Pulaki z Wilni - u siebie w Wilnie?

Turniej piłkarski, nie koszykarski ;)

Polacy czy "tutejsi"?

Każdy kto chciałby oddzielać wileńskiego Polaka od całokształtu Polskości, każdy kto robi z niego jakieś osobne, miejscowe plemię o proletariackim żargonie zamiast prawdziwego języka ojczystego, przygotowuje po prostu kolejny etap litwinizacji lub rusyfikacji – w zależności od dzielnicy Wilna czy rejonu Kraju.

Wśród polskiej młodzieży Wileńszczyzny wybuchła ostatnio dyskusja w sprawach fundamentalnych – o tożsamości narodowej, o dyskryminacji naszej wspólnoty przez litewską republikę, ale i w końcu o języku. O języku właśnie dyskutowano wczoraj żarliwie na ciekawym i godnym polecenia profilu Polacy z Wilna na Facebook. Punktem wyjścia dla tej dyskusji stała się działalność Eweliny Mokrzeckiej z Warszawy i jej bloga Pulaki z Wilni. Takiej dyskusji lekceważyć nie można bo język jest podstawą kultury narodowej a więc i narodowej tożsamości. Znany socjolog Marschall McLuhan napisał kiedyś, że sam „środek przekazu jest przekazem”, ważne dla świadomości człowieka jest nie tylko to co mówi, ale także jak to mówi, czyli przede wszystkim w jakim języku.

Nie będę udawał i twierdził, że język nasz – Polaków z Wileńszczyzny – jest czysty jak łza. Niestety 46 lat reżimu sowieckiego i rusyfikacji, 22 lata reżimu litewskiego i urzędowej litwinizacji zrobiło swoje. Wielu z nas nie mówi już tak jak pisał Mickiewicz, ni tak jak mówił Marszałek Piłsudski. W naszym języku dużo słów poprzękracanych i domieszanych z rosyjskiego, i litewskiego. Tak już jest i trzeba przyznać to szczerze. Nie zamierzam w sposób zbyt ostry krytykować tego stanu przeszłego i dzisiejszego, gdyż zdaję sobie sprawę, że pod władzą, która od 20 lat wpędza Polaków w socjalną biedę jednocześnie walcząc z polskimi szkołami i litwinizując nasze nazwiska, wielu naszych rodaków, codziennie walcząc o to aby ich rodziny miały co jeść, nieraz zapomina o poprawności językowej. Szczególnie gdy zarabiają na chleb w przedsiębiorstwach karzących za używanie języka polskiego, jak to swego czasu miało miejsce w przypadku pracowników kolei. Mi samemu nie raz zdarzyło się mówić nieczysto, i wiele pracy z dnia na dzień wkładam aby poprawności języka rodzinnego przestrzegać. Dlatego nie chcę nikogo potępiać, bo kto z nas jest bez winy?… nikt.

Jednak to zrozumienie dla krzywdy nas wszystkich, nie może być USPRAWIEDLIWIENIEM, szczególnie usprawiedliwieniem dla braku działań na rzecz poprawienia sytuacji, usprawiedliwieniem dla zgody na błędy w przyszłości. Blog ten nasza redakcja stworzyła właśnie po to by upowszechniać jak najszerzej poprawność języka ojczystego. Zawsze wolimy z tekstem poczekać, jeszcze kilka razy, jeszcze raz poprawić, byle naszej mowy polskiej nie kaleczyć. I skoro każdego dnia młode pokolenie Polaków Kraju Wileńskiego umacnia swą narodową tożsamość, to każdy z nas ma obowiązek osobistej pracy, wręcz walki nie tylko o codzienne używanie języka polskiego pomiędzy Polakami, ale o jego używanie poprawne. To, że władze podejmują różne kroki na rzecz dyskryminacji języka polskiego w sferze publicznej nie oznacza, że mamy się tej dyskryminacyjnej polityce biernie poddawać. Każdy z nas sam może być bojownikiem tej walki. Był taki okres w XIX wieku w którym publiczne używanie języka polskiego na Kresach było całkowicie zabronione przez rosyjskie, carskie władze, mimo to język ten żył w rozmowach Polaków, a przybysze z zachodnich ziem polskich z podziwem słuchali poprawności i piękna wypowiedzi ówczesnych Wilniuków.

