy w środowisku litewskich nacjonalistów wiedza na temat przepisów prawa międzynarodowego jest na tak żałosnym poziomie ?

Kmicic: atakujesz Litwe. Wyprowadz sie zatem z jej. Te bajeczki mozesz zabrac do brukseli, tam i tak nie maja czasu na wojny i macenia, ataki, grozby. Jesli Polacy w Vilniusie chca zyc w pokoju, niech nie zadaja gruszek i mi manny z nieba. Ja jak mieszkalem 7 lat we Francji to nie prosilem brukseli o liteskie napisy na ulicach Paryza, kapisz?

Giesmynas : Kogo mieli pytać Polacy o zgodę na budowanie na Litwie ? To ty nie wiesz, że cała wasza szlachta dobrowolnie spolonizowała się w okresie unii polsko-litewskiej ? Że nikt ich do tego nie zmuszał ? Że stali się polakami z własnej, nieprzymuszonej woli ? Ci ludzie budowali za własne pieniądze na swojej wlasnej ( prywatnej ) ziemi. Podaj mi nazwisko chociaż jednego magnata litewskiego, który w tamtych czasach mówił w domu po litewsku. Radziwiłłowie, Pacowie, Tyszkiewiczowie, Sapehowie ? Przecież to oni wznosili budowle, piękne kościoły itd. na Litwie. Mieli pytać o pozwolenie chłopów pańszczyźnianych tylko dlatego, że jedynie tacy mówili wówczas po litewsku ( sciśle mówiąc gwarami litewskimi) ?
Co ty tutaj za idiotyzmy wypisujesz ?
A co do lat 1920-1939 to chyba wiesz dobrze, że w tej sprawie mamy zupełnie odmienny punkt widzenia. Nie będę jednak tego rozszerzał, bo każdy wie dobrze na czym polegają róznice w punktach widzenia. Tak czy inaczej obywatele RL polskiej narodowości są na Wileńszczyźnie AUTOCHTONAMI (w przeciwieństwie do was zresztą) i jako gospodarze ( niech będzie, że współgospodarze) tej ziemi mają prawo do swobodnego rozwoju swojej kultury narodowej i budowania swoich "budowli".

Giesmynas : Ziemia Wileńska jest w obcych łapach . Trwa tu swoisty "kulturkampf", proces przymusowego wpajania bałtyjskiej kultury słowiańskim autochtonom , forsownej kolonizacji. Czasy się zmieniają , (daj nam Panie Boże) konflikty, przynajmniej w Europie, są rozwiązywane coraz częściej przy użyciu dyplomacji i dialogu. Polacy mieszkający na Litwie - potomkowie polskojęzycznych Litwinów - nie pragną wcale przyłączenia Wilna do Polski . Sama Polska też tego nie pragnie . Strona polska (zarówno ta z Litwy jak i ta z Warszawy ) żąda jedynie by RL uszanowała umowy międzypaństwowe i nie uszczęśliwiała na siłę swoich obywateli - Polaków. Polacy na Wileńszczyźnie są u siebie i chcą być uważani za faktycznych gospodarzy tej ziemi. Ale spokojnie, o secesji nikt nawet nie myśli. Przydałyby się jedynie większe uprawnienia dla samorządów i ogólna zmiana wrogiego nastawienia wobec polskiej mniejszości ze strony litewskiej sceny politycznej i ogółu społeczeństwa . Jeśli to nie nastąpi ,konflikt będzie narastał : w epoce internetu i globalizacji , Polaków na Litwie nie da się już wynarodowić , problem nie zniknie więc sam z siebie. Litwa musi go jakoś rozwiązać. Nie zrobi tego - wyhoduje sobie drugie Kosovo.

