Rezolucje sobotniej konferencji


Na konferencji, fot. wilnoteka.lt
Bieżący rok jest niezwykle trudny dla szkolnictwa polskiego na Litwie. Nie ustają pikiety, protesty i apele o to, by kontrowersyjna ustawa o oświacie została wycofana, a przynajmniej złagodzona. Nad zaistniałą sytuacją debatowali również uczestnicy XVI konferencji "Polskie dziecko - w polskiej szkole". W podsumowaniu konferencji przyjęto trzy rezolucje, których pełny tekst zamieszczamy poniżej.
Apel do rodziców Polaków XVI konferencji Wileńskiego Oddziału Rejonowego ZPL "Polskie dziecko w polskiej szkole"

Podsumowując XVI konferencję "Polskie dziecko w polskiej szkole" z zadowoleniem konstatujemy, że liczba pierwszaków w szkołach polskich rejonu jest stabilna. Należy zaznaczyć, że szesnaście lat wytężonej pracy w tym kierunku owocuje sukcesem. Podstawowym i głównym jego czynnikiem stała się praca nauczycieli, rodziców, samorządowców, całej polskiej społeczności lokalnej.

Do szkół samorządowych rejonu w bieżącym roku szkolnym uczęszczało 9008 dzieci, z których 5096 uczyło się w klasach polskich, czyli 56,57% dzieci. Do szkół powiatowych (według danych internetowych) uczęszczało 1432 dzieci. Razem w szkołach rejonu uczyło się więc 10440 dzieci, w szkołach polskich 5096, czyli 48,8% ogółu, co stanowi 80% wszystkich polskich dzieci rejonu (w rejonie Polacy według spisu ludności z 2001 r. stanowili 61% ogółu mieszkańców). Czyli z 5 dzieci rodzin polskich, 4 uczęszczało do szkoły polskiej.

Oświata polska na Litwie ma ponad 5-wiekową tradycję. Miewała ona okresy rozkwitu, jak też przeżywała ciężkie chwile zakazów, ograniczeń i prześladowań. Po drugiej wojnie światowej czynione były przymiarki do ponownej likwidacji systemu oświaty w języku polskim na Litwie. Tym niemniej zdeterminowana i aktywna postawa rodziców zdecydowały że szkolnictwo polskie przetrwało i stanowi trwałą część składową systemu oświaty republiki.

Wraz z odrodzeniem narodowym na Litwie w końcu lat 80-tych, szkolnictwo polskie złapało świeży oddech. Padł mit o braku perspektywy dla absolwentów polskiej szkoły, bardzo wyraźnie wzrosły liczebnie polskie klasy, jak też ich geografia. Maturzyści szkół polskich uzyskali dodatkową ofertę studiów za granicą. Równolegle ze zjawiskami pozytywnymi wystąpiło także rosnące zagrożenie dla polskiego szkolnictwa. Mit o przewadze i zaletach dla Polaków uczących się w szkole rosyjskiej został sztucznie zastąpiony nowym mitem o przeważających atutach szkoły litewskiej. Takie twierdzenie jest usilnie lansowane w mediach, urzędach i instytucjach państwowych.

Konferencja "Polskie dziecko - w polskiej szkole" nawołuje rodziców, aby nie ulegli kłamliwej i bezpodstawnej agitacji zwolenników lituanizowania oświaty mniejszości narodowych, których argumenty mijają się z faktami i realiami życia oraz zagrażają zdrowemu rozwojowi intelektualnemu dziecka.

1. Polskie dziecko, trafiając do środowiska obcego językowo i kulturowo, zostaje pozbawione logicznego przedłużenia formowania świadomości narodowej, przez co nierzadko przeżywa stresy. Jak wskazuje praktyka, w życiu dorosłym często wpada w kompleksy, nie odnajdując siebie w środowisku i kulturze żadnej z grup narodowościowych – zarówno tej, do której należy od urodzenia, jak i tej, w której języku uczyło się w szkole.

2. Polskie dziecko nie znające dostatecznie języka litewskiego, w pierwszych latach nauki traci większość sił i czasu na poznawanie i opanowanie tego języka, przez co zaniedbuje inne przedmioty, których nadrobienie w przyszłości praktycznie już nie będzie możliwe. Zdarzają się nawet wypadki, gdy nauczyciele uczą polskie dzieci w litewskich klasach nie według stosownego programu.

