Teresa Worobiej

Skwer św. Jana Pawła II – od teraz śmiało tak można nazywać miejsce w samym sercu Kowalczuk, gdzie stoi pomnik świętego papieża Polaka. Gwoli przypomnienia – pierwszy pomnik tego świętego na Litwie, z czego mieszkańcy całej gminy są bardzo dumni. A że nie ograniczają się wyłącznie do dumy, dali temu wyraz latem, kiedy skrzyknęli się i całkiem społecznie uporządkowali terytorium, urządzając przy kościele minipark.

Niewielkie pomieszczenie, w którego centrum znajduje się ołtarz, obok – stare, drewniane tabernakulum, widocznie oddane z jakiegoś kościoła, tam nieużywane… Miniołtarzyki z relikwiarzami – jak podkreśla proboszcz – dwóch Apostołów: Miłosierdzia, czyli św. Jana Pawła II, i św. Filipa Nereusza, tzw. świętego od radości. Pośrodku pomieszczenia stoją urządzenia do transmisji Mszy św. – pozostałości po kwarantannie, która tak na dobre się jeszcze nie skończyła. Przed ołtarzem kamień z Wadowic, który będzie użyty jako węgielny, pod budowę nowej świątyni. Kaplica parafii pw. św. Jana Pawła II jest skromna, a znajduje się w pomieszczeniach katolickiej szkoły, wybudowanej przed rokiem przez kurię archidiecezji wileńskiej.

Rok bieżący na świecie został ogłoszony Rokiem Pielęgniarki i Położnej. Kiedy w styczniu papież Franciszek nawiązał do tego wydarzenia, zachęcił wiernych do modlitwy za nie, „aby mogły jak najlepiej wykonywać swoją cenną pracę”. Przy tej okazji o położnych powiedział, że „wypełniają być może najszlachetniejszy spośród zawodów”. Z kolei 25 marca – w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego – w Kościele na całym świecie jest obchodzony Dzień Świętości Życia.

Chronimy wiele zdjęć osób, których nawet nie mieliśmy okazji poznać, a są dla nas bezcenne, ponieważ dzięki nim wiemy, że nie jesteśmy na tym świecie ludźmi znikąd, tylko wpisujemy się w ciąg wydarzeń rodziny, wsi, miasta, parafii, kraju. Albert Wołk, nauczyciel historii w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Ławaryszkach, a także archiwista i genealog, twierdzi, że niejedna rodzina na Wileńszczyźnie posiada podobne historie, opowieści, zwyczaje.

Na wirydarzu XVIII-wiecznego klasztoru dzisiaj dość często można zobaczyć biegających owczarków – Bony i Belli. Nie są stróżami franciszkańskiego mienia, ale względem obcych są nieufne. Owczarek berneński i szkocki są niczym dobre duchy albo – ujmując po franciszkańsku – bracia mniejsi, którzy przypominają o wyznawanej przez św. Franciszka idei wyrzeczenia się chęci dominacji nad innymi stworzeniami. Zwierzęta, a nawet rośliny święty nazywał i traktował jak braci. Dzięki takiemu podejściu został ogłoszony patronem ekologów, a dzień jego wspomnienia w Kościele katolickim – 4 października – jest ogłoszony przez ONZ Światowym Dniem Zwierząt.

„Spotykamy się tutaj, żeby nie tyle spojrzeć w historię i przeszłość, ile dostrzec coś, co jest poza czasem: w wieczność (…). Na ikonach są przedstawione konkretne osoby, święci, którzy byli patronami członków konkretnej rodziny. Nie widzimy ich na co dzień, ale są oni w wieczności. (…) Dlatego przez te ikony zbliżamy się nie tylko do historii, ale do rzeczy, które podtrzymują nasze życie, docieramy do źródła życia, do samego Boga” – mówił sufragan archidiecezji wileńskiej bp Arūnas Poniškaitis podczas otwarcia wystawy „Ikony fasady kaplicy św. Barbary w Markuciach”.

We franciszkańskim kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wilnie są prowadzone prace przy malowidłach na sklepieniu. Dofinansowano je ze środków ministra kultury i dziedzictwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej, mianowicie z Funduszu Promocji Kultury.

Stoi w samym sercu wileńskiej starówki, przy jednej z najstarszych ulic miasta. Jego ponad 40-metrowa wieża – jedyne do naszych czasów zachowane świadectwo świetności epoki późnego baroku – jest widoczna z różnych zakątków i miejsc widowiskowych. A jednak, gdy mowa o kościele pw. Matki Bożej Pocieszenia i św. Augustyna, wielu zastanawia się i pyta „A gdzie to?”, a po wyjaśnieniu dodaje „Tyle razy tędy przechodziłem i nie zwróciłem na niego uwagi”…

Franciszkanin o. Marek Adam Dettlaff znany jest w wileńskim środowisku jako człowiek, który całe swoje zawodowe (czyt. kapłańskie) życie poświęcił porzuconej, zniszczonej i zaniedbanej najstarszej świątyni Wilna – kościołowi pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na Piaskach. Co ciekawe, że to, co – wydaje się na pierwszy rzut oka – jednym z głównych jego działań, jest zaledwie dodatkiem jego kapłańskiej posługi. Wszak, jak mówi, to służba ludziom stanowi cel i sens jego życia. Zaś odzyskany kościół, potem – klasztor, to zaledwie środki w drodze do pozyskania dusz ludzkich dla Boga.