W oszukiwaniu snu...


Izabela Wageman, fot. A. Łuszczyk
Jestem mieszkanką Koźla, historycznego miasta na Opolszczyźnie w Polsce. Pracuję jako nauczycielka języka polskiego w szkole podstawowej. Na co dzień jestem matką i żoną. Od kilku lat współtworzę portal i gazetę internetową Salon Literacki (WWW.salonliteracki.pl), zajmuję się propagowaniem czytelnictwa w swoim regionie - prowadzę spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Koźlu, założyłam i prowadzę szkolny teatr. Jestem mieszanką kulturową. Urodziłam się na pograniczu polsko-niemieckim, w Słubicach. Na Śląsku znalazłam się przez przypadek. Tu matka znalazła pracę. Gdy dorastałam, dowiedziałam się, że moja rodzina nie pochodzi z tamtego regionu. Poprzez Mazury trafiła do Polski z Litwy. Pradziadkowie mieszkali i pobrali się w Duksztach w powiecie wileńskim. To wszystko udało się ustalić na podstawie poskładanych opowieści rodzinnych. Nie zdziwiłam się, ale zrozumiałam, dlaczego zaczytywałam się w opowieściach o życiu ludzi ze wschodniego pogranicza. Nie wszystko też jeszcze wiem. Tam trop się urwał. Czas na podróż… Zajmuję się pisaniem od wielu lat, jednak dopiero poszukiwania w rodzinnych korzeniach i zebrane dzieje zmobilizowały mnie do wydania tomu wierszy. Wydana w maju 2011 roku książka pt. „W oszukiwaniu snu” zawiera prawdziwe i zmyślone historie litewskich bohaterów. W polskim środowisku literackim książka uzyskała pozytywne recenzje, które zebrane można znaleźć pod adresem: www.izabelawageman.pl
Duksztos

kiedy zdecydowałaś się przewieźć nas przez granice realności,
musiałaś przewidzieć, że jedno z nas zapragnie wrócić.
może dlatego siałaś zamęt w pamięci, wyczarowywałaś historie
o bagiennych ognikach, pokuszeniu i topielicach z niechcianą miłością.

zbierałam je starannie, niczego nie roniąc,
goniłam świętego Elma i śmiałam się w tataraku.
wodnice o bladych twarzach przewracały oczami z dezaprobaty.
nie znały beztroski i nazw rozkładających się w wiankach kwiatów.

wspominałaś pijarów i nową wieżę w dzwonem
głoszącym chwałę i śmierć zbłądzonych na bagnach.
mnisi nie zapuszczali się daleko – stary Gumbis zwoził ciała
i główki kapusty z miejskiego targu za znak krzyża.

pamiętam. stałaś na drodze tam, gdzie rosła lipa, a w tobie rósł strach
i pewność, że dwie walizki nie pomieszczą przyszłych pokoleń.
przybita krzywo tabliczka była stemplem i biletem.
biletu i ciebie już nie ma, a mnie nigdy nie było
na duksztańskich kurhanach.  

***

późny podwieczorek

zostaw ten wianek. porozmawiaj ze mną o kopcach za numą.
wczoraj palił się tam ogień – wiał wiatr od Wilii, niósł zapach spalenizny.
a wokół domu ktoś rozsypał popiół. tylko nie mów, że to kauki czyściły komin.
oporządziłam go sama. zgubiłam przy tym pierścionek z bursztynem,
który kupiłam na Kaziukach.źle zgubić pierścionek przed wiosną.

no więc co z tymi kopcami? przy drodze na Ojrany widziałam znaki na kamieniu.
chyba celtyckie, bo swędziała mnie skóra na dłoniach. to nie uczulenie, naprawdę.
dla pewności zażyję dziś wapno. nie z kamienia, z tabletki.

zaraz zajdzie słońce. mój cień rozpłaszczył się na ziemi aż po horyzont. możliwe,
że nie skończymy tej rozmowy. słyszę plusk wioseł, opadają twoje włosy, chleb czerstwieje,
więc jedz i pij, ale uważaj, żeby twoja ręka mnie nie dotknęła, babko. 

***
podparte łokciami

w końcu stołu para zmęczonych oczu
bez wyrazu. na języku zaczerwienienie
po modlitwach które potłukły
racje. moje twoje zdarowie
kurhan z porzuconych kamieni
ciąży ziemi kalectwem.
nie ma komu cisnąć w okno. zza stołu
widać kopiec śniegu. była zamieć.