Prezydent Łotwy nominował nowego premiera
Łotwa od trzech miesięcy nie ma rządu. Po październikowych wyborach do sejmu weszło siedem ugrupowań, tworząc jeden z najbardziej zróżnicowanych parlamentów w najnowszej historii kraju. Liderzy poszczególnych partii już wcześniej odrzucili możliwość współpracy ze zwycięską, prorosyjską partią Zgoda.
54-letni Arturs Krišjānis Kariņš jest już trzecim kandydatem nominowanym przez prezydenta Raimondsa Vējonisa na stanowisko premiera, na którym zastąpi Mārisa Kučinskisa. W skład jego rządu wejdzie pięć ugrupowań: sejmowa frakcja Jedność, populistyczna, antysystemowa partia Do kogo należy państwo?, Nowa Partia Konserwatywna, liberalna koalicja Dla Rozwoju Łotwy i Ruchu Za!, a także nacjonaliści. W opozycji pozostaną dwie partie: Zgoda mająca najwięcej głosów w sejmie oraz Związek Zielonych i Rolników, z którego wywodzą się prezydent R. Vējonis i dotychczasowy premier M. Kučinskis.
Łotewska konstytucja nie przewiduje, do kiedy partie powinny się ze sobą dogadać i utworzyć rząd. Jednak, jeśli próba stworzenia koalicji nie powiedzie się lub sejm nie zatwierdzi zaproponowanego składu rządu, prezydent R. Vējonis będzie miał prawo rozwiązać parlament i wyznaczyć nowe wybory. Jeśli wyborcy nie zgodzą się z tą propozycją, ustąpić będzie musiał też sam przywódca państwa.
Arturs Krišjānis Kariņš urodził się w 1964 roku w łotewsko-amerykańskiej rodzinie w Stanach Zjednoczonych. Studiował lingwistykę na Uniwersytecie Pensylwanii, obronił doktorat w 1996 roku. W latach 90. zamieszkał na Łotwie, gdzie rozpoczął karierę przedsiębiorcy. W 2001 roku znalazł się wśród założycieli liberalnej partii Nowa Era. Z jej ramienia wszedł w 2002 roku do sejmu. Był ministrem gospodarki w rządzie Aigarsa Kalvītisa (2004–2006), później został także przewodniczącym Nowej Ery, która w 2010 roku wraz z dwoma innymi ugrupowaniami przekształciła się w prawicową Jedność. W wyborach w 2009 roku ubiegał się o mandat w Parlamencie Europejskim z pierwszego miejsca listy Nowej Ery, jako jej jedyny przedstawiciel został wybrany. Został członkiem prezydium grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) oraz Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii. W wyborach parlamentarnych w 2014 roku uzyskał reelekcję jako jeden z czterech kandydatów Jedności.
W kwietniu 2018 roku, gdy zostawał kandydatem Jedności na premiera, nikt nie dawał mu większych szans. W wyniku kryzysu politycznego, który powstał po wyborach z października 2018 roku okazał się jednak kandydatem możliwym do przyjęcia dla piątki ugrupowań, które zdecydowały się powołać do życia koalicję.
Na podstawie: IAR, przegladbaltycki.pl, pl.wikipedia.org
