Wacław Teofil Stachiewicz - generał dywizji Wojska Polskiego, szef Sztabu Głównego Wojska Polskiego, pisarz wojskowy. Urodził się 19 listopada 1894 r. we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia w zakresie geologii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. W 1912 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego "Strzelec", w którym ukończył szkołę podoficerską i niższą oficerską. Specjalizował się w wykorzystywaniu kartografii i topografii dla potrzeb wojskowych. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Pełnił funkcje dowódcy batalionu i szefa sztabu pułku. W odrodzonym Wojsku Polskim pełnił funkcje szefa Oddziału I i zastępcy szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, szefa wydziału w Departamencie I Ministerstwa Spraw Wojskowych. Podczas ofensywy sowieckiej, w maju 1920 r. został szefem Oddziału I, a następnie II Sztabu Armii Rezerwowej gen. Sosnkowskiego. Po rozwiązaniu Armii Rezerwowej wrócił do ministerstwa jako szef Sekcji Organizacyjnej, a następnie Wydziału Organizacyjnego Oddziału I Sztabu Generalnego WP. W październiku 1921 r. rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu. W styczniu 1929 r. został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. 26 stycznia 1935 r. prezydent RP, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, awansował go do stopnia generała brygady. Była to ostania nominacja generalska podpisana przez Marszałka Piłsudskiego. 5 czerwca 1935 r. prezydent RP mianował go szefem Sztabu Głównego WP. Został jednym z nabliższych współpracowników nowego generalnego inspektora sił zbrojnych, gen. dyw. Edwarda Śmigłego-Rydza. Na tym stanowisku podjął intensywne prace nad opracowaniem planu przebudowy i modernizacji wojska, nadzorował prace nad nowym planem mobilizacyjnym oraz koordynował prace nad planem wojny z Rosją i z Niemcami. W momencie wybuchu wojny objął stanowisko szefa Sztabu Naczelnego Wodza, marszałka Rydza-Śmigłego. Po ewakuacji Naczelnego Wodza do Brześcia, gen. Stachiewicz pozostał w Warszawie do 9 września w celu koordynacji obrony linii środkowej Wisły, po czym dołączył do sztabu w Brześciu. Na rozkaz Naczelnego Wodza, 18 września 1939 r. przekroczył ze sztabem granicę rumuńską. W styczniu 1940 r. uciekł z internowania i przez Bukareszt trafił do Jugosławii, gdzie na rozkaz gen. Kukiela udał się do Algieru. Po wojnie, w grudniu 1946 r. został zdemobilizowany. W grudniu 1948 r. przeniósł się do Kanady, gdzie poświęcił się pracy pisarskiej i badawczej nad polskimi przygotowaniami do wojny. W 1964 r. został awansowany do stopnia generała dywizji. Zmarł w Montrealu 12 listopada 1973 r.