sierpień
Władysław Bandurski - polski ksiądz katolicki, doktor, biskup sufragan Archidiecezji Lwowskiej, honorowy kapelan Legionów Polskich, naczelny kapelan Wojska Litwy Środkowej i przewodniczący Zarządu Oddziału Wileńskiego Związku Harcerstwa Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Urodził się 25 maja 1865 r. w Sokalu. Szkołę średnią ukończył we Lwowie, po czym podjął studia teologiczne na Uniwersytecie Lwowskim, uwieńczone doktoratem z teologii i filozofii. 25 maja 1887 r. wyświęcony we Lwowie na kapłana, studiował następnie na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Po powrocie do kraju pracował najpierw jako kapłan w Kamionce Strumiłowej, następnie jako katecheta we Lwowie, po czym przeniósł się do Krakowa na stanowisko kanclerza kurii biskupiej. W 1903 r. został kanonikiem kapituły krakowskiej oraz papieskim prałatem domowym. Wkrótce zasłynął jako wybitny kaznodzieja. W 1906 r. konsekrowany na biskupa. Został sufraganem archidiecezji lwowskiej, po czym otrzymał od arcybiskupa Józefa Bilczewskiego nominację na rektora seminarium duchownego. We Lwowie był blisko związany z narodową demokracją. Po wybuchu I Wojny Światowej nie chciał pozostać we Lwowie zajętym przez Rosjan i jesienią 1914 r. wyjechał do Krakowa, a stamtąd do Wiednia. Internowany w Wiedniu w latach 1916-1917. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. W 1920 r. po zdobyciu Wilna przez generała L. Żeligowskiego na życzenie Marszałka Józefa Piłsudskiego został naczelnym kapelanem Wojska Litwy Środkowej. W Wilnie mieszkał w Pałacu Reprezentacyjnym Rzeczypospolitej W latach 1924–1931 był przewodniczącym Zarządu Oddziału Wileńskiego Związku Harcerstwa Polskiego. Był także filistrem h.c. korporacji akademickiej Cresovia Vilnensis. Brał żywy udział w życiu wojska. Zyskał dużą popularność w środowisku legionowym. Ta popularność była powodem zadrażnień z Józefem Piłsudskim i ustąpienia ze stanowiska. Władysław Bandurski był autorem publikacji o tematyce kultowej oraz poezji religijnej. Redagował album poświęcony stuleciu powstania listopadowego. Zmarł 6 marca 1932 w Wilnie. Po jego śmierci trzy miasta, z którymi był związany: Lwów, Kraków i Wilno pretendowały do miejsca wiecznego spoczynku biskupa. Został pochowany w katedrze w Wilnie w krypcie pod kaplicą św. Piotra i Pawła. 3 sierpnia 1996 r. staraniem polskiego biskupa polowego WP Głódzia, wbrew protestom litewskich Polaków, przeniesiono szczątki biskupa do Warszawy. W Katedrze wileńskiej pozostał jego pomnik, niestety zasłonięty, widoczny jedynie od strony zakrystii.