Do giesmynas : Mieszkańcy Wilna oraz Wileńszczyzny , do lat '40 XX wieku ,byli w większości polskojęzycznymi Litwinami . TO wasza szowinistyczna ideologia narodowa , ideologia ojców RL , odmówiła litewskości polskojęzycznej części narodu litewskiego . Automatycznie zaczęli się owi polskojęzyczni litwini uważać za Polaków .To wy , bałtyjskojęzyczni koloniści Wileńszczyzny , jesteście tu najeżdzcami i ciemiężycielami autochtonicznej ludności.

Giesmynas : Wasza miłość do ziemi litewskiej jest miłością przez nienawiść, a to jest miłość skażona chorobą, prowadząca niekiedy do zbrodni. Nie chcecie na ziemi litewskiej obcych wpływów, ale na Wileńszczyźnie mieszkają przecież Polacy. A skoro mieszkają, to prezentują inną kulturę narodową niż litewska, czyli są rozsadnikami "obcych wpływów".
Jak więc można "oczyścić" Wileńszczynę z obcych wpływów ? Po pierwsze, można Polaków na siłę lituanizować ( co po części robicie). Oni jednak nie chcą być Litwinami i mają prawo nie chcieć. Wobec tego narasta konflikt, który już dzisiaj przemienia się w konflikt z Polską. Nie wiem czy warto wam wszczynać takie konflikty, bo Polska , co by nie było, jest dużo większa od Litwy i może odplacić "pięknym za nadobne".
Po drugie, można roić o masowych wysiedleniach Polaków z Litwy. Jest to jednak niewykonalne.
Po trzecie, można pomarzyć o rozwiązaniu a la Ponary. Również niewykonalne i śmiertelnie niebezpieczne dla istnienia samego państwa litewskiego, bo taki wariant z całą pewnościa spowodowałby interwencję wojskową.
A zatem pozostaje wariant pierwszy, czyli niepokój i zamęt na długie lata. I po co to robić ? Nikt nie chce odebrać wam Wilna, nikt nie chce zmieniać granic państwowych. Wystarczy, że dopuścicie do swojej świadomości, że Wileńszczyzna nie jest regionem kulturowo wyłącznie litewskim i wobec tego zamieszkująca tam ludność polska powinna mieć swoje prawa mniejszościowe. W ramach państwa litewskiego.

monika z dar karta (caly czas mysle, ze to jest facet a nie babka ale byc moze sie myle) trzeba rozmawiac konkretnie i zadawac mu (jej) konkretne pytania. jego wypowiedzi sa bardzo niewyraznie. jezeli zapytasz o konkrety on milknie.

Baublis; ja sie niczego nie musze uczyc, natomiast ty-kultury. My mamy swoja litesko ziemie, kochamy ja i juz nie chcemy obcych wplywow na niej, suprantu?

Jestem z nimi. To patrioci i ludzie myslacy. Ci w Warszawie tracili tylko czas.

WRESZCIE - w dzisiejszej RZECZPOSPOLITEJ , ukazał sie artykul o okupacji litewskiej Wilna w okresie 1939-1940. WSZYSCY POLACY WRESZCIE DOWIEDZĄ SIE JAK LITWINI POSTĘPOWALI Z POLAKAMI W TAMTYM OKRESIE ( nie wszyscy interesuja sie przeszłością, A TYLKO PRAWDA JEST CIEKAWA ) - DZISiEJSZA WALKA Z POLSKOSCIA NA WILEŃSZCZYZNIE - TO POWTORZENIE TEGO SPRZED 70 LAT.
WSPOMNIANO TEZ o STOSUNKU POLICJANTOW LITEWSKICH DO POLAKOW ( policjantów nazywanaych kałakutasami -polski indyk, guła , gulok , indor ) od cyrkowych , błazeńskich czerwono-granatowych strojów . Dzisiejsze problemy na Wilenszczyznie to wlasnie m.in. efekt postępowania litewskich nacjonalistów wtedy z Polakami - POLACY O TYM NIE ZAPOMNA . I zacytowano słynne slowa Wyspianskiego w prozie J. Mackiewicza ,, MIAŁĘS CHAMIE ZŁOTY RÓG , OSTAŁ CI SIE JENO SZNUR - slowa te pasuja jak ulał do litewskiego chama ,,TAK PANOWIE NACJONALISCI LITEWSCY - OSTAŁ WAM SIE JENO SZNUR.