Od trzech lat w Internecie funkcjonuje blog „Pulaki z Wilni” a znacznie krócej jego profil na Facebook, promujący rzekomy „język wileński”. Tak naprawdę różni się on znacznie od tradycyjnej gwary wileńskiej, tradycyjnego dialektu polskiego. Tak naprawdę jest on autorskim wymysłem blogerki – Eweliny Mokrzeckiej, od lat rezydującej w Warszawie, która nagle postanowiła przypomnieć o sobie w Wilnie. Nie można odmówić tej blogerce dobrego humoru – zabawnie przekręcane słowa, żartobliwe komentarze, wierszyki i grafiki mogły bawić i faktycznie bawiły. Do czasu aż się nie okazało, że stoi za tym cała ideologia przyznająca sobie w dodatku prawo monopolu na wilniuckość.

Pierwszym sygnałem na alarm stało się kasowanie na owym profilu wszystkich osób i komentarzy krytykujących poglądy owej blogerki-redaktorki. Potem pojawiły się tam komentarze wyśmiewające tych co mają inne poglądy. Pojawiła się też krytyka narodowego ruchu młodych Wilniuków dążących do samoobrony swoich społecznych i indywidualnych praw. W końcu wyłoniła się z tego cała ideologia. Co się na nią składa? – Młody Polak Wileński niechaj tylko śmieje się z wesołych grafik, tylko niech nie myśli o walce o narodowe prawa swojej społeczności bo to jest zły nacjonalizm. Niech nie myśli o poprawności swojego języka, niech mówi tak jak nauczyły go sowieckie i litewskie wpływy. Niech nie przywiązuje się do Rzeczpospolitej – swojej narodowej Macierzy bez której pomocy trudno myśleć o przetrwaniu i zamiast solidaryzować się ze wspólnotą narodową Polaków, niech będzie miły i potulny to go będą Litwini dobrze traktować. I nic dziwnego, że Ewelina Mokrzecka pozostaje wierną fanką znanego polskojęzycznego ugodowca, litewskiego urzędnika Aleksandra Radczenki od lat namawiającego Polaków do „integracji” i pokory. Za tym wszystkim idzie ukazanie „Pulaków” jako czegoś całkiem innego od reszty Polaków, co widoczne było w atakach pani Mokrzeckiej na naszych rodaków z Korony, którym odmawiała prawa do zabierania głosu w sprawach Wileńszczyzny. Dość zabawnie zrobiło się gdy naczelna „Pulaczka” zaczęła wszystkich o spisek oskarżać, jakoby tylko ona prawdziwa Wilniuczka (mimo że od lat w Warszawie), a wszyscy inni to spiskowcy z Korony.

Byłoby to całkiem śmieszne, gdyby nie to że pulacka ideologia daje do rozumienia, że Polak z Rzeczpospolitej i Polak z Kraju Wileńskiego to jakieś odrębne gatunki, że ci pierwsi nie powinni się interesować tymi drugimi, a ci drudzy liczyć na zainteresowania tych pierwszych. To niezwykle szkodliwy pogląd bo tylko poprzez solidarność z Macierzą i całym polskim narodem możemy tu przetrwać o czym już pisaliśmy. Trudno też akceptować pogardliwe uwagi na temat "Polaków z Wilna" za ich zajmowanie się historią. Pogarda dla naszej historii i absurdalne hasło „zostawmy historię, żyjmy dniem dzisiejszym” często pojawia się w wypowiedziach pisanych pod szyldem redakcyjnym „pulactwa”. Cóż można na to odpowiedzieć... Jeśliby jakiś człowiek budząc się rano stwierdził, że dzień wczorajszy i poprzednie nie mają żadnego wpływu na jego dzień dzisiejszy uznalibyśmy to za głupie. Jest to pogląd jeszcze bardziej niemądry w przypadku całych społeczności, wspólnot.

