BADANIE FoRoSzpol: Czy szkoły polskie na Litwie są gorsze od litewskich?

dar karta to szowinistyczna świnia /z którą nie chcę mi się rozmawiać bo jest litwińska prostaczką

#10 Żeligowski
To jest wasze klamstwo.

"Piłsudski rzucił umyślnie tylko jedną dywizję na wojnę z RL , bo nie chciał zajmować jej całej" Zhelegauski nie zaczymauszie w Wilnie a poszed daleii do Litwy i prawie doszed do Kauna. I ta jego diwizija byla zluozhone z 15 000 i natym odczynku Litwa w tedy niemiala tyle wojska.

Cyżby żądania litewskich Polaków były zbyt skromne i przez to za mało przemawiaja do światowej opinii publicznej ?:

JAK TO JEST W KRAJACH UNII EUROPEJSKIEJ
Jest taka mniejszość
Liczba ludności w Finlandii: 5 181 000
Liczba ludności w Helsinkach: 555 500
Odsetek Finoszwedów w kraju: 291 500 (5,6%)
Ods. Finoszwedów w Helsinkach: 36 000 (6,5 %)
Gminy w Finlandii wg statusu językowego
Gmina Ilość gmin Średni % Finoszwedów w gminie
Jednojęzyczna szw. 21 93,3
Dwujęz. z przew. szw. 22 68,6
Dwujęz. z przew. fiń. 20 9,7
Jednojęzyczna fińska 385 0,4
Jest taka mniejszość. Mimo że stanowi ona jedynie 5,6 procent ludności kraju, w którym mieszka, to jej język jest drugim oficjalnym i pełnoprawnym, państwowym językiem. Ta mniejszość posiada nie tylko swoje przedszkola i szkoły, ale również dwie wyższe uczelnie. Jej przedstawiciele mają zagwarantowane przez konstytucję prawo bycia obsłużonym w swoim języku przez administrację państwową i samorządową w całym kraju, nie tylko w regionach, które owa mniejszość zamieszkuje w zwartych grupach.
Mniejszość ta nie musi walczyć o dwujęzyczne napisy z nazwami miejscowości, urzędów i ulic. Napisy są zawsze dwujęzyczne i to już wtedy, gdy „mniejszościowa” ludność stanowi 6-8 procent mieszkańców gminy.
Więcej, język tej mniejszości jest nauczany obowiązkowo we wszystkich szkołach podstawowych i średnich w całym kraju. Obowiązkowa jest również matura z tego języka.
A jeśli jakiś młody człowiek chce odbyć służbę wojskową we własnym, „mniejszościowym” języku, to proszę bardzo! Idzie do „mniejszościowej” brygady wojskowej!
Kraj, o którym mowa, nie leży gdzieś na antypodach ani na księżycu, ale prawie po sąsiedzku. Nazywa się Finlandia. A mniejszość, o której mowa, to Szwedzi, od wieków zamieszkujący ten kraj, zwani też Finoszwedami.
Szwecja czy Nowogród?
Szwedzi zaczęli osiedlać się na fińskim wybrzeżu już w XII wieku. Niedługo później w tym kierunku poszła również ekspansja polityczna i chrystianizacyjna Szwecji, która wkrótce opanowała Finlandię, w konkurencji z Nowogrodem Wielkim, który również miał zakusy w tamtą stronę.
Zwierzchność szwedzka trwała w Finlandii ponad 600 lat, aż do początku XIX wieku, kiedy Finlandia została przyłączona do Rosji.
Przez ten czas duże warstwy społeczeństwa fińskiego zaczęły mówić po szwedzku. Ocenia się, że w XVIII wieku 20-25 procent mieszkańców kraju mówiło po szwedzku – z reguły byli to ludzie wykształceni, mieszkańcy miast, szlachta i księża. Po fińsku mówili prawie wyłącznie mieszkańcy wsi.
Ale po szwedzku mówiła nie tylko elita, lecz również rzesze chłopów i rybaków, którzy zasiedlali, i do dziś zasiedlają, zachodnie i południowe wybrzeże kraju.
Kochany car
Pod zwierzchnością Rosji w Finlandii z początku niewiele się zmieniło. Praktycznym Finom nie w głowie były powstania, za co carat odwdzięczał się, dając im dużą dozę autonomii. Zaś język szwedzki pozostał oficjalnym językiem Finlandii, używanym w urzędach i sądach.
