Nie żyje biskup Tadeusz Pieronek


Biskup Tadeusz Pieronek, fot. ekai.pl/Piotr Tumidajski
W czwartek, 27 grudnia, w wieku 84 lat zmarł biskup Tadeusz Pieronek, znany i ceniony kanonista, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 1993–1998, rektor Papieskiej Akademii Teologicznej, zasłużony dla stworzenia nowego modelu obecności Kościoła w przestrzeni publicznej, żarliwy zwolennik integracji europejskiej, człowiek dialogu i ciętego humoru, przyjaciel Jana Pawła II.



Biskup Tadeusz Pieronek przygotowywał I pielgrzymkę Jana Pawła II do ojczyzny, a potem czynnie uczestniczył w organizacji następnych. Od 1990 roku z ramienia Stolicy Apostolskiej uczestniczył w rokowaniach z rządem w sprawie zawarcia konkordatu, ostatecznie ratyfikowanego w 1998 roku. 
Hierarcha zainicjował wydawanie „Akt Konferencji Episkopatu Polski”, a także przyczynił się do założenia Katolickiej Agencji Informacyjnej i Fundacji „Opoka”. Miał tytuł profesora prawa kanonicznego.

Sakrę biskupią otrzymał z rąk Jana Pawła II w 1992 roku. Do 1998 roku był biskupem pomocniczym diecezji sosnowieckiej. Zasiadał między innymi w Radzie Programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej. W latach 1998–2004 kierował Papieską Akademią Teologiczną w Krakowie. Brał udział w procesie beatyfikacyjnym Jana Pawła II, przewodnicząc trybunałowi rogatoryjnemu w Krakowie od 2005 do 2006 roku. 

Do 2010 roku był przewodniczącym Kościelnej Komisji Konkordatowej. W tym czasie zostały unormowane między innymi problemy kościelnego szkolnictwa wyższego, kwestie małżeństw konkordatowych czy sprawa ubezpieczenia duchownych. 

Biskup Pieronek przyczynił się do powołania Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, był członkiem jej rady. Przewodniczył kapitule Nagrody Totus w kategorii propagowanie nauczania Jana Pawła II oraz Radzie Programowej Instytutu Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie. 

Zasiadał też w Radzie Naukowej Konferencji Episkopatu Polski i był konsultorem Papieskiej Rady do spraw Tekstów Prawnych. Jego dewiza biskupia brzmiała: „In veritate” – „W prawdzie”.

Bp Pieronek był zdecydowanym zwolennikiem przyjętej przez Sobór Watykański II zasady dystansowania się Kościoła od udziału w bezpośredniej polityce. Był przeciwnikiem jakichkolwiek form partii katolickiej czy takiego bądź innego wiązania się Kościoła z określonym nurtem politycznym. Rolę Kościoła widział natomiast w sferze tzw. metapolityki. Przyznawał mu prawo do pełnienia roli „sumienia demokracji”, czyli prawo do otwartej krytyki działań, które godzą w dobro wspólne społeczeństwa czy podstawowe prawa człowieka. Z prawa do wyrażania publicznej krytyki życia państwowego, sam często i otwarcie korzystał.

Do wielkich zasług bp. Pieronka należało otwarcie Kościoła w Polsce na bliską współpracę z mediami. W tym zakresie okazał się prawdziwym rewolucjonistą. Już od pierwszych dni urzędowania w roli sekretarza Episkopatu, otworzył swą siedzibę przy skwerze Wyszyńskiego w Warszawie na ludzi mediów. Radykalnie przełamywał mury, jakimi Kościół otoczył się od mediów w poprzednim systemie na rzecz otwartej współpracy z mediami, nie tylko tymi przychylnymi, lecz także krytycznymi wobec Kościoła. Bardzo szybko nauczył się języka mediów, zdolności do krótkiej i szybkiej syntezy, wzbogaconej trafnymi i ciętymi ripostami. Zjednywało mu to przychylność ogółu polskich mediów, co skutkowało szybkim wzrostem autorytetu Kościoła w przestrzeni publicznej po gwałtownym spadku, jaki nastąpił bezpośrednio po 1989 r.

Na podstawie: IAR, KAI