sierpień
w Polsce: Dzień Solidarności i Wolności, Święto Kawalerii Polskiej
Dzień Blogów
Bitwa pod Komarowem - bitwa pomiędzy bolszewicką 1 Armią Konną a polską 1 Dywizją Jazdy w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Stoczona 31 sierpnia 1920 r. Komarowie koło Zamościa. Po bitwie warszawskiej, pod Komarowem polska 1 Dywizja Jazdy pokonała 1 Armię Konną Budionnego idącą z odsieczą wojskom na północy. W bitwie udział brało 6 pułków polskich i 20 radzieckich. Siły polskie pod Komorowem liczyły około 1500 żołnierzy, 70 ciężkich karabinów maszynowych i około 12-16 dział, a siły radzieckie liczyły ponad 6000 żołnierzy, około 350 ciężkich karabinów maszynowych oraz około 50 dział. Wojska Budionnego oblegały przez kilka dni Zamość broniony przez 31 Pułk Strzelców Kaniowskich pod kpt. Mikołajem Bołtuciem wspomaganym 6 Dywizją Strzelców Siczowych pod dowództwem płk. Marka Bezruczki. Na odsiecz załodze Zamościa przyszła kawaleria płk. Juliusza Rómmla i 13 Kresowa Dywizja Piechoty Stanisława Hallera. Zagrożona okrążeniem pod Zamościem Armia Konna Budionnego chciała uciec z pułapki, lecz drogę zastąpiła im 1 Dywizja Jazdy płk. Rómmla. Pierwsze starcie trwało kilka godzin - była to szarża tysięcy ludzi i koni z obydwu walczących stron. O ostatecznym zwycięstwie zadecydowała szarża oddziału rotmistrza Kornela Krzeczunowicza z 8 Pułku Ułanów, która w galopie wbiła się w szeregi przeciwnika i zdobyła m.in. samochód Budionnego. Po gwałtownej walce Sowieci rozpoczęli ucieczkę z pola bitwy. Na koniec jedna z najświetniejszych szarż z całej wojny polskiej, szarża 8. Pułku Ułanów pod dowództwem nieustraszonego rotmistrza Krzeczunowicza, ostatecznie zdecydowała o losie całej bitwy. Siła bojowa Armii Konnej Budionnego została złamana i więcej już jej nie odzyskała. Po udziale w bolszewickiej inwazji na Polskę z 20-tysięcznej Armii Konnej pozostało około 3 tys. żołnierzy. Fot. Inscenizacja bitwy pod Komarowem, www.bitwapodkomarowem.pl