maj
Międzynarodowy Dzień Bohaterów Walki z Totalitaryzmem
Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego
Międzynarodowy Dzień Wyzwolenia Afryki
Światowy Dzień Mleka
Władysław Bandurski - polski ksiądz katolicki, doktor, biskup sufragan Archidiecezji Lwowskiej, honorowy kapelan Legionów Polskich, naczelny kapelan Wojska Litwy Środkowej, przewodniczący Zarządu Oddziału Wileńskiego Związku Harcerstwa Polskiego. Urodził się 25 maja 1865 r. w Sokalu. Szkołę średnią ukończył we Lwowie, studia teologiczne uwieńczone doktoratem z teologii i filozofii podjął na Uniwersytecie Lwowskim. Wyświęcony we Lwowie na kapłana studiował na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W 1903 r. został kanonikiem kapituły krakowskiej oraz papieskim prałatem domowym. W 1906 r. konsekrowany na biskupa. Został sufraganem archidiecezji lwowskiej, wkrótce po tym otrzymał nominację na rektora seminarium duchownego. We Lwowie był blisko związany z narodową demokracją. Patronował wówczas akcji obronnej katolickiej i narodowej. W jego mieszkaniu na przełomie lat 1912-1913 omawiano projekt zamachu na sobór na placu Saskim w Warszawie, aby nie dopuścić do przyjazdu cara i ugodowej demonstracji. Plan nie został wykonany z powodu odwołania przyjazdu cara do Warszawy na otwarcie soboru. Bandurski wszedł w kontakt z Józefem Piłsudskim i pełnił rolę duchowego piastuna Legionów. Związany był ze Związkiem Walki Czynnej i Związkiem Strzeleckim. Po wybuchu wojny nie chciał pozostać we Lwowie zajętym przez Rosjan i jesienią 1914 r. wyjechał do Krakowa, a stamtąd do Wiednia. W Wiedniu roztoczył niezwykle czynną i ofiarną opiekę nad uchodźcami polskimi z terenu wojny i nad jeńcami Polakami na Węgrzech. Był blisko związany z Naczelnym Komitetem Narodowym i Legionami Józefa Piłsudskiego. Działał w ruchu harcerskim, patronował Polskiej Drużynie Skautowej im. Króla Jana Sobieskiego w Wiedniu. W latach 1924-1931 był przewodniczącym Zarządu Oddziału Wileńskiego Związku Harcerstwa Polskiego. Od listopada 1918 r. był w Wojsku Polskim. W 1919 r. uczestniczył w wyprawie na Wilno. Latem 1919 r. dokonał uroczystego poświęcenia terenu przeznaczonego na Cmentarz Orląt. W 1920 r. po wyzwoleniu Wilna przez gen. Żeligowskiego na życzenie Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego Bandurski został naczelnym kapelanem Wojska Litwy Środkowej. W Wilnie mieszkał w pałacu reprezentacyjnym Rzeczypospolitej. Brał aktywny udział w życiu wojska. Zyskał dużą popularność w środowisku legionowym. Władysław Bandurski zmarł 6 marca 1932 r. w Wilnie. Po jego śmierci trzy miasta, z którymi był związany: Lwów, Kraków i Wilno pretendowały do miejsca wiecznego spoczynku biskupa. Został pochowany w katedrze w Wilnie w krypcie pod kaplicą św.św. Piotra i Pawła. 3 sierpnia 1996 r., staraniem biskupa polowego WP Leszka Sławoja Głódzia, wbrew protestom litewskich Polaków, szczątki biskupa przeniesiono do Warszawy. W katedrze wileńskiej pozostał jego pomnik, niestety zasłonięty, widoczny jedynie od strony zakrystii.