3. Nie mają realnych podstaw twierdzenia, że tylko w szkole litewskiej uczniowie są w stanie opanować język litewski. W sytuacji, kiedy nauczanie języka litewskiego rozpoczyna się już w I klasach, liczby godzin zwiększono do 4-5 tygodniowo, wprowadzono obowiązkowe egzaminy w 10-12 klasach, kiedy wszystkie instytucje i urzędy państwowe, sklepy, placówki kulturalne i usługowe posługują się językiem państwowym, kiedy dziesiątki rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych nadają w języku państwowym, należy z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że nawet przeciętnie uzdolnione dziecko język litewski opanuje z łatwością – bez znaczenia w jakiej szkole się uczy.

W latach ubiegłych egzaminy z języka państwowego składali maturzyści, którzy rozpoczęli naukę w polskich klasach po 1990 roku, gdy znaczenie i prestiż języka litewskiego zostały ustawowo podniesione do rangi państwowego. Egzaminy maturalne składane w języku litewskim potwierdziły, że uczniowie szkół polskich dostatecznie opanowali język litewski, nawet lepiej niż uczniowie szkół litewskich w rejonach wileńskim i solecznickim. Tak więc jednoznacznie i ostatecznie został obalony jeden z mitów, iż rzekomo w szkole polskiej dziecko nie opanuje należycie języka litewskiego.

4. Obecnie maturzysta polskiej szkoły ma nawet bogatszą ofertę startu życiowego niż maturzysta szkoły litewskiej. Nieprzypadkowo więc już kilka lat z rzędu procent maturzystów polskich szkół, trafiających na studia, jest wysoki i stabilny: np. w roku ubiegłym spośród 1283 maturzystów szkół polskich 921 czyli 71,8 % zostało studentami.

Przed absolwentami szkoły polskiej są otwarte wszystkie uczelnie republiki. Równocześnie absolwenci polskich szkół, mając doskonale opanowany język polski, zyskują dodatkową szansę dostania się na prestiżowe studia w Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast dla maturzystów studiujących na wyższych uczelniach Litwy są przyznawane stypendia Fundacji Semper Polonia. Ilość takich stypendiów w roku 2010 osiągnęła ponad 800. Z kolei spośród maturzystów szkół litewskich na studia za granicą dostały się ułamki procenta absolwentów. Po wstąpieniu Litwy do Unii Europejskiej przed absolwentami polskich szkół jest otwarta praktycznie cała Europa. Od października 2007 roku w Wilnie działa filia Uniwersytetu Białostockiego z polskim językiem wykładowym, gdzie są prestiżowe kierunki: informatyka i ekonomika. Tak więc po 19 latach został spełniony jeden z podstawowych postulatów społeczności polskiej na Litwie kształcenia w języku polskim od przedszkola do szkoły wyższej.

W ciągu ostatnich lat wzrosła liczba maturzystów rejonu wileńskiego wstępujących na wyższe uczelnie: jeżeli w 2002 r. na wyższe uczelnie dostało się 49% absolwentów szkół rejonu, to w 2010 - 68,5%. Niektóre polskie szkoły rejonu osiągnęły nadzwyczaj wysokie wskaźniki: Gimnazjum im. K. Parczewskiego w Niemenczynie – 81,8%, Szkoła Średnia im. św. Jana Bosko w Egliszkach – 83,3%, Szkoła Średnia w Awiżeniach – 81,3 % itd.

Z powyższego nietrudno wywnioskować, iż szkolnictwo polskie na Litwie zapewnia duże możliwości dalszego kontynuowania nauki, ma wiele zalet, których nie posiada szkoła litewska.

Apelujemy do Was Rodzice Polacy, o posyłanie dzieci do szkół polskich. Niech hasło konferencji „Polskie dziecko w polskiej szkole” przyświeca Waszym działaniom. Spowoduje to, że będziecie mogli wychowywać własne dzieci bez poddawania ich niepotrzebnym stresom, na Polaków – godnych obywateli Państwa Litewskiego. Dzięki temu one nigdy nie będą miały do Was pretensji, że za nich podjęliście niesłuszną decyzję, kiedy one nie były jeszcze dostatecznie dojrzałe, by decydować samodzielnie.

