Juliusz Wiktor Gomulicki, pseud. Krzysztof Dąbek, Teofil Jaroszewski, dr Franciszek Kawka, Antoni Zaleski - polski pisarz, edytor, eseista. Urodził się 17 października 1909 r. w Warszawie. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a także na Akademii Nauk Politycznych i tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1935 r. tekstem "Nauczyciel Norwida". W latach 1935-1939 był członkiem redakcji encyklopedii "Ultima Thule", współpracował też z pismem "Pion". Następnie należał do zespołu redakcyjnego "Ateneum". W czasie II wojny światowej był działaczem konspiracyjnym, należał do podziemia kulturalnego. Prowadził dwa antykwariaty książkowe, publikował konspiracyjne wydania twórczości Norwida, Żeromskiego. Jako żołnierz AK wziął udział w powstaniu warszawskim. W latach 1944-1945 był jeńcem oflagów niemieckich w Grossborn i Sandbostel. Od 1945 r. był naczelnikiem Wydziału Upowszechniania Literatury w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W latach 1947-1948 kierował działem wydawniczym Centralnego Instytutu Kultury. Następnie był redaktorem naczelnym "Nowych Książek", współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Książki. Współpracował z "Rocznikiem Literackim", wchodził w skład komitetu redakcyjnego "Encyklopedii współczesnej PWN", był wykładowcą literatury i tekstologii na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1961-1965 był radnym Stołecznej Rady Narodowej. Był ponadto recenzentem w Państwowym Instytucie Wydawniczym, pracownikiem Instytutu Badań Literackich PAN, doradcą naukowym Ossolineum. W 1983 r. otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego. Jako edytor zajmował się przede wszystkim twórczością Norwida. Jego zainteresowania badawcze dotyczyły głównie literatury oświecenia i XIX w., oraz historii Warszawy. Juliusz Wiktor Gomulicki zmarł 8 lipca 2006 r., pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.