kwiecień
Międzynarodowy Dzień Ochrony Zabytków
Światowy Dzień Krótkofalowca
Józef Łobodowski - polski poeta, autor liryki głęboko wizyjnej, proroczej i patetycznej. Urodził się 19 marca 1909 r. w Purwiszkach w powiecie wileńsko-trockim. Łobodowski był jednym z niewielu poetów czasów międzywojennych, którzy odnawiali związki współczesnej liryki polskiej z tradycją szkoły ukraińskiej polskiego romantyzmu. Najczęstszym tonem wierszy Łobodowskiego był skrajny pesymizm. Często był karany prawnie za swoją twórczość, jego tomiki nieraz podlegały konfiskacie. Debiutował w 1931 r. tomikiem „O czerwonej krwi”, który został skonfiskowany przez lubelską cenzurę. W pamięci pokoleń Łobodowski utrwalił się jako wieczny buntownik, cygan i tułacz, zyskał kluczowy dla jego recepcji przydomek „ostatniego romantyka”. Jego literackim mottem był fragment wiersza „Dedykacja”: „ja jestem z tych, co wiersze tylko za połowę życia biorą, a później skaczą ku dzikich koni grzywom”. Za tomik „Rozmowa z ojczyzną” został w 1937 r. laureatem Nagrody Młodych Polskiej Akademii Literatury. W latach 1937-1938 był redaktorem czasopisma „Wołyń” w Łucku. Protestował przeciw niszczeniu cerkwi prawosławnych. We wrześniu 1939 r. wziął udział w kampanii wrześniowej i wraz z brygadą gen. Maczka wycofał się na Węgry. Po kilku ucieczkach z węgierskich obozów internowania przedostał się do Francji, gdzie został aresztowany i osadzony w więzieniu wojskowym w Paryżu. W 1941 r. wyjechał do Hiszpanii, gdzie spędził resztę życia. Jako antykomunista był jednym ze współzałożycieli Sekcji Polskiej Radia Madryt. Pisał także do paryskiej „Kultury”, odegrał znaczącą rolę w budowaniu powojennego dialogu polsko-ukraińskiego. Był regularnym autorem tekstów w londyńskim „Tygodniu Polskim” i „Orle Białym”. Zmarł 18 kwietnia 1988 r. w Madrycie.
Anonse: