Marian Lalewicz - polski architekt, reprezentant akademickiego klasycyzmu. Urodził się 21 listopada 1876 r. w Wyłkowyszkach na Litwie. Ukończył gimnazjum w Suwałkach. Studiował na Wydziale Architektury Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, kończąc studia z odznaczeniem 1901 r. Dzięki uzyskanemu stypendium kształcił się w Szwecji, Norwegii, Niemczech, Austrii i Włoszech. Do 1917 r. wykładał historię sztuki i architektury na uczelniach petersburskich, jednocześnie projektując budowle w Moskwie i Petersburgu. Po powrocie do kraju w 1920 r. był profesorem na Politechnice Warszawskiej. W latach 1925-1927 piastował godność dziekana Wydziału Architektury, w latach 1935-1938 - prorektora Politechniki Warszawskiej. Działał w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami Przeszłości, pełniąc funkcję prezesa Towarzystwa. W 1936 r. został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 r. pracował jako komendant Pogotowia Technicznego. Uczestniczył w tajnym nauczaniu studentów architektury, od 1942 r. był nauczycielem w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej. W 1943 r. wysiedlony przez Niemców ze swojego domu przy ul. Górnośląskiej w Warszawie zamieszkał przy ul. Muranowskiej 12. W drugiej połowie sierpnia w masowej egzekucji w czasie powstania warszawskiego został rozstrzelany przez Niemców. Symboliczny grób Mariana Lalewicza mieści się na Cmentarzu Powązkowskim.