W latach 30., na fali europejskiego narodowego romantyzmu, pojawiło się w Finlandii zainteresowanie swoim fińskim dziedzictwem. Z początku nie było ono wymierzone przeciwko szwedzkiej dominacji kulturowej i językowej. Wprost przeciwnie: wielu heroldów fińskiego odrodzenia należało do szwedzkiej mniejszości i po fińsku często nie mówiło. Jedną z głównych postaci tego ruchu był Johan Ludvig Runeberg, fiński skald i „wieszcz”, który jednakowoż pisał wyłącznie po szwedzku.
W roku 1863 język fiński został zrównany w prawach z językiem szwedzkim, ale dopiero w roku 1906 otrzymał status pierwszego języka w kraju.
Pod koniec XIX wieku zaczęły się fińsko-szwedzkie tarcia. Na konflikt językowo-kulturowy nałożyły się antagonizmy społeczne – zamożne warstwy w Finlandii były często szwedzkojęzyczne. Ślad po tych antagonizmach – niechęć do swoich szwedzkojęzycznych ziomków – pozostała u Finów do dziś.
W 1917 roku Finlandia odzyskała niepodległość. Przy tej okazji świeżo powstałe państwo fińskie miało swój konflikt „o Wilno” ze Szwecją. Chodzi o leżącą między obydwoma krajami Alandię, wyspę zamieszkałą (do dziś) prawie wyłącznie przez Szwedów. Liga Narodów przyznała jednak Alandię Finlandii, na co Szwecja w końcu bardzo niechętnie się zgodziła. W zamian za to Alandia uzyskała daleko idącą autonomię (którą ma do dziś).
W latach 1917-1923 w Finlandii stworzono system, który gwarantował szwedzkiej mniejszości daleko idące prawa. W okresie międzywojennym Finlandia miała szwedzkojęzycznych premierów i ministrów. Finoszwedem był również marszałek Mannerheim, bohater dwóch wojen z Rosją sowiecką.
Radio, TV, teatry
Od tamtego czasu do dziś niewiele się zmieniło. Finoszwedzi mają swoje szkolnictwo, w tym dwie własne wyższe uczelnie (Akademia w Abo (Turku) i Wyższa Szkoła Handlowa w Helsinkach). Również na wielu fińskojęzycznych wyższych uczelniach można na niektórych wydziałach studiować po szwedzku. Finoszwedzi mają liczne własne czasopisma i gazety (w tym dwie codzienne – nakład największej z nich, helsińskiego „Hufvudstadsbladet”, wynosi prawie 60 000). Mają też swoje teatry i bogate życie kulturalne.
Około 10 procent wszystkich programów w publicznym radiu i TV jest nadawanych po szwedzku. W regionach, gdzie zamieszkuje szwedzka mniejszość, lokalne radio nadaje równolegle po fińsku i po szwedzku.
Główną siłą polityczną Finoszwedów jest Szwedzka Partia Liberalna (SFP), która zwykle uzyskuje w wyborach około pięciu procent głosów, a więc tylko niewiele mniej niż wynosi odsetek szwedzkojęzycznych mieszkańców kraju.
Dwujęzyczne gminy
Co 10 lat w 448 gminach Finlandii mieszkańcy deklarują swój język ojczysty. Na podstawie tego spisu gminy dzielone są na cztery kategorie – jednojęzyczne fińskie, jednojęzyczne szwedzkie, dwujęzyczne z przewagą fińskiego i dwujęzyczne z przewagą szwedzkiego.
Zasada jest prosta – powyżej 50 procent daje przewagę językową w gminie, zaś mniejszość musi mieć co najmniej 8-10 procent, aby gmina była dwujęzyczna. Gdy mniejszość nie osiąga tego pułapu – gmina jest jednojęzyczna.
W gminach jednojęzycznych (385 fińskich i 21 szwedzkich), wszystkie oficjalne napisy (znaki przy drogach z nazwą miasta, nazwy ulic i urzędów) są jedynie w języku dominującym. W gminach dwujęzycznych (22 z przewagą Finoszwedów i 20 z przewagą Finów) napisy są w dwóch językach, przy czym wersja w języku większości jest zawsze umieszczana wyżej.
Innymi słowy, w Finlandii istnieje 21 gmin, z czego 16 na Alandii, gdzie w ogóle nie ma publicznych napisów w głównym języku państwowym – fińskim! Szwedzkojęzyczni mieszkańcy stanowią w tych gminach średnio 93 proc. wszystkich mieszkańców.
