Andrzej Batory - książę Siedmiogrodu, biskup warmiński, kardynał. Urodził się 1563 r. w Siedmiogrodzie. W latach 1578-1583 zdobywał wykształcenie w Kolegium Jezuitów w Pułtusku. W 1581 r. został kanonikiem warmińskim, w 1583 r. - proboszczem w Miechowie. Kontynuował studia w Rzymie. 28 lipca 1584 r. otrzymał nominację papieską na biskupa koadiutora ordynariusza warmińskiego Marcina Kromera. Nie przyjął święceń biskupich, nie był nawet kapłanem, ograniczył się do święceń subdiakonatu, przyjętych dopiero w 1597 r. W 1584 r. papież Grzegorz XIII, chcąc uzyskać w królu polskim sojusznika w walce z Turcją, mianował królewskiego bratanka kardynałem-diakonem, z tytułem Sancti Adriani in Foro. Wkrótce Batory powrócił na Warmię, ponownie przybył do Rzymu w 1586 r. jako królewski wysłannik do kolejnego papieża, Sykstusa V. Po śmierci Stefana Batorego kanclerz wielki koronny Jan Zamoyski wysunął kandydaturę kardynała Andrzeja na króla Polski, jednak inicjatywa ta upadła, spotykając się z silnym sprzeciwem. W 1589 r. Batory uzyskał polski indygenat, obiecano mu również koadiutorię diecezji krakowskiej, ostatecznie jednak biskupem krakowskim został kardynał Jerzy Radziwiłł. 23 marca 1589 r. Andrzej Batory objął diecezję warmińską. Wskutek braku święceń - jak wielu dawnych posiadaczy wyższych tytułów kościelnych - był świeckim zarządcą diecezji, ale interesował się także życiem kościelnym, wspierał zakony w duchu reformy soboru trydenckiego. W 1594 r. przeprowadził synod diecezjalny. Otaczał się na swoim dworze humanistami, sprowadził na Warmię także wielu Węgrów. Był miłośnikiem polowań. Pozostawił bogaty księgozbiór, ale także długi, spłacane potem przez jednego z następców na tronie biskupim, Szymona Rudnickiego. W 1599 r. brat Zygmunt przekazał mu władzę w Siedmiogrodzie. Batory udał się tam, został jednak pokonany w trakcie walk o władzę w bitwie pod Sybinem przez hospodara wołoskiego Michała Walecznego. Podczas ucieczki do Mołdawii 3 listopada 1599 r. kardynał Batory zginął zamordowany przez chłopów szeklerskich.