Pogrzeb ofiar zbrodni komunistycznych


Uroczystość pochówku na Warszawskich Powązkach, fot. youtube.com, IPNtv
Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w niedzielę, 22 września, zostały pochowane szczątki 22 bohaterów walczących o wolną Polskę, którzy zostali zidentyfikowani z imienia i nazwiska. Wśród nich były szczątki Lucjana Jana Minkiewicza ps. „Wiktor”, żołnierza ZWZ-AK na Wileńszczyźnie, dowódcy 6 Brygady Wileńskiej w okresie powojennym.
 

 

Uroczystość pochówku szczątków ofiar zbrodni komunizmu rozpoczęła się mszą św. w Katedrze Polowej Wojska Polskiego pod przewodnictwem biskupa polowego Wojska Polskiego. W mszy uczestniczyli krewni ofiar, przedstawiciele władz i instytucji państwowych, organizacji patriotycznych i mieszkańcy Warszawy.

W Panteonie – Mauzoleum Żołnierzy Wyklętych-Niezłomnych spoczęły m.in. szczątki por. Lucjana Minkiewicza, ps. „Wiktor” żołnierza 5 Wileńskiej Brygady AK mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”.

Lucjan Jan Minkiewicz był ochotnikiem w czasie wojny obronnej w 1939 roku, w szeregach 20 Pułku Piechoty. Brał udział w operacji „Ostra Brama”. Przeniósł się do Puszczy Rudnickiej. Był odpowiedzialny za ochronę polskiej ludności przed terrorem oraz za likwidację funkcjonariuszy NKWD i UB. Po demobilizacji 5 Brygady Wileńskiej 4 października 1945 r. na własną prośbę pozostał w terenie i dowodził oddziałem partyzanckim. W 1946 r. jego szwadron otrzymał nazwę 6 Wileńskiej Brygady. Minkiewicz podlegał mjr. Zygmuntowi Szendzielarzowi „Łupaszce” i Komendzie Okręgu Wileńskiego AK. Ze względu na stan zdrowia, zaprzestał wszelkich działań w połowie października ’46, został urlopowany. Ukrywał się w Zakopanem, Wrocławiu i Krakowie. Ale tam na skutek urządzonego kotła w mieszkaniu siostry, został wraz z ciężarną żoną aresztowany 30 czerwca lub 1 lipca 1948 roku.

Lucjan Jan Minkiewicz, po brutalnym śledztwie, 2 listopada 1950 r. w procesie grupowym został przez Wojskowy Sąd Rejonowy skazany na ośmiokrotne pozbawienie życia. Wielokrotna kara śmierci za dokonania „gwałtownych zamachów” na funkcjonariuszy sowieckiej i polskiej bezpieki, prowadzenia działalności wywiadowczej na rzecz obcego państwa oraz współpracy z Niemcami w okresie okupacji. Wyrok wykonano 9 lutego 1951 r. w mokotowskich kazamatach. W odstępach 10-minutowych zastrzelono Henryka Borowskiego, Antoniego Olechnowicza i Zygmunta Szendzielarza.

Jak informuje IPN w wyniku jego prac w kwaterze „Ł” i „ŁII” na Wojskowych Powązkach w latach 2012–2017 ujawniono szczątki ok. 300 osób.

Do tej pory udało się zidentyfikować 71 z nich. Poprzednia uroczystość pogrzebowa, podczas której pożegnano 35 zidentyfikowanych ofiar, odbyła się 27 września 2015 r.

Według szacunków Instytutu w latach 1946–54 zapadło w Polsce kilka tysięcy wyroków śmierci wobec żołnierzy podziemia, z których większość wykonano.

Szacuje się, że łączna liczba straconych, zabitych w walce i zakatowanych w śledztwie sięga ok. 50 tys. osób. Cechą charakterystyczną dokonywanych mordów było ukrywanie ciał ofiar w nieznanych przez lata miejscach.

Na podstawie: rp.pl, rdc.plpl.wikipedia.org