Śladami bł. ks. Michała Sopoćki. Dzień 1

Próg seminarium Michał Sopoćko przekroczył jesienią 1910 roku. Złączyło się to z wręcz katastrofalnymi wydarzeniami w jego rodzinie - bankructwo rodziców, pożar w gospodarstwie siostry Zofii i choroba matki. Targany wątpliwościami, czy w takiej sytuacji mógł wstępować do seminarium, podjął decyzję o kontynuacji swojej drogi do kapłaństwa, bo, jak sam wyznał, "tylko świadomość, że w niczym im na razie pomóc nie mogę, ośmieliła mnie iść drogą obraną". Na końcu pierwszego rozdziału Wspomnień z przeszłości znajduje się opis odsłaniający, jak ks. Michał odbierał sam dar kapłaństwa i jaką rolę w formacji do kapłaństwa przypisywał seminarium oraz spotkanym tu wychowawcom:

Sięgając tedy wstecz, aż do lat dziecinnych, widzę jedno pasmo objawów nieskończonego Miłosierdzia Bożego, które pozwoliło mi urodzić się z bogobojnych rodziców chrześcijańskich. Miłosierna Opatrzność stawiała na drodze mojej idealnych kapłanów, będących po dziś dzień niedościgłym dla mnie wzorem, a przede wszystkim sprawiła, iż poznałem Józefa Zmitrowicza i Jadwigę Waltz, którzy w najkrytyczniejszym momencie podali mi rękę i ułatwili najbliższe przygotowanie i wstąpienie do Seminarium Duchownego, gdzie również znalazłem wzorowych Wychowawców i Profesorów. Za to Misericordiam Dei in aeternum cantabo.