W praktyce sama gmina ma dużo do powiedzenia o swoim statusie językowym i często idzie na rękę mniejszości (częściej jest to mniejszość szwedzka, której liczebność w wielu gminach ma tendencję spadkową) i zachowuje dwujęzyczność, mimo że formalne wymagania „procentowe” nie są już spełniane.
Muminki i inni
Finoszwedzi wkładali i nadal wkładają ogromny wkład w kulturę, zarówno szwedzką, jak i fińską. Najbardziej znaną ich reprezentantką jest zmarła przed kilku laty twórczyni Muminków – Tove Jansson.
Mimo że Finoszwedzi mają zagwarantowane wszelkie prawa jako mniejszość i mimo iż są doskonale zorganizowani, a jeżeli chodzi o poziom wykształcenia i zamożności, nie ustępują wcale Finom, to przez ostatnich kilkadziesiąt lat ich populacja powoli zmniejszała się w wyniku tendencji asymilacyjnych.
Proces ten, szczególnie intensywny w latach 60. i 70., ostatnio został zahamowany. Dziś coraz więcej rodziców w rodzinach mieszanych posyła swoje dzieci do szkół szwedzkich. Jedną z przyczyn jest postępująca globalizacja oraz członkostwo Finlandii w Unii Europejskiej. Wiele rodzin chce skorzystać z okazji i zapewnić dziecku „za darmo” drugi język, którym można się porozumieć nie tylko w Szwecji, ale także dość swobodnie w Norwegii i, przy pewnym wysiłku, w Danii.
Folkting broni, Folkting radzi
Najważniejszą instytucją, która dba o interesy szwedzkiej mniejszości jest Svenska Finlands Folkting (Sejmik Szwedzkiej Finlandii), rodzaj nieformalnego, finoszwedzkiego „parlamentu”, wybieranego przy okazji wyborów samorządowych. Są w nim szwedzkojęzyczni przedstawiciele wszystkich partii politycznych.
Folkting jest najważniejszą instytucją konsultacyjną dla rządu i parlamentu we wszystkich sprawach dotyczących szwedzkiej mniejszości. Dba też o zachowanie praw, które Finoszwedom gwarantuje konstytucja – dostęp do wykształcenia, służby zdrowia, mass mediów i obsługi w sądach i innych urzędach w swoim własnym języku. A także o to, aby wszystkie oficjalne dokumenty w Finlandii były w dwóch językach. Posiada też specjalny urząd, do którego można zgłaszać sytuacje, kiedy Finoszwed nie został obsłużony przez jakąś instytucję w swoim własnym języku.
Poza tym Folkting dostarcza informację o finoszwedzkiej kulturze, tradycjach i języku – do bibliotek, przedszkoli, szkół i uniwersytetów, a także do mass mediów – w Finlandii i za granicą.
Żądasz i masz
Mimo że konstytucja uznaje język szwedzki jako w pełni równoprawny drugi język państwowy, i to w całym kraju, to oczywiście nie ma praktycznej możliwości wyegzekwowania wynikających z tego faktu praw wszędzie i w każdej sytuacji. Szwedzkojęzyczni Finowie zamieszkują w zwartej grupie jedynie południowy pas wybrzeża, rozciągający się po obu stronach Helsinek, oraz wzdłuż zachodniego wybrzeża, z centrum w mieście Vasa. Zaś wielu Finów, szczególnie w głębi kraju, gdzie Finoszwedów prawie nie ma, ale także w stolicy, gdzie jest ich jedynie kilka procent, nie mówi po szwedzku albo nie chce w tym języku mówić.
Wyegzekwowanie więc przez Finoszwedów ich konstytucyjnych uprawnień, szczególnie w rejonach, gdzie są w mniejszości, zależy więc często od tego, jak konsekwentnie w konkretnych sytuacjach domagają się oni realizacji swoich praw.
Nie lubiany szwedzki
Osobnym rozdziałem jest wynikająca z konstytucji obowiązkowa nauka szwedzkiego we wszystkich fińskich szkołach. Tutaj nastąpiło jakby pewne „przedobrzenie”. Wielu fińskich uczniów traktuje szwedzki jako dopust boży, mniej więcej tak jak moja generacja traktowała naukę rosyjskiego w komunistycznej Polsce.
