lipiec
Dzień Administratora
Jerzy Giedroyć - polski publicysta, polityk, epistolograf, w dwudziestoleciu międzywojennym związany z obozem młodokonserwatystów, autor wspomnień. Urodził się 27 lipca 1906 r. Giedroyć był potomkiem litewskiej rodziny książęcej, pieczętującej się herbem Hippocentaurus, która zrzekła się tytułu szlacheckiego jeszcze w XIX wieku. Dzieciństwo spędził w Rosji. Do Polski jego rodzina przeprowadziła się niedługo przed Rewolucją Październikową. Stąd w domu Giedroycia pielęgnowano zarówno kulturę rosyjską, jak i polską. Jerzy Giedroyć aktywnie działał już podczas studiów, był prezesem Korporacji Patria i działaczem organizacji akademickiej "Myśl Mocarstwowa". Po studiach pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Jednocześnie był redaktorem "Dnia Akademickiego" i dwutygodnika "Bunt Młodych" przekształconego w 1936 r. w tygodnik "Polityka". Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Rumunii, gdzie był osobistym sekretarzem ambasadora polskiego w Rumunii, następnie był kierownikiem wydziału polskiego przy poselstwie chilijskim w Bukareszcie i współpracownikiem poselstwa angielskiego. Jako żołnierz Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich brał udział w kampanii libijskiej i w walkach w Tobruku. W 1945 r. był dyrektorem Departamentu Europejskiego Ministerstwa Informacji Rządu RP w Londynie. W 1946 r. w Rzymie Giedroyć założył "Instytut Literacki". Dzięki kredytowi zaciągniętemu w Funduszu Żołnierskim zakupił niewielką prasę drukarską, co pozwoliło mu wydać w ciągu roku 35 książek oraz pierwszy numer czasopisma "Kultura", którego został redaktorem naczelnym. W październiku 1947 r. przeniósł wydawnictwo do Maisons Laffitte pod Paryżem. Prowadzony przez niego instytut współpracował z wybitnymi polskimi publicystami i pisarzami emigracyjnymi oraz tymi, którzy pozostali w kraju. Miesięcznik "Kultura" stał się ważnym niezależnym forum wymiany myśli na temat przyszłego kształtu Europy. Sam Giedroyć konsekwentnie propagował dobrosąsiedzkie stosunki Polski ze wschodnimi sąsiadami: Litwą, Białorusią i Ukrainą - w perspektywie odzyskania przez te kraje niepodległości. Był inicjatorem i członkiem utworzonego na początku 1982 r. Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej, członkiem kolegium redakcyjnego pisma rosyjskich dysydentów "Kontynent", członkiem rady redakcyjnej ukraińskiego kwartalnika Widnowa. Uczestniczył w licznych, podejmowanych na Zachodzie, akcjach na rzecz wolności kultury. Do końca życia mieszkał we Francji. Nie chciał wracać do Polski po 1989 r., obawiając się uwikłania w rozgrywki polityczne poszczególnych ugrupowań. Zabronił też sprowadzenia swoich zwłok do Polski. Zmarł 14 września 2000 r. w Maisons-Laffitte pod Paryżem.