180 lat temu urodziła się Maria Konopnicka
Jako poetka Maria Konopnicka zadebiutowała w czasopiśmie „Kaliszanin” w 1870 roku. Ważną pozycją w jej poetyckim dorobku był cykl „W górach” z 1876 roku, który został pozytywnie zrecenzowany przez Henryka Sienkiewicza.
Przepełnione patriotyzmem i liryką utwory M. Konopnickiej szybko zdobyły szerokie uznanie.
W latach 1881-1887 wydała trzy serie „Poezji”. Autorka nawiązywała do twórczości ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej.
Znaczną część dorobku literackiego Konopnickiej stanowią zbiory opowiadań i nowel, wśród których najbardziej znane są: „Mendel Gdański”, „Nasza szkapa” i „Miłosierdzie gminy”.
Do dziś są popularne i wznawiane jej utwory dla dzieci: „O krasnoludkach i o sierotce Marysi”, „Stefek Burczymucha”, „O Janku Wędrowniczku” czy „Na jagody”.
Pisarka zajmowała się też reportażem, krytyką i eseistyką literacką.
W 1908 roku w miesięczniku „Przodownica” Konopnicka opublikowała „Rotę” – wiersz będący wyrazem sprzeciwu wobec polityki germanizacyjnej w zaborze pruskim. Śpiewany do muzyki Feliksa Nowowiejskiego wszedł do kanonu polskich pieśni patriotycznych.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku „Rota” obok „Mazurka Dąbrowskiego” była brana pod uwagę przy wyborze hymnu narodowego. Na popularność utworu miało wpływ także uznanie, jakim w tym czasie cieszyła się M. Konopnicka.
Poetka zmarła 8 października 1910 roku we Lwowie. Została pochowana w Panteonie Wielkich Lwowian na cmentarzu Łyczakowskim. Jej pogrzeb stał się manifestacją patriotyczną, w której wzięło udział niemal 50 tysięcy osób. Na cokole pomnika został wyryty fragment wiersza Marii Konopnickiej „Na cmentarzu”:
...Proście wy Boga o takie mogiły,
Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości,
Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły
Na dzień przyszłości...
Decyzją Międzynarodowej Unii Astronomicznej jeden z kraterów na Wenus na cześć poetki został nazwany „Konopnicka”.
Na podstawie: IAR