Nawet wśród Finoszwedów można usłyszeć głosy, że szwedzki w fińskich szkołach powinien być językiem dobrowolnym („wtedy ci, którzy go wybiorą, będą przynajmniej mieć motywację do nauki”). Jednak dotychczas, mimo ciągłej dyskusji na ten temat, nikt na poważnie nie próbuje zmienić systemu. Chociaż ostatnio prowadzone są eksperymenty, gdy rezygnuje się ze szczególnie nie lubianego przez fińskich licealistów obowiązkowego zdawania matury ze szwedzkiego.
„Pany, łycary i biełoruczki”
Niechęć Finów do Szwedów, także tych po drugiej stronie Zatoki Botnickiej, powoli się zmniejsza, ale nadal istnieje. Jedną z przyczyn są istniejące u Finów historyczne kompleksy „mniejszego brata”, mające swoje korzenie jeszcze w XIX wieku i wcześniej. W oczach wielu Finów – Finoszwedzi, i w ogóle Szwedzi, to takie trochę „szwedzkie pany, łycary i biełoruczki”. Zaś samych siebie Finowie uważają za, może prostych, ale upartych i twardych facetów. Chociaż ostatnio ów image został poważnie nadszarpnięty, po tym jak najtwardszych z twardych – prawie całą reprezantację kraju w narciarstwie biegowym – przyłapano na stosowaniu dopingu.
Owa animozja jest mniejsza na zachodnim wybrzeżu, gdzie Finoszwedzi i Finowie zawsze byli równie biednymi rybakami i rolnikami, za to większa w Helsinkach i okolicach, gdzie mieszkały finoszwedzkie, bogate rodziny, właściciele posiadłości i wielkich przedsiębiorstw. Moja finoszwedzka znajoma opowiadała, jak w dzieciństwie, gdzieś w latach 50., ona i jej koleżanki bały się mówić zbyt głośno po szwedzku w centrum Helsinek, gdyż mogły zostać pobite przez swoich fińskich rówieśników.
Dziś takich społecznych podziałów już nie ma – Finoszwedzi nie różnią się od Finów ani zamożnością, ani wykształceniem.
Żyją dłużej i lepiej
Tym większą debatę wzbudziły rezultaty badań, przeprowadzonych kilka lat temu, które wykazały, że Finoszwedzi żyją przeciętnie o kilka lat dłużej od Finów, są od nich zdrowsi i w ogóle żyją lepiej. Przyczyn takiego stanu rzeczy dopatrzono się w końcu w fakcie, że Finoszwedzi mają silniejsze związki rodzinne i społeczne. Być może, będąc mniejszością, przez cały czas zagrożoną asymilacją, trzymają się po prostu razem.
Faktem jest, że Finoszwedzi są doskonale zorganizowani i wzajemnie się wspierają. Czują się też pełnoprawnymi współgospodarzami Finlandii. Ich wpływy w polityce i życiu gospodarczym są nawet większe, niżby to wynikało z ich liczebności. Są mniejszością, ale mniejszością bez kompleksów. Wprost przeciwnie, są bardzo dumni ze swojej przynależności.
„Koroniarskie główki”
Owe fińsko-szwedzkie animozje nie prowadzą dziś do żadnych poważnych konfliktów. Za to manifestują się chętnie w sporcie, gdzie np. fińscy hokeiści zawsze dają z siebie wszystko, żeby tylko pokonać reprezentację Szwecji.
Ale, żeby było jeszcze ciekawiej, na moje pytanie, za kim kibicuje w meczach hokejowych Szwecja-Finlandia, znajomy Finoszwed powiedział, że, oczywiście, za Finlandią. Bowiem będąc szwedzką mniejszością, Finoszwedzi bynajmniej nie utożsamiają się do końca z „koroniarzami” z Macierzy po drugiej stronie Zatoki Botnickiej.
Może najlepiej ujęła to moja finoszwedzka znajoma, mówiąc: „Nigdy się nikomu nie kłanialiśmy”.
Fińska Suderwa
Tak więc pani starosta w takiej fińskiej „Suderwie” zupełnie nie musiałaby walczyć o dwujęzyczne napisy. Istniałyby one tam od zawsze, przy czym – ponieważ Polacy stanowią 84 procent mieszkańców gminy – wersja polska byłaby umieszczona wyżej, zaś litewska niżej. I każdy urzędnik w Suderwie, niezależnie od swojej własnej narodowości, miałby o b o w i ą z e k obsłużyć petenta po polsku, gdyby ów petent sobie tego zażyczył.
Tadeusz Rawa
Sztokholm