Wilno, 18 czerwca 2011 roku


O zagrożeniach dla oświaty polskiej na Litwie. Rezolucja XVI konferencji "Polskie dziecko - w polskiej szkole"

Ostatnio w naszym państwie wbrew woli obywateli narodowości polskiej zostały podjęte działania w kierunku ograniczenia statusu i stanu posiadania oświaty polskiej na Litwie. Przyjęta przez Sejm Republiki Litewskiej 17.03.2011 r. nowa Ustawa o Oświacie nakazująca w trybie przymusowym dwujęzyczne nauczanie (art. 3.2.2) uniemożliwia uczniom szkół polskich pobierania nauki ze wszystkich przedmiotów w języku ojczystym. To stanowi brutalne pogwałcenie Traktatu Polsko-Litewskiego ratyfikowanego przez Sejm Republiki Litewskiej i posiadającego obowiązującą moc prawną. Bowiem artykuł 15 Traktatu głosi, iż „strony w szczególności zapewnią odpowiednie możliwości nauczania języka mniejszości narodowej i pobierania nauki w tym języku w przedszkolach, szkołach podstawowych i średnich”.

Z kolei artykuł 30.8 nowej Ustawy o Oświacie wprowadza zaskakującą dyskryminację uczniów szkół polskich zakładając, że przy braku wymaganej ilości uczniów w miejscowościach wiejskich szkoły polskie muszą być likwidowane, natomiast szkoły litewskie (nawet przy jeszcze mniejszej ilości uczniów) muszą być zachowane. Wprowadza to już dawno niespotykaną w krajach cywilizowanych dyskryminację ze względu na narodowość.

Nagłe zarządzenie ujednolicenia w 2013 roku wymagań na maturalnym egzaminie z języka litewskiego dla nie-Litwinów tak samo jak i dla Litwinów wbrew wynikom przeprowadzonych badań naukowych i wbrew elementarnej logice i rozsądkowi jest kolejnym krokiem dyskryminacji uczniów szkół polskich, skierowanym na całkowitą asymilację i wynarodowienie młodzieży narodowości polskiej.

Dalsze nakazy dyskryminacyjne zawierają akty poustawowe, a zwłaszcza przyjęta 30.03.2011 r. Uchwała Rządowa nr 352 ( od nowa redagująca Uchwałę nr 746 z 14.06.2004 r.). Ta Uchwała zlikwidowała nawet istniejące dotychczas nieznaczne ulgi (o 2 uczniów mniej) w normach kompletowania klas 1-10 w szkołach polskich. Ustalono normy takie same, jak na całej Litwie nie uwzględniając, że dzieci mieszkańców Wileńszczyzny idą do różnych językowo szkół i nie mogą sprostać normom ustalonym dla jednojęzycznych rejonów Litwy.

Uczestnicy konferencji stanowczo protestują przeciwko rozpętanej antypolskiej nagonce skierowanej przeciwko szkolnictwu polskiemu na Litwie.

XVI Konferencja "Polskie dziecko - w polskiej szkole" postuluje i żąda:

1. Zaprzestania tworzenia sztucznych przeszkód oraz prób ograniczenia funkcjonowania szkół polskich na Litwie.

2. Natychmiastowego odwołania dyskryminacyjnych założeń nowej Ustawy o Oświacie oraz nowych Uchwał Rządowych i rozkazów ministra skierowanych na pogorszenie nauczania w języku ojczystym.

3. Rezygnacji z ujednolicenia egzaminu z języka litewskiego na maturze dla szkół polskich i litewskich z powodu obiektywnej różnicy możliwości opanowania przez ucznia języka państwowego i ojczystego, jak też różnicy programów nauczania, liczby godzin lekcyjnych, niedostosowania podręczników .

4. Przejścia do konkretnych działań w kierunku zapewnienia jednakowych warunków finansowania dla szkół mniejszości narodowych poprzez: - pokrycie różnicy wydatków na podręczniki z budżetu państwa; - zwiększenie dodatku finansowania koszyka ucznia dla szkół polskich: wiejskich do 50% i miejskich – 30%, na przykładzie sąsiedniej Polski mającej podobny wskaźnik PKB (Produkt Krajowy Brutto) na jednego mieszkańca.

