XVI Festiwal Filmu Polskiego: "Dekalog" Krzysztofa Kieślowskiego

Jak mówi litewska krytyk filmowy Izolda Keidošiūtė, "Dekalog" Krzysztofa Kieślowskiego, to filmy, do których się powraca, które każdy widz powinien przynajmniej raz do roku obejrzeć po raz kolejny, "żeby dzięki temu coś się w naszym życiu zmieniło". "Kieślowski nie był praktykującym katolikiem, mówił, że wiara jest sprawą bardzo osobistą. Powiedział jednak kiedyś, że jak dobrze byłoby żyć na świecie, gdyby wszyscy przestrzegali dziesięciu przykazań" - mówi Izolda Keidošiūtė.

"Może to zabrzmi zbyt dosadnie, ale Krzysztofa Kieślowskiego nazwałabym sumieniem świata. Ostatnio pewien włoski krytyk zgodził się z moim zdaniem, że jest to człowiek, którego filmy nie pozwalają nam nawzajem się pozabijać. W tej paranoicznej upolitycznionej sytuacji, w jakiej żyjemy, filmy Kieślowskiego są bardzo potrzebne. A z innej strony, wydawałoby się, że takich ludzi, jak bohaterowie filmów Kieślowskiego, dziś już nie ma" - uważa litewska krytyk filmowy.

"Zapadłem na "Dekalog" kiedyś, gdy podczas studiów w Krakowie miałem zajęcia na uniwerystecie dwa dni tygodniowo, a pozostałe przeznaczałem na ten "haczyk", który na zawsze związał mnie z polskim filmem, polską literaturą" - swoimi refleksjami podczas konferencji prasowej XVI Festiwalu Filmu Polskiego dzielił się Donatas Puslys, redaktor portalu Bernardinai.lt.
Podczas XVI Festiwalu Filmu Polskiego - od soboty, 8 października do środy, 12 października, w wileńskim kinie "Pasaka" zostaną wyświetlone kolejne części "Dekalogu", po których odbędą się dyskusje z udziałem filmowców, publicystów, filozofów. Moderatorem dyskusji będzie Donatas Puslys. Do udziału w dyskusji zapraszał między innymi filozofa i eseistę Leonidasa Donskisa. Donskis zgodził się bez wahania. Niestety, 21 września odszedł, zmarł nagle na zawał serca. 

Będą jednak inni ciekawi rozmówcy. "Będę miał to wykonania tę trudną misję zadawania pytań, gdyż za każdym razem (po obejrzeniu "Dekalogu" Krzysztofa Kieślowskiego - przyp. red.) powstaje jakiś zamęt, za każdym razem zmusza do zastanowienia się. Być może nie ma w tych filmach codzienności, przywiązania do konkretnego czasu, kiedy powstawał film - może właśnie tego nie trzeba, gdyż jest on poza wszelkimi ograniczeniami czasowymi, lokalizacyjnymi - przemawia do mnie tu i teraz, w Wilnie. Dlatego bardzo wszystkich zapraszam" - Donatas Puslys zaprasza na "Dekalog" i dyskusje. Program jest tutaj. 
Krzysztof Kieślowski - reżyser filmów dokumentalnych i fabularnych, scenarzysta, urodził się w 1941 r. w Warszawie. Karierę rozpoczął jako reżyser specjalizujący się w filmach dokumentalnych ("Życiorys", "Z punktu widzenia nocnego portiera"), jednak w miarę upływu czasu zaangażował się w realizację filmów fabularnych. Sporadycznie podejmował też działalność teatralną. Jego wczesna twórczość fabularna, utożsamiana z kinem moralnego niepokoju, stanowiła paradokumentalne filmy ukazujące rzeczywistość ówczesnej Polski ("Personel", "Blizna", "Amator", "Przypadek"). Potem zwrócił się ku motywom metafizycznym, tworząc filmy psychologiczne podejmujące tematy moralne i egzystencjalne (telewizyjny cykl filmowy "Dekalog", "Podwójne życie Weroniki", trylogia "Trzy kolory"). Zmianie podlegała także estetyka: wczesna faza twórczości Kieślowskiego charakteryzowała się ascetyczną, naśladującą dokument formą, natomiast późna - wyrafinowanymi zabiegami wizualnymi.

Za swoją twórczość filmową otrzymał dziesiątki nagród i wyróżnień, był laureatem "Felixa" - nagrody Europejskiej Akademii Filmowej. Wykładał reżyserię i scenopisarstwo na uczelniach w Katowicach (1979-82), Berlinie Zachodnim (1984), Helsinkach (1988) oraz w Szwajcarii (1985, 1988, 1992) i Łodzi (1993-1996). W 1990 roku został honorowym członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego za "wybitny twórczy wkład do kultury ruchomego obrazu". W 1995 został członkiem Akademii Filmowej w USA. Zmarł 13 marca 1996 r. po przebytej operacji serca. 

"Dekalog" to cykl dziesięciu filmów telewizyjnych w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego. Każdy film stanowi zamkniętą całość, opowiada różne historie i na plan pierwszy wysuwa innych bohaterów. Wszystkie postaci łączy wspólne miejsce zamieszkania - typowy dla czasów późnego PRL-u blok w Warszawie.

Na podstawie: culture.pl, lenkukinas.lt, inf.wł.
Zdjęcia i montaż: Edwin Wasiukiewicz