Każdy kto choć trochę zna historię tej ziemi, szybko zrozumie, że obecna dyskryminacyjna polityka państwa litewskiego, to brane wprost dziedzictwo przedwojennego litewskiego państwa, które wyniszczyło polskość w Laudzie. Szybko zrozumie, że wszystko zaczyna się jeszcze u źródeł współczesnego litewskiego narodu, którego ideolodzy ogłaszali go w XIX wieku, korzystając chętnie z rasistowskiej teorii narodowości nieuświadomionej, która odbija się dzisiaj na nas tezą o „spolonizowanych Litwinach”. Dlatego właśnie historię trzeba znać, o historii trzeba mówić - po to aby rozumieć swoje położenie. Nie sposób rozwikłać żadnego społecznego zagadnienia i prawidłowo się wobec niego zachować, jeśli nie zna się jego początku, historycznego źródła. Znajomość historii jest więc zawsze najlepszą gwarancją korzystnego zachowania dziś i jutro. "Historia nauczycielką życia" - głosi mądre przysłowie starożytnych. Jednak o historii musimy przypominać nie tylko sobie ale i Litwinom. Skoro sami nie są zdolni do krytycznego rozrachunku ze swoją niepiękną historią, ktoś inny musi tę pracę wykonywać. Tymczasem pani Mokrzecka wzywa - nie myślcie o historii, nie zajmujcie się nią. Jest to w naszej sytuacji wezwaniem bardzo szkodliwym.

Co do pulackiego „języka” i wszystkich tych słownych gier to mogą być one ciekawym elementem zabawy czy osobistej pozy. Jednak nie wnoszą nic poza chwilą dobrej zabawy między jedną a drugą czaszką porannej kawy. Nie wynika z nich nic ponad żart. Czy jest w tym coś złego? Nie, ja też lubię dobrą zabawę. Problem pojawia się gdy ktoś z żartu zaczyna robić ideologię. Dlatego żarty Pulaków są śmieszne do czasu aż nie zaczynają one świadomie utwierdzać i pochwalać praktykę wileńskich Polaków nie potrafiących się posługiwać swoim własnym językiem.

Być może w XIX wieku w najbardziej zacofanych wsiach Kresów, ale to raczej na Polesiu nie na Wileńszczyźnie, zamieszkiwanych w większości przez analfabetów, mogli istnieć ludzie, którym wystarczyło do życia to że określają się jako „tutejsi”. W czasach współczesnych takie jednostki prędzej czy później wciągnięte zostaną do większościowej grupy narodowej, dominującej poprzez dyskryminacyjną politykę całego państwa, które to państwo ta grupa ma na swoje usługi. Takich „tutejszych”, słabo-Polaków, pół-Polaków, „Litwinów polskiej narodowości”, widziałem nie raz. Często stają się oni potem, albo ich dzieci, zadeklarowanymi Litwinami, a czasem wręcz litewskimi nacjonalistami leczącymi poprzez litewską gorliwość swoje dawne kompleksy. Swego czasu szowiniści litewscy na czele z Kazimierasem Garšvą wymyślili obłędną ideologię narodu vičów. Byłoby naprawdę czymś bardzo śmiesznym i tragicznym jednocześnie gdyby absurdalną teorię narodu vičowskiego wymyśloną przez litewskich nacjonalistów podtrzymywały teraz osoby polskiego pochodzenia.

Niestety z tego co początkowo było internetowym żartem robi się pochwałę takiej słabo-polskiej postawy i z tym nie może się zgadzać nikt komu zależy na silnej tożsamości naszej wspólnoty jako pierwszym kroku do wspólnej, solidarnej walki o społeczne i indywidualne prawa każdego z nas. Być może nie piszę rzeczy łatwych i śmiesznych, choć podobnie jak pozostali redaktorzy też lubię się pośmiać. Wiedzą o tym wszyscy, którzy oglądają nasz profil na Facebook My jednak wiemy, że gdy rzeczywistość nie jest śmieszna trzeba opisać ja taką jaką jest, na żarty zawsze zostanie czas przy sobotnim piwie. Nasz blog nigdy nie pójdzie drogą łatwej popularności i pochwalania ludzkich wad. Zawsze będziemy pisać także o sprawach poważnych i wzywać Was drodzy Wilniucy do poświęceń na rzecz tych ważnych spraw. Tak po prostu trzeba…Kto chce żartować - niech żartuje ale niech nie dorabia do tego złej ideologii.
Nowowilejski

http://polskamlodziezwilna.blogspot.com/2012/08/kazdy-kto-chciaby-oddzie...

