"Nagroda Życia" dla s. Michaeli Rak

Uroczystość uhonorowania tegorocznych laureatów "Nagrody Życia" odbyła się w sali Litewskiej Akademii Nauk 30 kwietnia - w Światowym Dniu Życia.

"Nagrody Życia" zostały wręczone w siedmiu nominacjach. Ramutė i Stasys Šilkūnasowie, którzy jako rodzina zastępcza wychowali dziesięcioro dzieci zostali nagrodzeni w nominacji "Za umocnienie rodziny". Eglė Grendienė, koordynator ds. młodzieży w rejonie koszedarskim odebrała statuetkę "Za pomaganie tym, którzy zwątpili w sens życia". Organizacja aktywnej młodzieży "Baltai juoda" z Kowna została wyróżniona "Za kształtowanie w młodzieży odpowiedzialnego stosunku do życia"; "Za duchową i fizyczną pomoc słabszym" - Centrum Samokształcenia Rodziny i Osobowości "Bendrakeleiviai"; "Za wieloletni wkład w dbanie o kulturę życia" - pracująca w Centrum Pomocy Rodzinie im. bł. J. Matulaitisa psycholog Nijolė Kukuraitienė; "Za budowanie otoczenia przyjaznego dla matki i dziecka" - Zrzeszenie "Padedu augti", świadczące pomoc rodzinom wcześniaków.

W nominacji "Za zawodowe zaangażowanie w pielęgnowanie kultury życia" nagrodzona została s. Michaela Rak, która założyła pierwsze na Litwie hospicjum.

Wręczając statuetkę minister opieki społecznej i pracy Linas Kukuraitis powiedział, że jest to nagroda za troskę i opiekę nad tymi, których społeczeństwo najbardziej chyba zaniedbuje: "Wiadomo, zbyt mało uwagi poświęcamy różnym grupom wiekowym, w niedostatecznym stopniu dbamy o wartość i godność jednostki ludzkiej. Jednak o ile w przypadku dzieci mówimy o jakimś potencjale, o tym, że jest to społecznie niezbędne, to jednocześnie są ludzie spisani przez społeczeństwo na straty. Są to osoby chore i starsze. Dlatego chciałbym pogratulować osobie, która przybyła z innego kraju żeby nauczyć nas, Litwinów, jak troszczyć się o takie osoby i dawać świadectwo wartości życia".

"To zaszczyt, że dzisiaj statuetka może być w rękach ludzi hospicjum. Tu razem ze mną są moje współsiostry, pracownicy hospicjum i wolontariusze. Jesteśmy reprezentantami wszystkich tych ludzi, którzy wiedzą, że każda chwila, każdy moment dany sobie nawzajem jest najważniejszy w naszym życiu. Jako hospicjum staramy się właśnie służyć temu każdemu momentowi spotkania z drugim człowiekiem, żeby było to życie piękne, wartościowe i w poczuciu bliskości drugiego człowieka. W tej statuetce widzę radość naszych pacjentów - mimo to, że cierpią, potrafią się uśmiechnąć i powiedzieć: jestem szczęśliwy. Dziękuję bardzo za to dane nam szczęście i poczucie, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni" - odbierając "Nagrodę Życia" powiedziała s. Michaela.
W rozmowie z Wilnoteką s. Michaela zaznaczyła, że codzienna praca w hospicjum nie jest wykonywana dla nagród - jest ona świadomym pochylaniem się nad drugim człowiekiem i dawaniem mu nadziei i siły. Przyznała jednocześnie, że dzięki temu, iż działalność hospicjum jest zauważana, na Litwie szerzy się idea hospicyjna, a placówki opieki paliatywnej powstają już w Kownie, Poniewieżu, Olicie. Wileńskie hospicjum dzieli się też swoim doświadczeniem z podobnymi placówkami na Białorusi - w Grodnie i Witebsku.
Ideę hospicyjną na Litwę s. Michaela Rak przywiozła z Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie założyła i prowadziła Hospicjum im. św. Kamila. Kiedy podjęła starania o otwarcie w Wilnie placówki opieki paliatywnej, w języku litewskim nie było nawet odpowiednika nazwy "hospicjum". Wileńskie hospicjum powstało w 2012 r. w dawnym klasztorze wizytek. Budynek został odrestaurowany za pieniądze prywatnych inwestorów, dzięki darczyńcom też działa, pełniąc swoją misję opieki i pomocy osobom chorym onkologicznie.

Na podstawie: Inf.wł.
Zdjęcia: Vadim Palijus
Montaż: Aleksander Ławysz