grudzień
Międzynarodowy Dzień Solidarności
W Polsce: Dzień Ryby
Rafał Radziwiłłowicz - lekarz, psychiatra, działacz społeczny, profesor Uniwersytetu Stefana Batorego. Urodził się 20 grudnia 1860 r. w Petersburgu. Ukończył gimnazjum w Warszawie, studiował medycynę na Uniwersytecie w Dorpacie. W latach 1887-1889 pracował jako asystent w Zakładzie Leczniczym w Nałęczowie koło Lublina i równocześnie w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, w latach 1889-1891 był ordynatorem Szpitala Psychiatrycznego św. Mikołaja Cudotwórcy w Petersburgu. W 1891 przeniósł się do nowo otwartego Szpitala dla Psychicznie Chorych w Tworkach pod Warszawą. Od końca XIX w. współdziałał z Polską Partią Socjalistyczną. W 1902 r. podjął nieudaną próbę utworzenia stronnictwa radykalnego, w 1904 r. był członkiem redakcji wydawanego we Lwowie czasopisma „Kuźnica”. Odtąd zwiększyła się jego aktywność społeczna i polityczna, był członkiem zarządu Towarzystwa Kursów Naukowych, zastępcą prezesa Towarzystwa Kultury Polskiej. W 1913 r. był jednym z założycieli, następnie przywódców Stronnictwa Narodowo-Radykalnego. W 1915-1918 znajdował się w gronie współzałożycieli i przywódców Ligi Państwowości Polskiej, w 1916 był inicjatorem i wspózałożycielem Towarzystwa Polskiej Medycyny Społecznej. Zajmował się organizowaniem państwowej służby zdrowia. W 1918 r. był majorem lekarzem Wojska Polskiego, w 1920 r. zgłosił się do służby frontowej. W latach 1920-1926 był naczelnikiem Wydziału Psychiatrycznego Ministerstwa Zdrowia, następnie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 1922 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim z psychiatrii i tu został docentem. Wycofał się z czynnego udziału w życiu politycznym. W 1927 r. był profesorem Uniwersytetu Stefana Batorego, przeniósł się do Wilna, gdzie został mianowany dyrektorem nowo otwartego Państwowego Szpitala Psychiatrycznego, w 1928 r. nadano mu tytuł profesora honorowego. Zmarł 28 października 1929 r. w Wilnie.