5. Ustalenia minimalnej liczby dzieci w szkołach wiejskich przy kompletowaniu klas 5-10 do 5 uczniów, zaś w klasach 11- 12 do 10 uczniów oraz odwołania nieuzgodnionych ze społeczeństwem Uchwał Rządowych.

6. Przywrócenia egzaminu z języka polskiego ojczystego na listę egzaminów obowiązkowych na Maturze, oraz sprawdzianu z języka ojczystego w klasie 10 szkoły podstawowej.

7. Wniesienia gruntowych poprawek do obecnie przyjętej Strategii rozwoju oświaty mniejszości polskiej na Litwie i wypracowania planu jej realizacji, zapewniającego stabilność rozwoju szkolnictwa polskiego na Litwie.

8. Natychmiastowego zlikwidowania dyskryminacyjnego systemu dwojakiego podporządkowania szkół polskich (samorządowych) i litewskich (ministerialnych) utworzonego celem nierównego traktowania i finansowania szkół ze względu na narodowość ich uczniów.

Konferencja deklaruje, że nadal będziemy bronić interesów społeczności polskiej w tworzeniu godnych warunków do kształcenia i wychowania dzieci i młodzieży w języku ojczystym na wszystkich szczeblach od przedszkola, przez szkołę średnią, do szkoły wyższej na miarę rozwiązań europejskich w dobie XXI wieku.

Konferencja "Polskie dziecko w polskiej szkole" apeluje do władz najwyższych Litwy, Polski, Unii Europejskiej oraz wszystkich ludzi dobrej woli o obronę oświaty polskiej na Wileńszczyźnie, mającej wielowiekowe tradycje.

Wilno, 18 czerwca 2011 roku 


Rezolucja o dyskryminacyjnej ustawie o oświacie z 17-03-2011 roku


Od 1 lipca 2011 r. wchodząca w życie regulacja prawna systemu oświaty w pewnych przypadkach komplikuje i nie stwarza należytych warunków nauki w języku ojczystym uczniom szkół mniejszości narodowych, odpowiednio nie zapewnia tym uczniom gwarantowanego przez Konstytucję Republiki Litewskiej prawa do nauki, a niektóre jej punkty wyraźnie dyskryminują mniejszości narodowe:

1. W części 8 artykułu 30 nowo przyjętej ustawy o oświacie zakładane jest, że w ośrodkach rejonów i obszarów mieszkalnych tradycyjnie zwarcie zamieszkałych przez mniejszości narodowe, gdzie działa kilka szkół o nauczaniu w języku państwowym oraz o nauczaniu w języku mniejszości narodowej albo jedna szkoła o nauczaniu w języku ojczystym i języku mniejszości narodowej, w której znajduje się po jednym komplecie klas jedenastych w różnych językach nauczania, instytucja pełniąca obowiązki i prawa jej założyciela powinna zapewnić, by program kształcenia średniego w przynajmniej jednej szkole (przynajmniej jednej klasie) był realizowany w języku państwowym (oprócz języka ojczystego).

Zgodnie z tymi założeniami ustawy, w tym wypadku, gdy w ośrodkach rejonów i obszarów mieszkalnych tradycyjnie zwarcie zamieszkałych przez mniejszości narodowe będzie potrzeba zamknięcia szkoły lub zmniejszenia kompletów klas, to priorytetowo traktowane będą szkoły z państwowym językiem nauczania. Z tego powodu zamykane będą przede wszystkim szkoły o nauczaniu w języku mniejszości narodowej lub zmniejszana ilość kompletów klas realizujących nauczanie w języku mniejszości narodowej. W ten sposób te założenia ustawy mogą mieć bezpośredni wpływ na to, że niektóre szkoły mniejszości narodowych mogą być zamknięte, ich działalność będzie ograniczana.

Taka regulacja prawna narusza równe prawa i możliwości uczenia się dzieci należących do mniejszości narodowych, nie gwarantuje prawa konstytucyjnego do nauki i wyżej wymienionego prawa do nauki w ich własnym języku, i słusznie uznawana jest za dyskryminującą względem mniejszości narodowych.

