Emilia Plater herbu Plater - polska hrabianka, kapitan Wojska Polskiego w czasie powstania listopadowego, bohaterka narodowa Polski, Białorusi i Litwy. Urodziła się 13 listopada 1806 r. w Wilnie. Większość przedstawicieli rodu Platerów wiązała swe osobiste i rodzinne życie ze sprawą Polski i byli gorącymi patriotami, wnieśli znaczny wkład w rozwój kultury polskiej. Wczesne dzieciństwo i pierwsze lata nauki Emilia Plater spędziła w wileńskim domu rodziców. W 1815 r. po konflikcie z ojcem Emilii matka opuściła dom, zabierając córkę. Obie zamieszkały w majątku Liksna w okolicach Dyneburga w Inflantach Polskich. Emilia od 10. roku życia wychowywała się i pobierała nauki razem z chłopcami. Dużo czytała, wielkie wrażenie wywarła na niej historia Joanny d'Arc, która obok Tadeusza Kościuszki i greckiej bohaterki Bubuliny była jej ideałem. Otrzymała bardzo staranne wychowanie, pisała poezje, śpiewała, rysowała, uprawiała też fechtunek, jazdę konną, myśliwstwo. Popierała ówczesny ruch młodzieżowy i patriotyczny, czytała lektury Filomatów i Filaretów. Wykazywała również duże zainteresowanie ludem wiejskim. W grudniu 1830 r. wieść o powstaniu listopadowym w Warszawie dotarła do Wilna i zapaliła do boju Litwę i Żmudź. Emilia była jedną z pierwszych inicjatorek samodzielnego powstania na Litwie. Jako kobieta nie została jednak dopuszczona do narad komitetu kierującego w Wilnie. Podjęła sama plan zdobycia Dyneburga. Uzbrojona w pistolety i sztylet wyruszyła walczyć w powstaniu. Sformowany przez nią oddział partyzancki liczył 280 strzelców, kilkuset chłopów kosynierów i 60 kawalerzystów. Wraz z oddziałem rozpoczęła marsz w kierunku Dyneburga, po drodze do oddziału dołączali wciąż ochotnicy. 2 kwietnia jej oddział stoczył zwycięską potyczkę i zniósł kompanię piechoty rosyjskiej pod Ucianami. Oddział Emilii Plater opanował Jeziorosy. Zaskoczenie Dyneburga nie powiodło się powstańcom, młodzi zrewoltowani podchorążowie zostali wysłani do obozu Dybicza. Wobec pogarszającego się położenia militarnego Emilia zrezygnowała ostatecznie z ataku na Dyneburg. Oddział Emilii poniósł znaczne straty, byli zabici i ranni, uległ rozproszeniu, resztę Emilia Plater przyłączyła do oddziału Cezarego Platera. Później przyłączyła się do oddziału Karola Załuskiego, walczyła też pod dowództwem gen. Chłapowskiego. W celu kontynuowania walki postanowiła przedostać się do Warszawy. Przez dziesięć dni w przebraniu chłopskim Platerówna i jej towarzysze szli do Królestwa, ukrywając się po lasach, prowadzeni przez wieśniaka Żmudzina. Trudy wędrówki - zmęczenie, głód, bezsenność - okazały się jednak ponad siły fizyczne Emilii. Emilia Plater zmarła 23 grudnia 1831 r. Zwłoki jej zostały przewiezione do Kopciowa w dobrach Abłamowiczów - dzisiaj Kapčiamiestis na Litwie, i złożone na miejscowym cmentarzu.