Badanie FoRoSzpol - przekonywujące, konkretne ,wnioski prawidłowe - trudne do podważenia.
Tabela 1 podaje stan narodowościowy na 2001. Powstaje pytanie o aktualizację danych na 2011. Oczywiście wartość danych niepodważalna bo oparta o oficjalne statystyki. .Przydałby się może komentarz.

DAR dla saugumy KARTA falszywa

Dar dla Saugumy ale Karta fałszywa

dar karta, jestem polakiem z litewskimi korzeniami. czy ty uwazasz, ze to moja wina, ze litewskie elity polonizowaly sie tak bardzo? czy to wina polakow, ze jezyk litewski nie byl jezykiem pisanym i najpierw jezykiem urzedowym wielkiego ksiestwa litewskiego byl jezyk starobialoruski, a potem polski? czy to nasza wina, ze jezyk litewski byl na krawedzi wyginiecia? czy to nasza wina, ze tak wielu litwinow bylo bardziej lojalnych do koncepcji rzeczpospolitej niz koncepcji oddzielnej litewskojezycznej, nacjonalistycznej litwy? kazdy czlowiek ma prawo do wlasnej opinii. litwini pilsudski, zeligowski i wiekszosc mieszkancow ziemi wilenskiej czylo wieksza lojalnosc do wspolnej rzeczypospolitej niz na zbudowanej na szowinizmie republiki kowienskiej. to naprawde nie nasza wina, ze mowiacy po polsku litwini mieli inne plany na przyszlosc niz mieszkancy podkowenskich wiosek. takie zatruwanie im zycia dziesiatki lat po litewsko-litewskim konflikcie jest czysta zlosliwoscia republiki litewskiej.

polishrengerevicius

Dar - Karta 07 , 08 : kłamiesz , kłamiesz , jeszcze raz kłamiesz. Piłsudski rzucił umyślnie tylko jedną dywizję na wojnę z RL , bo nie chciał zajmować jej całej . Zależało mu na opinii zachodnich mocarstw. Kilkusettysięczna polska siła zbrojna , po zawieszeniu broni z Rosją Sowiecką , uwierz mi Dar - Karto , zajęła by Litwę w kilka dni , bez napotkania znaczącego oporu. Piłsudski niemal do końca wierzył , że uda mu się stworzyć federację/konfederację z Litwą .Wtedy jeszcze na Litwie żyło wielu ludzi którzy optowali za związkiem z Polską. Nieudany zamach stanu z inspiracji polskiej jest tego świadectwem. Polacy przyłączyli Wilno do Polski , ponieważ mieszkańcy Wilna opowiedzieli się za przynależnością do Polski. A nie było wtedy już szans na federację...Kowno ( rząd kowieński , nie mieszkańcy , wtedy w znacznej mierze Polacy) nie chciało związku z Polską , Wilno chciało nie tylko związku , Wilno chciało być częścią Polski.

