grudzień
Dzień Herbaty
Dzień Zamenhofa (Dzień Esperanto)
Jerzy Ossoliński herbu Topór - dyplomata, podstoli wielki koronny, marszałek sejmu, podskarbi nadworny koronny, kanclerz wielki koronny. Urodził się 15 grudnia 1595 r. w Sandomierzu. Uczył się w kolegium jezuitów w Pułtusku, następnie w kolegium jezuickim w Grazu. Studiował na europejskich uniwersytetach w Anglii, Holandii, Francji i Włoszech. Po powrocie do kraju w maju 1616 r. rozpoczął służbę na dworze królewskim. Związał się wówczas z królewiczem Władysławem, pozostając u jego boku aż do śmierci przyszłego króla. Odbył z nim wyprawę wojenną do Moskwy po koronę carską, gdzie brał udział w najbardziej ryzykownych operacjach wojny polsko-rosyjskiej. Dał się poznać jako znakomity mówca swej epoki, ambitny polityk, wytrawny dyplomata szczególnie w powierzanych mu poselstwach i negocjacjach z obcymi dworami, oraz jako obrońca katolicyzmu. Będąc najbliższym doradcą Władysława IV, dążył do wzmocnienia władzy królewskiej. W 1637 r. wysunął projekt założenia bractwa orderowego Najświętszej Panny, mającego być zalążkiem stronnictwa prokrólewskiego, jednak projekt ten, krytykowany przez szlachtę i część magnaterii, nie doczekał się realizacji. Był również gorącym zwolennikiem zaprowadzenia stałych ceł morskich. W okresie powstania Chmielnickiego na Ukrainie dążył do porozumienia z Kozakami. Latem 1649 r. towarzyszył królowi w wyprawie pod Zborów i doprowadził do ugody z chanem tatarskim i Bohdanem Chmielnickim. Schyłek życia był dla niego pasmem niepowodzeń. Z chwilą śmierci Władysława IV w 1648 r. został pozbawiony swego największego politycznego sprzymierzeńca w kraju. Legła w gruzach również misternie budowana od lat jego polityka zagraniczna wobec Turcji i Tatarów. Wybuch powstania na Ukrainie pod wodzą Bohdana Chmielnickiego pokrzyżował i pogrzebał jego plany polityki wewnętrznej. Jerzy Ossoliński zmarł w swoim warszawskim pałacu 9 sierpnia 1650 r. Pochowany został w kościele kolegiackim św. Józefa w Klimontowie, który wybudował.