"Tygodnik Wileńszczyzny"

Co powinien zrobić nauczyciel, by zainteresować ucznia historią? Na ile sprawdza się powiedzenie, że współczesna młodzież niechętna jest naukom humanistycznym? Czy uczniowie potrafią samodzielnie się uczyć? W Gimnazjum im. Jana Pawła II odbyła się 2-dniowa konferencja historyczna, którą przygotowali i przeprowadzili młodzi ludzie – uczniowie starszych klas szkół Wilna i Warszawy. Została poświęcona 150. rocznicy Powstania Styczniowego oraz 20-leciu wizyty apostolskiej papieża na Litwę. Oprócz gospodarzy, którzy byli inicjatorami spotkania, sympozjum to zgromadziło uczniów litewskich gimnazjów Žemyna, Žirmunai, im. S. Daukantasa, M. Biržiški, oraz Liceów Ogólnokształcących w Warszawie – im. T. Reytana i A. Kamińskiego.

8 maja 1861 roku w Katedrze Wileńskiej podczas Mszy św. odprawianej przez biskupa wileńskiego Adama Stanisława Krasińskiego zaśpiewano po raz pierwszy pieśń patriotyczną „Boże, coś Polskę”. Bynajmniej nie była to jej pierwotna wersja, skierowana do cara Aleksandra I, napisana przez Alojzego Felińskiego w 1816 r. na rocznicę Królestwa Polskiego, ze słowami: „Naszego króla zachowaj nam, Panie!”, na melodię skomponowaną przez Jana Kaszewskiego. Ciekawe są dzieje tej pieśni. Już w śpiewniku wydanym nielegalnie w kilka lat później przez warszawską młodzież studencką, powyższy hołdowniczy wers zastąpiony został słowami: „Naszą ojczyznę racz nam wrócić, Panie!”. Przed rokiem 1830 pieśń uległa kolejnym znacznym zmianom: dodano dwie zwrotki pióra Antoniego Goreckiego. Śpiewana już była na melodię pieśni maryjnej „Serdeczna Matko”. Przed - i - w czasie Powstania Styczniowego, a potem przez wszystkie kolejne lata, aż do dziś, w zależności od biegu wydarzeń, nieco korygowana, pieśń nie utraciła na popularności.

„Nie my znaleźliśmy to miejsce, tylko miejsce, ta łąka znalazła nas” – mówi Siergiej Jakuszew, mieszkaniec Wilna, który zrezygnował z dobrze uregulowanego i wygodnego życia w mieście i pracy programisty, aby wraz z przyjacielem Wadimem Sukaczowem podjąć się niełatwego wyzwania – hodowli owiec.

Od zakończenia II wojny światowej minęło już prawie 70 lat, a ludzie nadal poszukują swych bliskich i krewnych. Ostatnia wojna, jak żadna inna, poplątała człowiecze losy.

W 1703 roku pojawiły się pierwsze wzmianki o szpitalu „dla 6 bab i 9 dziadów” przy kościele św. Jakuba i Filipa. Rok wcześniej pisarz ziemski Michał Ślizień, którego pałac znajdował się w bliskim sąsiedztwie świątyni, ofiarował 4 tys. złotych na budowę szpitala. Opiekę nad nim powierzono księżom dominikanom.

Do znajdującej się w orańskich lasach katolickiej Wspólnoty Pełnych Domów przyjeżdżają ludzie z całej Litwy oraz północnej Polski. Nie tylko w poszukiwaniu spokoju i modlitwy, ale też po to, by obejrzeć ekologiczne gospodarstwo ziół z suszarnią pracującą na energii słonecznej oraz pierwszy w kraju dom pasywny.

23 listopada br. – to szczególna data dla społeczności Szkoły Podstawowej im. Mariana Zdziechowskiego w Suderwie. Tego dnia w miejscowym kościele pw. Trójcy Święte odbyło się poświęcenie szkolnego sztandaru, którego dokonał proboszcz Stanisław Maciukiewicz. Na uroczystości licznie się zebrali uczniowie i nauczyciele, rodzice i dziadkowie, a także zaszczytni goście, w tym z Polski.

Wśród rozsypanych po świecie absolwentów Wileńskiej Piątej Szkoły Średniej, pierwszego powojennego gimnazjum polskiego, jest Irena Jasiukiewicz z domu Markiewiczówna, o pseudonimie „Mareczka“. Obecnie mieszka w Olsztynie. Całe życie ona i jej siostra Janina poświęciły pracy nauczycielskiej, której tajniki zgłębiły w Instytucie Nauczycielskim w Nowej Wilejce. Pierwszą pracą, w przypadku Ireny, była ta w podwileńskiej szkole w Suderwie.

10-12 sierpnia br. w Mrągowie odbył się tradycyjny już 18. Festiwal Kultury Kresowej, pierwotnie zwany Festiwalem Polskiej Kultury Kresowej. Z upływem lat założenia programowe twórców imprezy ulegały nie zawsze korzystnym zmianom.