lipiec
W Belgii: Święto Niepodległości
Stanisław Stomma - polski prawnik, profesor nauk prawnych, specjalista w zakresie prawa karnego, publicysta i polityk, poseł na Sejm PRL w latach 1957-1976, senator I kadencji. Urodził się 18 stycznia 1908 r. w Szacunach koło Kiejdan. Studiował prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie oraz we Francji. W 1937 r. uzyskał stopień naukowy doktora, w 1947 r. - doktora habilitowanego. Przed wojną pracował w "Głosie Narodu", wydawanym przez archidiecezję krakowską. W 1939 r.po klęsce wrześniowej prezentował realizm polityczny dotyczący ziem wschodnich, skąd pochodził. Uważał, że ziemie te są dla Polski stracone, a dominacja radziecka utrzyma się przez długi okres. Po wojnie został zatrudniony w Katedrze Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1950 r. z powodów politycznych usunięto go z uczelni. Był współzałożycielem i redaktorem naczelnym miesięcznika "Znak", był też członkiem redakcji "Tygodnika Powszechnego". W 1956 r. założył, a następnie przez wiele lat działał jako członek zwyczajny i honorowy w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej. W 1956 r. powrócił na UJ, rok później został posłem na Sejm PRL. W 1965 r. został wybrany do Sejmu PRL z listy Frontu Jedności Narodu. W 1968 r. wraz z czterema innymi członkami Koła Poselskiego "Znak" złożył do prezydium Sejmu interpelację do premiera Józefa Cyrankiewicza w obronie represjonowanych studentów Uniwersytetu Warszawskiego. Był jednym z inicjatorów polsko-niemieckiego porozumienia i pojednania. Twierdził, że fatalizm wrogości na dłuższą metę nie istnieje, a konflikt obu narodów przyczynia się tylko na ich szkodę. W 1969 r. został pierwszym Polakiem oficjalnie przyjętym przez prezydenta RFN. W 1988 r. otrzymał Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN. W 1976 r. jako jedyny z posłów nie głosował za zmianami lecz wstrzymał się od głosu. W Konstytucji w art. 1. pojawiło się zdanie: Polska Rzeczpospolita Ludowa jest państwem socjalistycznym, art. 2. mówił, że PZPR jest przewodnią siłą polityczną społeczeństwa, a art. 6. głosił, że PRL umacnia przyjaźń i współpracę ze Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. Za takie głosowanie został wydalony z grona kandydatów do Sejmu na kolejną kadencję. W latach 1981-1984 przewodniczył Prymasowskiej Radzie Społecznej. Był współzałożycielem i przewodniczącym Klubu Myśli Politycznej "Dziekania". Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu po stronie opozycyjnej. 4 lipca 1989 r. jako Marszałek Senior przewodniczył inauguracyjnemu posiedzeniu Senatu I kadencji. Później działał w Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Zmarł 21 lipca 2005 r. w Warszawie, został pochowany na cmentarzu w Laskach.