styczeń
Dzień Najbardziej Kochanych
Dzień Pisma Ręcznego
Dzień bez Opakowań Foliowych
Konstanty Ildefons Gałczyński, pseud. Karakuliambro - polski poeta. Urodził się 23 stycznia 1905 r. w Warszawie. Pochodził z rodziny drobnomieszczańskiej. Po wybuchu I wojny światowej został wraz z rodzicami ewakuowany z Warszawy i w latach 1914-1918 mieszkał w Moskwie, gdzie uczęszczał do polskiej szkoły. Po powrocie do Warszawy studiował filologię angielską i klasyczną. Jego debiut literacki w prasie przypadł na rok 1923. Gałczyński związany był z grupą poetycką Kwadryga i pismami satyrycznymi i politycznymi stolicy, należał do bohemy artystycznej. W 1930 r. poślubił Natalię Awałow. W latach 1934-1936 Gałczyńscy mieszkali w Wilnie, na Zarzeczu, w domu przy ulicy Młynowej 2. W wielu swoich utworach Gałczyński nawiązuje do atmosfery Wilna i śladów, jakie pozostawił w nim Adam Mickiewicz. W 1936 r. Gałczyńscy wrócili do Warszawy. Wraz z początkiem II wojny światowej Gałczyński został powołany do wojska, brał udział w kampanii wrześniowej. Trafił do niewoli radzieckiej, z której został przekazany do niewoli niemieckiej. Okres okupacji spędził w stalagu XI-A w Altengrabow. Podczas okupacji jego wiersze ukazały się w drukowanych konspiracyjnie antologiach poezji „Werble wolności” i „Słowo prawdziwe”. Po wojnie w latach 1945-1946 przebywał w Brukseli i Paryżu. Do Polski powrócił w 1946 r. Współpracował m.in. z tygodnikami „Bluszcz”, „Prosto z Mostu” i „Przekrój”, a także z „Tygodnikiem Powszechnym” i krakowskim kabaretem Siedem kotów. Poezja Gałczyńskiego była inspiracją dla wielu twórców muzyki popularnej. Niektóre jego wiersze doczekały się kilku interpretacji. Konstanty Ildefons Gałczyński zmarł 6 grudnia 1953 r. w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Anonse: