"PRZEGLĄD PRASY"

"Przepraszam". Jedno słowo rozpętało burzę w szklance wody. Każdy, kto cokolwiek znaczy w życiu politycznym Litwy, albo chciałby znaczyć, poczuł się w obowiązku rozważać: Trzeba czy nie trzeba było przepraszać, kogo przede wszystkim należało przepraszać, komu wolno, a komu nie wolno przepraszać, co się kryje za tymi przeprosinami i dlaczego Litwy nikt nie przeprasza?

Nowy rząd został zaprzysiężony. Nie ma chyba ani jednego komentatora politycznego, politologa ni eksperta, który miałby dobre zdanie o gabinecie ministrów zatwierdzanym w niesmacznej atmosferze cyrków politycznych. Na tym tle niczym diament w popiele świeci Jarosław Niewierowicz.

Wreszcie, po przedłużającym się procesie swatania, doszło do mariażu politycznego AWPL z resztą partii sięgających po władzę, i związek ten wzbudza obecnie większe zainteresowanie mediów niż potencjalne małżeństwo Katarzyny Niemyćko z Deividasem Zvonkusem.

Nie jest ciekawie. Jest wręcz nudno. Po zdobyciu przez AWPL 8. mandatów w przyszłym Sejmie Litwy Waldemar Tomaszewski codziennie jest na łamach gazet. Już nie jako enfant terrible litewskiej sceny politycznej, a jako zwykły lider partii politycznej, która być może wejdzie do koalicji rządzącej.

Ostatnio nie dało się w polskich mediach nie zauważyć obecności premiera Litwy Andriusa Kubiliusa. Premier, odpowiadając na pytania dziennikarzy, prezentował swoją wizję dalszych polsko-litewskich stosunków i obecnej dość napiętej sytuacji w relacjach obu krajów. Próbował tłumaczyć przyczyny konfliktu polsko-litewskiego i wskazywać możliwości jego zakończenia. W programie "Studio Wschód" stacji TVP Info wyraził wiarę, że Polska i Litwa, "jako stosunkowo młode jeszcze demokracje, dojrzeją, pokonają swoje urazy z przeszłości, swoje kompleksy", co w efekcie - jego zdaniem - pozwoli rozwijać przyjazne stosunki oparte na wzajemnej współpracy. Zabrakło chyba odpowiedzi na jedno zasadnicze pytanie: Kiedy to się stanie?

Ostatnio w mediach pojawiają się nie tylko relacje z kolejnych potyczek w niekończącej się polsko-litewskiej walce. Coraz więcej publikacji, których autorzy próbują szukać źródeł problemów i proponować rozwiązania. Tyle, że są to recepty diametralnie różne, prowadzące do nowych polemik.

Jeżeli nic się nie dzieje, zawsze można coś wymyślić. To hasło nie powinno być maksymą rzetelnego dziennikarza, ale czego się nie zrobi dla poczytności. W tym tygodniu media same wymyślały pewne hipotezy, i z radością je eskalowały.

Histeria albo lekceważenie – tak w skrócie można określić sposoby przedstawiania problematyki polsko-litewskiej w mediach. Gdy jedni pogrążają się w nacjonalistycznym amoku, w którym każda ze stron widzi tylko swoje racje i nie może się zatrzymać, inni popadają w drugą skrajność, bagatelizując lub negując istniejące bądź co bądź problemy.

Znów o nas pisano, i znów w większości źle. Dziś krótko o tym, co napisano, i dłużej o tym, dlaczego nie piszą tak, jak byśmy chcieli.