Bowbli to jest wasze paskudne klamstwo " Aha, Marszałek nigdy nie myslał o zbrojnym zajęciu Litwy". Otusz Zhelegowski akcije woskowau ksziau pszeprowadzicz na calai Litwie. Obalisz litewski zhond okupowacz calau Litwe i potem jau inkorporowacz do Polski. Polakom nie udaluoszie okupowacz calai Litwy tylko z wzglendu Antante ktura mocarstwowi Polskiemu poprostu zakazala akcije woiskowe pszecziwko Litwie.

Dzięki takim " wojującym i krzyczącym" szowinistom i polonofobom jak Dar - Karta, obudzili się polscy politycy ( np Radek Sikorski , Borusewicz i inni) . Budzi się powoli całe polskie społeczeństwo i zaczyna rozumieć , że RL nie jest krajem przyjaznym Polsce , a za cel stawia sobie wynarodowienie Polaków zamieszkałych na terytorium swojej , pszenno -buraczanej , republiki. Dzięki za to Dar- Karto , jesteś takim naszym pożytecznym idiotą . Pisz dalej.

Przeceniasz się się kochany. Polacy w Polsce nie mogą być litwinofobami bo my was się nie boimy. Nie bał się was też Piłsudski, więc litwinofobem być nie mógł. Boją sie was właśnie wasi polscy współobywatela i oni mogą i są litwinofobami. No chyba, że nie masz pojęcia co znaczy słowo fobia, ale to nie moja sprawa.

"polonofobem" tak i do tego na Litwie mam prawo a pan niema nawet prawa do tego miecz zhalu. "a więc szowinistą " a to jusz jest fantomiczny wyraz ktury jest uzhywany dle demonizacii. Tym razem wy demonozujeczie mnie zhe ja jestem jagby domonem. A litwofobia u polakuw na Litwie ma ogromne kozhenia kture zostawili ogromny szlad. Ja moge widzhiecz litwofobije tam na Polsce ale litwofobia na Litwie mozhe dowieszcz do rozwalu Litwy. Jak my wiemi z historii epogeii litwofobii u polakuw na Litwie byl po pierwszai woinie szwiatowai i on zostawiui duzhy szliad w dyszeiiszym miszlieniu u polakuw. Napszyklad to wasz #30 post "Marszałek Piłsudski bronił (i obronił) Polaków i polskość na Wileńszczyźnie" to nie jest zupeiinie tak bo Wilno Polsce dostaluoszie po nie udanai prubie okupowania calai Litwy. Jazheli litwofobu Pilsudskiemu by udauoszie plan okupowania calai Litwy to Litwy by nie stalo bo jak my wiemi z historii litwofobia u polakuw byla do takiego stopnia zhe oni wytempili imie Litwy z okupowanai czenszczi Litwy. Ale litwofob Pilscudski tak broniui polakuw zhe nawet muszau zgwauczycz imie Litwy nie muwions jusz o toscamoszczi i kultuzhe litewskeii. To sau skudki litwofobii.