2. W 2 części artykułu 3 „wejście ustawy w życie, zastosowanie i czas obowiązywania” ustawy o zmianie ustawy o oświacie założone jest, że w szkołach mniejszości narodowych przedmiot języka litewskiego jest częścią złożoną programu kształcenia i na jego naukę przeznaczane jest nie mniej czasu niż na naukę języka ojczystego; w takich szkołach programy nauczania początkowego, podstawowego i średniego są realizowane w sposób kształcenia dwujęzycznego: w języku mniejszości narodowej oraz w języku litewskim. Nauczanie języka litewskiego na szczeblu kształcenia początkowego odbywa się w ramach programu integrowanego, a na szczeblu kształcenia podstawowego i średniego – na tych lekcjach, kiedy realizowany jest program nauczania tematów z historii i geografii Litwy, wiedzy o świecie, podstaw wychowania obywatelskiego. To znaczy, że w szkołach mniejszości narodowych, gdzie dotąd wszystkie przedmioty były nauczane w języku mniejszości narodowej, teraz historia i geografia Litwy, wiedza o świecie, podstawy wychowania obywatelskiego będą wykładane w języku litewskim.

Język litewski uczniom szkół mniejszości narodowych jest obcy, nie jest ojczysty. Tematy przedmiotów, wykładanych już od pierwszej klasy w obcym i niewystarczająco dobrze zrozumiałym języku, o wiele trudniej jest opanować i w ten sposób uczniom szkół mniejszości narodowych utrudniana jest nauka. Państwowego języka litewskiego, jak i języków obcych należy uczyć podczas lekcji do tego przeznaczonych.

Ta poprawka ustawy tak, jak i we wcześniej wspomnianym przypadku, stwarza też i inne problemy, tzn. brak odpowiednich podręczników i innych pomocy naukowych, brak kwalifikacji pedagogów. Powstaną problemy organizowania pracy i psychologiczne problemy – trudno będzie pracować z uczniami o różnych zdolnościach; zwiększy się obciążenie nauki dla uczniów, zwiększy się objętość pracy przygotowania do lekcji, ponieważ uczniowie będą musieli uczyć się i języka, i innego nauczanego przedmiotu.

Wchodząca w życie nowa regulacja prawna, gdy wprowadzane jest nauczanie w języku litewskim historii i geografii Litwy, wiedzy o świecie i podstaw wychowania obywatelskiego, zaprzecza 2 części artykułu 14 Konwencji Ramowej o Ochronie Mniejszości Narodowych, narusza prawa uczniów szkół mniejszości narodowych do nauki w ich ojczystym języku i dzieciom ze szkół mniejszości narodowych, należycie nie zapewnia gwarantowanego przez Konstytucję Republiki Litewskiej prawa do nauki.

3. W 4 części artykułu 38 wchodzącej w życie 1 lipca 2011 r. odnowionej ustawy o oświacie założone jest, że wszystkie szkoły ogólnokształcące zapewniają naukę języka litewskiego według ogólnego programu (sprawdzian osiągnięć wykształcenia podstawowego i egzaminy maturalne), potwierdzonego przez ministra oświaty i nauki. Wdrożenie tych założeń powoduje, że od 2013 roku ujednolicone będą zadania egzaminu z języka litewskiego maturzystom szkół litewskich, jak też i mniejszości narodowych.

Kategorycznie nie zgadzamy się z tą poprawką ustawy o oświacie i uważamy, że poprzez takie założenia ustawy rażąco łamane są prawa i uzasadnione interesy naszych dzieci, jako uczniów szkół mniejszości narodowych, z niżej wymienionych powodów.

Po pierwsze, te założenia ustawy naruszają prawa i wolności mieszkających na Litwie dzieci nie litewskiej narodowości, jako mniejszości narodowej. Artykuł 37 Konstytucji Republiki Litewskiej głosi, iż obywatele, należący do wspólnot narodowościowych, mają prawo pielęgnować własny język.

Ochronę praw i wolności mniejszości narodowych zapewniają nie tylko państwowe akty prawne, ale również różne międzynarodowe dokumenty – deklaracja Narodów Zjednoczonych „w sprawie praw osób, należących do mniejszości narodowych lub etnicznych, religijnych i językowych” (1992 r.) oraz Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, obowiązująca od 1 marca 1998 r. przyjęta w 1992 przez Radę Europy Europejska Karta Języków Regionalnych lub Mniejszościowych i wreszcie Konwencja Ramowa o Ochronie Mniejszości Narodowych, która była ratyfikowana na Litwie bez wyjątków 17 lutego 2000 r. przez ustawę Nr VIII-1548 (dalej w tekście – Konwencja).

