lipiec
Światowy Dzień Ludności
Zygmunt Berling - polski wojskowy, polityk, generał Ludowego Wojska Polskiego oraz jeden z współtwórców 1. Armii Wojska Polskiego i Wojska Polskiego w ZSSR. Urodził się w Limanowej 27 kwietnia 1896 r. W czasie I wojny światowej trafił do armii austriackiej i Legionów Polskich, w których walczył od września 1914 r. Po wojnie zdecydował się na pozostanie w wojsku. Rozpoczął edukację na studiach prawniczych na Uniwersytecie Jagiellońskim, ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty. W okresie wojny polsko-bolszewickiej walczył w obronie Lwowa. Dowództwo doceniło jego zaangażowanie, nadając mu Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari. W 1923 r. awansował do stopnia majora. Służył w 15. Dywizji Piechoty w V Dowództwie Okręgu Korpusu Kraków. W latach 1923-1925 kształcił się w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po przewrocie majowym opowiedział się po stronie Piłsudskiego, co umożliwiło mu dalszą karierę w Wojsku Polskim. W 1930 r. był już podpułkownikiem. W lipcu 1939 r. został zwolniony ze służby czynnej. Przyczyną była rzekomo sprawa rozwodowa (niektóre źródła jako przyczynę podają konflikt służbowy). Ostatecznie komisja orzekająca w jego sprawie stwierdziła, iż dopuścił się zachowania niegodnego honoru oficera. Podczas kampanii wrześniowej nie był zaangażowany, przebywał we własnym domu w Wilnie. Upominał się o przydział do wojskowości, jednakże jego byli zwierzchnicy byli nieubłagani. Gdy tereny wileńskie zajęła Armia Czerwona, Berling został aresztowany przez NKWD. Więziono go w Starobielsku, a potem w Moskwie. Zdecydował się na współpracę z Sowietami, co niewątpliwie uratowało mu życie. Obok kilkunastu innych oficerów Berling stał się jednym z ludzi dowództwa wojskowego (niższego szczebla) Związku Radzieckiego. Po ewakuacji Armii Polskiej do Iranu Berling nie podporządkował się dowództwu i pozostał na terenie ZSRS, za co zaocznie skazano go na śmierć za dezercję. Teraz mógł bez przeszkód rozpocząć współpracę z prokomunistycznymi organizacjami polskimi. W maju został dowódcą 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, którą następnie przekształcono w 1. Armię Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia generała. 1. Dywizją kierował m.in. podczas bitwy pod Lenino. Pierwsza batalia Polaków skończyła się katastrofą. Winą za niepowodzenie obarczano Berlinga, który w zły sposób szafował siłami swoich żołnierzy. W marcu 1944 r. został dowódcą 1. Armii Wojska Polskiego. Później wraz z Armią Czerwoną wkroczył w granice Rzeczpospolitej. Gdy dowódcy radzieccy odmówili pomocy walczącym powstańcom warszawskim, Berling samowolnie zorganizował desant na Czerniakowie, za co pozbawiono go stanowiska. Akt ten był patriotyczną manifestacją Berlinga, który z Pragi obserwował wykrwawianie się polskiej stolicy. Niestety, pomoc nie była wydatna, a żołnierze Berlinga po raz kolejny zostali zdziesiątkowani. To przesądziło o losie niepokornego generała. 30 września 1944 r. Stalin osobiście odwołał Polaka z pełnionego stanowiska. Do 1947 r. przebywał w ZSSR i kształcił się na Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego Radzieckich Sił Zbrojnych w Moskwie. Starał się interweniować u Stalina w sprawie prześladowanych żołnierzy Armii Krajowej. Bezskutecznie. W 1953 r. wycofał się ze sceny politycznej i rozpoczął pracę cywilną. Zmarł 11 lipca 1980 r., pochowany został na Powązkach w Warszawie.