W relacjach Wilna i Wileńszczyzny - Warszawa w roli teściowej

„Obrazowo mówiąc, obecne stosunki Wilna i Wileńszczyzny (którą w większości zamieszkują Polacy), przypominają stosunki męża i żony, w które się wtrąca kochająca córkę teściowa - Warszawa. Czym się takie konflikty kończą, wielu odczuło na własnej skórze. Wyjścia są dwa: rozwód - w przypadku Wilna i Wileńszczyzny jest to niemożliwe, bądź samodzielne rozstrzyganie rodzinnych problemów, grzecznie, ale bez pomocy teściowej” - pisze Bačiulis.

Zdaniem litewskiego publicysty Polacy na Litwie powinni mieć prawo do poprawnego zapisu swego nazwiska czy dwujęzycznych tablic z nazwami ulic i miejscowości na Wileńszczyźnie. Ale, jak zaznacza, „rozstrzyganie tych problemów należy przenieść z płaszczyzny międzypaństwowej na wewnętrzną”.
 
„Dla swoich przecież nie szkoda tego, czego Warszawie nie dalibyśmy przez zwykły honor czy chłopskie zawzięcie. Wileńszczyźnie można to dać jedynie ze względu na zdrowy rozsądek i przyzwoitość” - uważa publicysta tygodnika „Veidas”.

Według Bačiulisa „dopiero po tym, gdy zostaną odrobione prace domowe (zostaną rozstrzygnięte problemy społeczności polskiej), gdy Polaków z Wileńszczyzny będziemy odbierali jako swoich, można będzie przystąpić do drugiego etapu - otwartej rozmowy między Wilnem a Warszawą”.

Zdaniem Bačiulisa otwarta rozmowa między obydwoma krajami, „gdyby taka odbywała się nie publicznie, nie przed ekranami i wyborcami, na pewno przyczyniłaby się do wzajemnego zrozumienia i zbliżenia”. „Ku temu potrzebne są trzy rzeczy: Litwini powinni zmienić swój stosunek do litewskich Polaków, Polacy z Wileńszczyzny powinni zrozumieć, że klucz do rozstrzygnięcia ich problemów znajduje się w Wilnie, a nie w Warszawie, a Warszawa powinna pogodzić się z myślą, że Polacy z Wileńszczyzny są Polakami Litwy, a nie z Polski” - napisał publicysta Audrius Bačiulis.

Na podstawie: Radio "Znad Wilii"