Bowbli no nie prawda. Ja zwami zawszie szczezhy. I te wasze maszy dawneii byli lenpsze ....marsz marsz .....sowiniszczy nacionaliszczi...papapara.....faszyszczi bolszewicy....papapara......okupanczi ....papapara .....zmudzyny lietuwisy......papapara......marsz marsz.....Dambrauskai... i tak daleii.

krzysztof ( Bydgoszcz) to pszysluowie zhmi tak geriau pabuciuoti rusui i pada negu vokeciui i zhanda. Ale miszle zhe i tak nic z tego nie zrozumieczie bo jesteszczie nie kompetentni w litewskeii kultuzhe.

Dur Karta - to masz przyslowie polsko-litewskie: Litwin z każdym pięknie , z nikim szczerze - PRAWDA , NP. DYSKURS RZADU LITEWSKIEGOI Z POLAKaMI LITEWSKIMI , albo nastepne. Szczerość Litwina , starosć kobiety, poczciwość handlarza na nic się przyda . DUR KARTA - RZECZYWISCIE SZOWINIZM ZLASOWAŁ CO MÓZG- TRUDNO - JESTEŚ PRZYKŁADEM TYPOWEGO SZOWINISTY LTEWSKIEGO

Wkroczenie do Wilna nie było radosnym wydarzeniem, lecz smutnym - mówi 99-letni świadek tamtych dni, były żołnierz, kowieńczyk Juozas Vainauskas, którego cytuje dziennik "Vilniaus Diena".

- Gdy wkroczyliśmy do Wilna, było smutno. Było widać, że nikt z tego powodu się nie cieszy, chociaż oficjalnie głoszono, że witano nas z kwiatami. (...)Sprezentowano nam Wilno. Za co? Dla wszystkich jest jasne, że za niepodległość Litwy - powiedział Vainauskas.

- Jeszcze smutniej było, gdy po defiladzie w Wilnie skierowano nas na powitanie maszerujących Sowietów - dodał. - Swoim zachowaniem musieliśmy pokazać, że szanujemy i lubimy Rosjan. Tak ich szanowaliśmy i lubiliśmy przez 50 lat, aż odzyskaliśmy niepodległość - mówi Vainauskas

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/imperialistyczne-zakusy-polski-ostry-pro...

unkas to jest pszysluowie do kturego mozhna cosz waszczywego dodacz a nie tak drastycznie zmienicz.

Dar Karta .. anie lepiej by Ci było zamienić Rosjanina na dobrze zbudowanego Murzyna? ;-)

No takie bylo pszysluowie litewskie ja tylko od sziebie dodalam jeszcze polakuw.

Baublis : A niech liże , skoro to lubi. Mamy wolność. Dar Karta ma nawet wolność od rozumu. Ja naprawdę z zainteresowaniem czytam pisemne efekty projekcji jego umysłu, bo taki szowinizm z elementami wulgarnego rasizmu nieczęsto się spotyka.
Myślę, że można byłoby tego pana poddac leczeniu u psychiatry. Problem w tym, że niechybnie wybrałby Songajłę. I z leczenia wyszłyby nici !

Dar Karta : Myślę, że mógłbyś pocałować Ruskiemu nie tylko buta ( zresztą Putin być może da ci jeszcze szansę). Przypuszczam, że zagościłbyś z tymi serdecznymi pocałunkami znacznie wyżej. Tam mianowicie, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę.

Lepeii pocaluowasz ruskiemu buta nisz niemcowi (albo polakowi) tfazh.