Litwa, dołączając się do tych najważniejszych międzynarodowych dokumentów, poświęconych ochronie mniejszości narodowych, zobowiązała się do przestrzegania i realizowania tych norm ochrony praw człowieka.

Preambuła ratyfikowanej na Litwie Konwencji Ramowej o Ochronie Mniejszości Narodowych głosi, iż jej celem jest zapewnienie skutecznej ochrony mniejszości narodowych i osób należących do mniejszości narodowych. Niniejsza Konwencja, art. 14 część 2 wyraźnie i jednoznacznie zatwierdza prawo osób, należących do mniejszości, i tym samym obowiązek państwa, które przystąpiło do Konwencji w możliwie najszerszym zakresie zapewnić, by osoby należące do mniejszości miały odpowiednie możliwości uczenia się w języku mniejszości.

Postanowienia niniejszej Konwencji są ważne przez to, że mają one na celu zapewnienie, by mniejszość znała, chroniła i dalej pielęgnowała swój język ojczysty. Przecież język jest największym skarbem narodu. Język jest narzędziem tożsamości narodowej, kultury, rozwoju literatury pielęgnującego go narodu. Dzieci, ucząc się języka, najpierw zaczynają mówić w języku swoich rodziców i swojego narodu. Właśnie ten język staje się ich językiem ojczystym i żaden inny język nie może mu dorównać. Nauka innych języków obcych, rozumienie i postrzeganie różni się od nauki języka ojczystego, jest o wiele bardziej skomplikowana. Język nieojczysty jest wyuczony, pochłaniany trudniej i dłużej.

Dlatego oczywiste jest, że uczniowie szkół mniejszości narodowych, podczas egzaminu maturalnego z języka litewskiego, w sposób obiektywny nie mogą konkurować z uczniami szkół litewskich, gdy stosowane są te same kryteria i normy oceny. Najważniejszą i podstawową przyczyną jest to, że uczniom szkół mniejszości narodowych język litewski jest obcy, a dla uczniów litewskich szkół - ojczysty. Z tego powodu regulacja, według której maturzyści szkół litewskich i mniejszości narodowych mają jednakowe zadania egzaminu maturalnego z języka litewskiego, powinna być uznawana za dyskryminującą względem uczniów szkół mniejszości narodowych.

Zatem, jak wspomniano powyżej, uczniowie szkół mniejszości narodowych są różni w stosunku do uczniów szkół litewskich, ponieważ uczniom szkół mniejszości narodowych język litewski nie jest językiem ojczystym i jego, jako języka obcego, trudniej się nauczyć, jego zrozumienie i wchłanianie jest bardziej skomplikowane. Ze względu na tego typu obiektywne różnice uczniowie szkół mniejszości narodowych powinni składać egzamin z języka państwowego nieujednolicony, tak obowiązujący przez 21 rok niepodległości Litwy, podobnie jak w krajach demokracji zachodnich (np. Szwecji).

Dzieci, które zaczęły uczęszczać do szkoły mniejszości narodowej, mieli uzasadnione oczekiwania, że będzie im zapewniona nauka w języku ojczystym, i że egzamin dojrzałości z języka litewskiego (państwowego) będzie odmienny, i wymagany poziom wiedzy będzie się różnił od egzaminu maturalnego z języka litewskiego (język ojczysty). Państwo samo powinno, poprzez ustaloną regulację prawną, sprostać tym uzasadnionym oczekiwaniom uczniów szkół mniejszości narodowych, dlatego teraz powinno wypełniać swoje zobowiązania. Ujednolicenie egzaminu dojrzałości z języka litewskiego narusza uzasadnione oczekiwania uczniów szkół mniejszości narodowych, wbrew zasadom pewności i stabilności prawnej.

Zgodnie z powyższym, prosimy podjąć odpowiednie kroki w celu naprawienia wspominanych naruszeń, realizując poszczególne założenia ustawy o zmianie ustawy o oświacie Republiki Litewskiej (17 marca 2011, Nr XI-1218), obowiązującej od 1 lipca 2011 roku.

Wilno, w dniu 18 czerwca 2011 roku 


Na podstawie: Inf.wł.