Dlaczego te badania/artykul nie sa tlumaczone na litewskki i nie idzie sie z nim do mediow litewskojezycznych?????
przekonywac przekonanych nie trzeba!

do dae karta.
Babcia Polka wie ze szkalujesz jej rodakow

Zhycz na Litwie i zmieniacz swoje nazwysko z litewskiego na polskie to jest litwofobia a niawienksza litwofobia to byla wydawanie takich gazet i pisanie takich instrukcii w tych gazetach.", popierasz depolonizację?" oczywiszczie zhe popieram ale nie pszymusowau. Pod pszymusem na Litwie nikt nikogo nie depolonizowau. Jedyne to zhe Litwa zmienila szryft jenzyka litewskiego z gotytskiego na czeski i to mozhe jest naiwienkszym pszewinienczia Litwy w oczach Wielkiego Patryoty Polski oczywiszczie od oceanu do oceanu. Wienkszoszcz litwinuw zmienilo swoje nazwiska po inwazii Polski na Litwe. W tedy do konca polakami byla dyskredytowana polska kultura na Litwie. Nazwiska litwinuw z ukonczeniem gotyskim w polskeii kultuzhe -owicz teras mozhna znaleszcz tylko w stanach ziednoczonych w litewskeii dyasporie ktura tu pszybyla do pierwszai wojny szwiatowai. Ich potomkowie do dyszeii majau nazwiska w polskeii kultuzhe ale z polskau toscamoszcziau nic nie majau spulnego. Swoje dzhieczi pszyuczajau litewskeii toscamoszczi jak i litewskiemu jendzykowi i kultuzhe. Muwions otym gdzhie nai wszeszneii rozeszliszie drogi polakuw i litwinuw to w emigracii w stanach ziednoczonych. Litwini poszli do swoich koszczioluw i byli w swoich gronach a polacy do swoich koszczioluw i gronuw i nic jusz litwini z polakami nie mieli spulnego.

Bowbli na sluowo polak u litwina na twazhy rysujeszie tylko uszmiech.

Żeligowski "Twoja interpretacja myśli Mickiewicza " to niejest interpretacija ale tylko okrieszlenie zjawyska.

" Dar - Karto za przejaw antylitewskości?" nie wykszywiaiczie moich miszli to zjawisko ja nazywam litwofobijau.

Twoja interpretacja myśli Mickiewicza jest żenująca Dar - Karto. Z literatury pała!

"przynajmniej do dwudziestolecia międzywojennego, nie była nigdy "litwofobiczna"" no jusz byla. Chyba nie czytaliszczie mojei dyskusii z Monikau? "augustowskie nocy" . Tam my z Monikau znalezhliszmi A.Mickiewicza poglondy o kturych pisau Venslova. Prawde muwions Venslova pszepuszcziui z zwglendu polonofilii to meiisce gdzhie Mickiewicz muwiui dleczego taki duzhy narud zrobiuiszie taki maly a i tak napisau zhe Mickiewicz podzhierau myszli zhe polska kultura ktura do Litwy byla zaniesziona z kszyszczijanstwem zruinowawa liteskau kulture i jednoczesznie Mickiewicz popierau ideije polszczyzny Litwy bo bauszie litewskeii kultury ktura jak w tedy miszleli litwofoby to znaczy polacy mozhe zbuzhycz jednoszcz Polski i Litwy.

Mysle co tu tak smierdzi. A to dar karta znowu sie odezwal. Skonczyl karmic swinie i postanowil w inteligenta litewskiego sie zabawic. Ciekaw jestem czy lubisz sie bawic w ponary wilenskie.

Zeligowski - Dur Karta moze i ma jakis doktorat - sowiecki napewno

Dar - Karta : Marszałek Piłsudski bronił (i obronił) Polaków i polskość na Wileńszczyźnie i Białorusi. Gdyby nie on litewscy szowiniści wynarodowiliby Polaków tak samo jak to zrobili na Laudzie. A to co zrobiły rządy RL na Laudzie było po prostu zbrodnią.

Dardanelski to znaczy zhe litewska oszwiata w mnie sunela miloszcz do Ojczyzny Litwy i wtym szwietle ja jestem ofiarau tai oszwiaty. To samo mozhna powiedzhie i owas. Wy jesteszczie oferami polskeii oszwiaty ktura wam suwa Wielki Polski Patryotyzm i poczons na ambicije wazai oszwiaty to wasz Wielki Patryotyzm jest w granicach od oceanu do oceanu.