Czy polska szkoła na Litwie może być atrakcyjna? Spotkanie z dyrektorami polskich szkół

Coś mi się wydaje, że Šimašius szykuje skok na jedną ze stołecznych polskich szkół. No bo jak inaczej wytłumaczyć lamenty jego polskojęzycznego chwalcy A. Radczenki, że „w Wilnie to niektóre szkoły litewskie są przepełnione, a dzieci w nich się uczą w dwie zmiany, natomiast niektóre polskie i rosyjskie są na wpół puste (np. w szkole średniej im. Joachima Lelewela uczniów jest trzy razy mniej niż przewiduje dokumentacja projektowa)". „Ot, polska hołota!" – pomyśli ktoś mało kumaty: „Blokuje szkołę, podczas gdy litewska młodzież tratuje się nieopodal jak kurczaki w zbyt ciasnym kojcu". A to bujda na resorach! Tak się składa, że do Lelewela uczęszcza 462 uczniów (istnieje też ośmioklasowy pion litewski), podczas gdy liczbę miejsc szacuje się na 552. Czyli do pełnego kompletu brakuje tam 90 dusz. A cytowane „trzy razy mniej" – to nawet nie „pi razy drzwi", to wredna manipulacja. Oczywiście każdy taki niedobór jest problemem, ale nie dotyczy on wyłącznie szkół polskich i rosyjskich. Dla przykładu, do stołecznego gimnazjum Senvagės uczęszcza 420 uczniów, a miejsca mają na... 880; do gimnazjum Minties – 400, a jest rozliczone na 728; do średniej szkoły Gerosios Vilties – 656, a może kształcić 964; do podstawówki Spindulio chodzi 362 dzieciaków, a miejsc jest 674, a do podstawówki "Sausio 13" uczęszcza tylko 308 uczni, podczas gdy przewidzianych jest 802. To wszystko ziejące pustką szkoły litewskie, których listę mogłabym kontynuować, bo mamy ich z piętnaście sztuk. Może gaduły z Polskiego Klubu Dyskusyjnego chciałyby i o tym podczas swojego najbliższego konwentykla podeliberować? Czy ograniczą się do międlenia o niewielkiej atrakcyjności polskiego szkolnictwa? I pewnie znów im wyjdzie, że „wszystkiemu jest winna AWPL".