Własne

Pisząc w poprzednim artykule o stadionie na Pióromoncie, wspomniałem o 41 wileńskich wizytach Józefa Piłsudskiego. Wilno bez Piłsudskiego nie byłoby tym samym miastem, jakim odbierane było w dwudziestoleciu międzywojennym. Związki Marszałka z miastem nad Wilią były opisywane wielokroć, dlatego nie sposób cytować setek publikacji. Skupimy się wobec tego na mniej znanych faktach, a także na niektórych miejscach, które uhonorowane były jego imieniem.

Niebawem z mapy Wilna zniknie największy obiekt sportowy, jakim przez dziesięciolecia był stadion "Žalgiris" przy ulicy Šeimyniškių 29, czyli na dawnym Pióromoncie. Szkoda, ale dopiero, kiedy zaczyna znikać, poświęcamy temu więcej uwagi. Niewiele osób ma świadomość, że stadion zniknie akurat w 2021 - dokładnie wtedy, kiedy mógłby obchodzić 100-lecie istnienia! Przybliżenie jego dziejów można zatem zaliczyć do jeszcze jednego rozdziału słynnej monografii "Dingęs Vilnius", chociaż Vladas Drėma nie zajmował się ani tymi czasami, ani obiektami tego typu.

"Romantyczność, spokój, prostota, wyniosłość" - jakże trafnie te określenia oddają nastrój związany z każdorazowym kontaktem z wileńskimi nekropoliami. Rossa, Bernardyński, Piotra i Pawła, Antokolski, Kalwaria są najbardziej znane, pamiętać należy też o innych, które są jeszcze w Wilnie, a także tych zlikwidowanych, po których prawie nie pozostał ślad.

"Niepokorni. Niezłomni. Wyklęci" - to tytuł, a jednocześnie główny temat festiwalu filmowego, na który zaproszeni zostali przedstawiciele Związku Harcerstwa Polskiego na Litwie. Odbywał się on 27-30 września w Gdyni. Jak sama nazwa wskazuje, wszystkie filmy oraz wydarzenia skupiały się wokół tematu żołnierzy wyklętych i zakłamanych czasów komunizmu. W ramach festiwalu odbył się także projekt "Młodzi dla Historii", który daje młodzieży możliwość tworzenia filmów, sztuk teatralnych i stylizacji modowych, a jednocześnie poznawania naszej historii pod bacznym okiem uznanych filmowców i twórców. Dlatego więc integralną częścią tej imprezy były warsztaty i dyskusje dla młodych, w których harcerze z Wilna oczywiście też uczestniczyli.

Wczorajsza premiera "Lokisa" w reżyserii Łukasza Twarkowskiego otworzyła 78. sezon w Litewskim Teatrze Narodowym w Wilnie, którego motto brzmi: "Po śmierci prawdy". Niewątpliwie polski twórca zaproponował wileńskiej publiczności zupełnie nowy rodzaj spotkania z teatrem, który wykracza poza ramy tradycyjnej sztuki scenicznej. Po pierwszym zaskoczeniu, które niewątpliwie czeka widzów, warto się w ten multimedialny świat zagłębić i otworzyć na nowy, audiowizualny język teatru.

W kaflarstwie nie ma miejsca na pośpiech. Jeśli na którymś etapie zabraknie cierpliwości, glina się "zemści": na kaflach mogą się pojawić pęknięcia, odpryski, wybrzuszenia. I cała robota na marne. Andrzej Brosel twierdzi jednak, że to wspaniały zawód, nie praca - czysty relaks. Kiedy więc ma dość lepienia kafli, zabiera się za... lepienie kubeczków, spodeczków, cukierniczek...

Połowa Litwinów uważa Polskę za kraj przyjazny, a Rosję - za kraj wrogi Litwie. Litewscy Polacy nie demonizują Rosji - niecałe 30 proc. postrzega Wielkiego Brata jako zagrożenie, natomiast tylko (lub aż) połowa Polaków widzi przyjaciół w USA. Wśród Litwinów przyjaciół w Amerykanach widzi niewiele więcej, bo tylko 63% respondentów. Zastanawiający jest jednak stosunek do Litwy: poczucie dumy z posiadanego obywatelstwa deklaruje zaledwie 56% Litwinów, 47% litewskich Polaków i 37% litewskich Rosjan! W obronie swego kraju stanęłoby jeszcze mniej, bo odpowiednio 52% Litwinów, 39% Polaków i zaledwie 27% Rosjan! Tak wynika z badań przeprowadzonych jeszcze w lutym 2016 r. - niektórzy litewscy politycy sugerowali, by nie śpieszyć się z upublicznieniem tych wyników...

Trwający trzy tygodnie I Międzynarodowy Festiwal Teatralny TheATRIUM organizowany przez Teatr Dramatyczny w Kłajpedzie to okazja do obejrzenia najciekawszych spektakli z Polski, Litwy, Łotwy, Estonii i Wielkiej Brytanii. W miniony weekend publiczność miała okazję zobaczyć "Apokalipsę” w reżyserii Michała Borczucha z warszawskiego Nowego Teatru. Podstawą scenariusza stworzonego przez Tomasza Śpiewaka były dwie ostatnie książki Oriany Fallaci oraz niedokończony projekt literacki i filmowy Piera Paola Pasoliniego "Trylogia śmierci".

"Wędrownictwo odbieram jako wędrówkę w pojedynkę lub w grupie osób w podobnym wieku. Jest to wędrówka w poszukiwaniu siebie poprzez bliskość z przyrodą, wyzwania, które na pierwszy rzut oka przewyższają nasze możliwości, a także to szalone przygody i mnóstwo spotkanych ludzi. Wędrownictwo zawiera też w dużej mierze element służby innym i pomaga przystosować się do bycia harcerką/harcerzem w rzeczywistości dorosłej osoby np. już studiującej lub pracującej" - tak wędrownictwo określa dh. Sabina Maksimowicz.