Własne

„Piękno mieszkania uwarunkowane jest ścisłym uwzględnieniem kilku elementów (harmonii, rytmu, symetrii, proporcji i kompozycji), stanowiących myśl twórczą […]. Harmonia z jej specjalnymi prawami odnosi się głównie do zestawienia barw, np. kolorów tapet i mebli; rytm zaś tyczy się głównie linii, fałd firanek, zestawienia sprzętów, symetria i proporcja — jakości sprzętów, a kompozycją jest ogólny układ całości umeblowania i udekorowania mieszkania— bez względu na to, czy składa się ono z jednego czy z dziesięciu pokojów. W mieszkaniu kilkupokojowym każdy pokój oddzielnie powinien przy tym zachować swój charakter specjalnego przeznaczenia, lecz w ogólnym swym układzie łączyć się z kompozycją całości mieszkania” - pisał w 1925 roku, Feliks Jordan-Lubierzyński, znany wileński dziennikarz, literat i redaktor, związany ze środowiskiem artystycznym miasta.

Zapraszamy do wspólnej zabawy, która pozwoli lepiej poznać ciekawostki i niepowtarzalne historie Wilna i Wileńszczyzny! Pytania dotyczące tych zagadnień będziemy zadawali w audycjach „Wilnoteki” na TVP Polonia i TVP Wilno oraz na naszym portalu. Chętnych do udziału w zabawie zapraszamy do przysyłania odpowiedzi na adres mailowy info@wilnoteka.lt.

Wszystkie najlepsze restauracje działające w międzywojennym Wilnie omówione zostały w poprzednich odcinkach. Ostatnia część poświęcona będzie wybranym lokalom niższej kategorii, których było dość dużo i miały również swoją wierną klientelę. Właściciele licznych omawianych poniżej lokali starali się otrzymać koncesję na wyszynk napojów alkoholowych, a jeżeli ją dostawali przesuwało ich to do innej grupy podatkowej. Okresowo podnosił się wtedy status zakładu gastronomicznego. Liczna grupa restauracji, barów, piwiarni i jadłodajni lokowała się w pobliżu targowisk i jarmarków. Szczególny charakter miały restauracje funkcjonujące w dzielnicach podmiejskich. Niektóre z opisywanych poniżej sytuacji można ująć w podtytule „blaski i cienie wileńskiej gastronomii”.

Zapraszamy do wspólnej zabawy, która pozwoli lepiej poznać ciekawostki i niepowtarzalne historie Wilna i Wileńszczyzny! Pytania dotyczące tych zagadnień będziemy zadawali w audycjach „Wilnoteki” na TVP Polonia i TVP Wilno oraz na naszym portalu. Chętnych do udziału w zabawie zapraszamy do przysyłania odpowiedzi na adres mailowy info@wilnoteka.lt.

Zapraszamy do wspólnej zabawy, która pozwoli lepiej poznać ciekawostki i niepowtarzalne historie Wilna i Wileńszczyzny! Pytania dotyczące tych zagadnień będziemy zadawali w audycjach „Wilnoteki” na TVP Polonia i TVP Wilno oraz na naszym portalu. Chętnych do udziału w zabawie zapraszamy do przysyłania odpowiedzi na adres mailowy info@wilnoteka.lt.

Po latach renowacji oddano do użytku budynek Szkoły Sportowej im. Antoniego Ratkiewicza w Ejszyszkach.

Aleksandra Jačionytė z Niemenczyna zdobyła Grand Prix XXIII Festiwalu Polskiej Piosenki Dzieci i Młodzieży Szkolnej na Litwie. W Domu Kultury Polskiej w Wilnie odbył się koncert finałowy, podsumowano także internetowe głosowanie na portalu Wilnoteka o Nagrody Publiczności. Zwycięzców w każdej z 5 kategorii wiekowych wyłoniło jak zwykle specjalne Jury na czele z maestro Zbigniewem Lewickim, a w jego gronie znalazła się także znana wokalistka Elizabeth Olshey (Elżbieta Oleszkiewicz-Szczygło) i organizatorka Festiwalu Krystyna Dzierżyńska, wiceprezes Polskiej Macierzy Szkolnej na Litwie.

Gastronomia wileńska w okresie międzywojennym to szereg restauracji, barów, piwiarni, jadłodajni. Wiele pierwszorzędnych restauracji zostało omówionych w poprzednich częściach, a poniżej – kolejne z nich, a także – inne lokale, które cieszyły się mniejszą popularnością. Czas na porządniejsze lokale usytuowane na Starym Mieście, restauracje żydowskie, bufet dworcowy i inne. Niektóre z nich prowadzone przez wyśmienitych kucharzy specjalizowały się w doskonałych potrawach, na które nie brakowało amatorów. Wileńskich kuchmistrzów zrzeszonych w cechu spotkać można było każdego roku w sierpniu, gdy w kościele św. Kazimierza odprawiano dla ich nabożeństwo. Czczono patrona – św. Idziego oraz zmarłych kolegów. Własne roraty cechowe w grudniu organizowano również w tym kościele. Ważną grupę lokali gastronomicznych stanowiły restauracje żydowskie.

Stopniowa zabudowa Prospektu Świętojerskiego nadawała tej ulicy specyficzny charakter. Skupiały się tu w budowanych kamienicach poważne instytucje bankowe, wytworne sklepy i szereg lokali gastronomicznych. „Jerek” - tak zwykło się potocznie nazywać tę ulicę nawet, kiedy po 1920 roku, oficjalnie zmieniła się w ulicę Mickiewicza. Restauracje, jakie tu działały w większości zaliczane były do pierwszorzędnych (administracyjnie I kategorii). O restauracjach hotelowych „St. Georges” i „Bristolu” napisałem już w poprzednich częściach – czas na lokale funkcjonujące autonomicznie.