Teks zawiera pewne nieścisłości.

Po pierwsze nie podaje, że strona Pulaków jest znacznie starsza niż pozostałe dwie i od pewnego czasu nie rozwija się.
Po drugie jessteśmy u siebie i Polacy z Wilna nie rywalizują ze sobą.

Po trzecie skąd ta karkołomna teza o robocie Warszawy? Jeśli już takie tezy się pojawiały to Mokrzecka miała być litewską agentką a jej Pukaki miały ostatecznie wynarodowić polaków z Wileńszczyzny tworząc z nich tutejszych.

Pulaki style:

http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/582430_402147153201344_659...

P.S.
Gwarę górlaską czy śląską więszkość Polaków rozumie a pulacki język to język ludzi ledwo dukających po polsku za to perfekcyjnie mówiących po rosyjsku.

Jak już dyskusja o "U siebie w Wilnie" to jest nowy artykuł: http://polskamlodziezwilna.blogspot.com/2013/01/dlaczego-polska-walczaca...

poniżej przytoczony tekst też powinien się tu ukazać.Jest zaprzeczeniem pogodzenia się z wynarodowieniem Wilniuków.
Takie właśnie działania powinny być wspierane.:

Dlaczego Polska Walcząca...

http://polskamlodziezwilna.blogspot.com/2013/01/dlaczego-polska-walczaca...

Niemal od początku działalności naszego bloga towarzyszy nam symbol Polski Walczącej. Od czasu do czasu słyszymy pytanie: dlaczego? Jest wiele powodów.

Pierwszy powód – spontaniczność. Gdy wiosną tego roku myśleliśmy nad stworzeniem tego bloga, jeden z nas ujrzał w przejściu do galerii handlowej Panorama na Zwierzyńcu słynny już malunek znaku „Polski Walczącej” i Białego Orła podpisany przez „Wileńską Organizację Narodową” (niestety już zamalowany). Ten widok był dla nas ostatecznym impulsem do tego aby wziąć się do roboty. Udowadniał, że w Wilnie ciągle są młodzi ludzie dla których polskość, zagrożona przez działania tutejszego dyskryminacyjnego reżimu, jest istotną treścią życia, jest czymś dla czego warto podejmować wysiłek. Wiedzieliśmy więc już, że chociażby ta grupka ludzi co te napisy namalowała, z chęcią przeczyta to co chcemy napisać. Bez długiego namysłu przybraliśmy więc ów malunek jako symbol naszej strony na Facebook, aby od razu wysłać komunikat ludziom z owej „Wileńskiej Organizacji Narodowej”, że nie są sami. Jak się okazało było to dobre posunięcie. Wbrew narzekaniom niektórych, w naszym mieście (zresztą i poza nim) znalazła się grupa młodzieży, która wsparła nasz blog, stając się zresztą grupą gotową do działań również w innych formach.

Spontaniczność jest dobra, ale refleksja jeszcze lepsza. Dlaczego zatem symbol „Polski Walczącej” zadomowił się na tak długo i wciąż jest na naszej stronie? Drugim znacznie ważniejszym powodem jest chęć uczczenia w ten sposób tych wszystkich, którzy w strasznym czasie wojny światowej pod tym znakiem walczyli za naród polski, także za polskość Wileńszczyzny. Nasza ziemia była terenem oporu zbrojnego przeciw obu okupantom – sowieckiemu i niemieckiemu (oraz ich litewskim kolaborantom). Oporu o skali większej niż w wielu innych częściach okupowanej ojczyzny. To właśnie na historycznej Wileńszczyźnie funkcjonowały najliczniejsze, długotrwałe, umundurowane oddziały partyzanckie Armii Krajowej, które były zdolne do ustanowienia swojej kontroli nad całymi obszarami naszej krainy oraz obrony tutejszej ludności przed zbrodniczymi zamierzeniami Gestapo, Saugumy, SS i šaulisów, a w końcu do podjęcia wysiłku wyzwolenia Wilna w lipcu 1944 r.

Żołnierze Armii Krajowej to prawdziwi bohaterowie tej ziemi – byli torturowani i mordowani przez władzę sowiecką. Jednak i po 1990 roku nie doczekali się spokoju i należnego szacunku. Jeszcze w 1992 roku litewscy prokuratorzy przesłuchiwali dawnych żołnierzy AK pod zarzutem zagrożenia „dla integralności terytorialnej Litwy”! Władze litewskie do 1995 r. nie pozwalały weteranom AK stworzyć własnej organizacji kombatanckiej. Na rejestrację zgodziły się dopiero pod warunkiem, że w nazwie tej organizacji nie pojawi się nazwa „Armia Krajowa”. Od 22 lat nasi bohaterowie są nieustannie znieważani. Kłamliwe, cyniczne słowa o „okupantach” i „mordercach” słyszymy ciągle z ust litewskich polityków, dziennikarzy i pseudohistoryków. Tego uczą litewscy nauczyciele w litewskich szkołach. Takie kłamstwo jest cynicznie zapisane w muzeum w Ponarach – miejscu litewsko-niemieckiej zbrodni na Żydach, Polakach i Rosjanach.

Zresztą my znamy źródła tych kłamstw – to litewskie kompleksy. Bo Armia Krajowa walczyła z obydwoma zbrodniczymi totalitaryzmami a Litwini kolaborowali z jednym z nich – z hitlerowskim. Użycie znaku „Polski Walczącej” to nasz hołd dla poległych i ciągle żyjących w Wilnie żołnierzy Armii Krajowej a także nasz sprzeciw wobec tego jak są traktowani przez Litwinów.

Ostatecznie znak „Polski Walczącej” jest tak wymowny, że musieliśmy na niego zwrócić uwagę. W sposób naturalny przemówił do nas. Żyjemy przecież w warunkach systemu dyskryminacyjnego, który różnymi metodami, poprzez szkoły, poprzez urzędy, poprzez sądy dąży do wykorzenienia polskości z Wileńszczyzny. Znak zawierający w sobie kotwicę jest doskonałym symbolem zakorzeniania polskości tutaj i tego że nie pozwolimy jej stąd wyrywać. Tak jak kotwica trzyma statek w czasie sztormu na miejscu, tak my chcemy dołożyć wszelkich działań aby polskość przetrwała tutaj. Chcemy walczyć.

Walka ma znacznie szersze znaczenie niż tylko określenie zbrojnego starcia. Walka to każde działanie w którym człowiek ponosi wyrzeczenia i koszty na rzecz jakiejś sprawy działając przeciw nieprzyjaznym warunkom zewnętrznym, w celu zmiany tych warunków. Walką jest gdy ktoś z nas rezygnuje z dodatkowej godziny snu, rozrywki, poświęcając swój czas dla działalności społecznej. To może być udział na przykład w organizacji zebrania, demonstracji, koncertu, turnieju piłkarskiego czy jakimkolwiek innym zbiorowym działaniu o charakterze związanym z podkreślaniem polskości Kraju Wileńskiego. Takim działaniem będzie także przyklejenie na ulicach miasta pewnej liczby patriotycznych, narodowych naklejek, czy nawet przeczytanie książki o naszej historii, po to aby potem podzielić się tą wiedzą z kolegami aby nakłonić ich do refleksji nad własną tożsamością.
Ostatecznie więc najpierw trzeba stoczyć walkę z samym sobą, ze swoimi wadami: z obojętnością, egoizmem, lenistwem, przyzwyczajeniem do wygody, strachem. Z obawą przed tym "co powiedzą inni". Przezwyciężając je, każdego dnia, można dopiero rozpocząć wspólnie z innymi walkę o cele społeczne. Taką walkę chcemy toczyć i tak rozumiemy „Polaka Walczącego”.

Nowowilejski

Odnaleziono miejsce pochówku jednego z największych Polaków w historii:
http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,IPN-ustalil-gdzie-pochowano-rotmi...