wrzesień
Światowy Dzień Walki z Wścieklizną
Błogosławiony Michał Sopoćko - wileński ksiądz, spowiednik siostry Faustyny. Urodził się 1 listopada 1888 r. w Juszewszczyźnie w powiecie oszmiańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie wstąpił do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 r. W latach 1914-1918 był wikariuszem w parafii Taboryszki. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, w 1926 r. uzyskał tam tytuł doktora teologii. W latach 1922-1924 studiował także w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. Od 1919 r. był jednocześnie kapelanem wojskowym. W 1924 r. powrócił do rodzimej diecezji, pozostając nadal w duszpasterstwie wojskowym, teraz już w Wilnie, aż do 1929 r. W 1927 r. został mianowany ojcem duchownym w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1928 r. otrzymał stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz wykładowcy w Seminarium Duchownym. Zwolniony z funkcji ojca duchownego, poświęcił się głównie pracy naukowej. W 1934 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie teologii pastoralnej i uzyskał stopień docenta. Nie uzyskał jednakże nominacji z powodu trudności finansowych istniejących na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Pracy dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do zamknięcia Uniwersytetu i Seminarium w czasie II wojny światowej. Jego dorobek naukowy z tego okresu ujawnił się w licznych publikacjach z dziedziny teologii pastoralnej, homiletyki, katechetyki i pedagogiki. Pozostawił też liczne opracowania popularnonaukowe z zakresu problematyki religijno-społecznej. W czasie okupacji niemieckiej udało mu się uniknąć aresztowania i przez dwa i pół roku ukrywał się w okolicach Wilna. W 1944 r., po wznowieniu działalności Seminarium Duchownego w Wilnie, wykładał w nim aż do jego zamknięcia w 1945 r. przez władze radzieckie i relegowania do Białegostoku. Jednocześnie udzielał się w duszpasterstwie przy kościele św. Jana, katechizował, zorganizował potajemnie kurs katechetyczny. Zagrożony aresztowaniem za tę działalność wyjechał w 1947 r. do Białegostoku. Tu wykładał w seminarium. W latach powojennych prowadził intensywną akcję trzeźwościową w ramach Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego. Następnie w latach 1951-1958 zorganizował wiele miesięcznych i rocznych kursów katechetycznych dla zakonnic i osób świeckich, a w latach 50. i 60. organizował także wykłady otwarte o tematyce religijnej przy parafii farnej w Białymstoku. W 1962 r. przeszedł na emeryturę, ale poświęcił się pracy duszpasterskiej w kaplicy przy Domu Zakonnym Zgromadzenia Sióstr Misjonarek św. Rodziny. Zmarł 15 lutego 1975 r. Beatyfikowany 28 września 2008 r.