Ukraina: staroobrzędowcy uniezależnili się od Moskwy
Z oświadczenia Służby wynika, że SKU przeszedł przez liczne zakazy ze strony władz moskiewskich i rosyjskich oraz sowieckich, ale jego doświadczenie pokazuje, że żadne zakazy czy delegalizacje nie były w stanie zniszczyć szczerej wiary jego członków. W 1988 roku społeczność ta mogła wznowić działalność na płaszczyźnie prawnej, ale tylko jako część składowa RPKS. Obecnie metropolia białokrynicka chrześcijan staroprawosławnych ma w swej strukturze kanonicznej parafie nie tylko na Ukrainie, lecz także w Rumunii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, we Włoszech, w Niemczech, Gruzji, na Łotwie i w kilku innych krajach Europy.
Wierni SKU są właśnie chrześcijanami staroprawosławnymi, nie używają nazwy „staroobrzędowcy”, uważając ją za nadaną im przez ludzi z zewnątrz, ale dopuszczają określanie ich mianem „starowierców”. Obecnie staroprawosławni Ukraińcy wrócili do swej dawnej nazwy.
Według DESS, Staroprawosławny Kościół Ukrainy odnowił swą nazwę historyczną i wyszedł z podporządkowania się metropolii moskiewskiej Rosyjskiego Prawosławnego Kościoła Staroobrzędowego. Wcześniej stanowił on Zarząd Eparchii Kijowskiej i Całej Ukrainy RPKS.
Nowy statut SKU jest ważnym krokiem prawnym na drodze do autokefalii, ogłoszonej już jednostronnie w oświadczeniu wspomnianej eparchii z 3 kwietnia br.
„Jest to ważny dokument historyczny na drodze poszukiwania wolności, prawdy i miłości chrześcijańskiej. Jest dobitnym świadectwem odwagi odejścia od narzuconych tożsamości i przezwyciężenia wielowiekowej przemocy w dziedzinie duchowej” – stwierdza dokument DESS.
Podkreślono, że od 2 listopada br. w Jednolitym Państwowym Rejestrze Osób Prawnych, Osób Fizycznych – Przedsiębiorców i Ugrupowań Obywatelskich istnieje tylko jeden Staroprawosławny Kościół Ukrainy.
Staroobrzędowcy, zwani też starowiercami, są nurtem w rosyjskim prawosławiu, powstałym w wyniku sprzeciwu dużej części duchowieństwa i wiernych świeckich wobec reform liturgicznych, wprowadzonych w rosyjskim prawosławiu w 1654 roku przez patriarchę Nikona przy poparciu władzy carskiej. Przeciwnicy tych zmian zyskali miano „staroobrzędowców” lub „starowierców”, gdyż trwali przy dotychczasowych „starych obrzędach” i „starej wierze”.
Bardzo szybko ich potępiono i zaczęto prześladować, mordować, zsyłać w odległe i opuszczone miejsca. Doprowadziło to do znacznego rozproszenia ich po całej Rosji i do ucieczki wielu z nich za granicę, m.in. na Litwę i do Polski.
Z biegiem czasu w szeregach staroobrzędowców zaczęło dochodzić do podziałów wewnętrznych i dziś istnieje wśród nich kilka odłamów, z których najważniejszy jest podział na popowców, tzn. mających własną hierarchię i duchowieństwo oraz bezpopowców, którzy nie mają swych duchownych. Największym liczebnie Kościołem wśród popowców był dotychczas RPKS. Drugim jest Rosyjski Kościół Staroprawosławny. Dwie największe wspólnoty bezpopowców to Staroprawosławny Kościół Pomorski i Staroprawosławny Staropomorski Kościół Ugody Fiedosiejewskiej.
Na podstawie: KAI, dess.gov.ua