Ludwik Adam Mierosławski - polski generał, pisarz i poeta, działacz polityczny i narodowościowy, historyk wojskowości. Urodził się 17 stycznia 1814 r. w Nemours w polsko-francuskiej rodzinie szlacheckiej. W 1820 r. rodzina przyjechała do Polski, gdzie Ludwik pobierał nauki w wojewódzkiej szkole pijarów w Łomży, a następnie w kaliskiej szkole kadetów. W stopniu porucznika brał udział w powstaniu listopadowym, walcząc w korpusie generała Samuela Różyckiego, z którym przedarł się do Galicji. Po klęsce powstania od 1833 r. przebywał na emigracji we Francji, gdzie zyskał sobie sławę wybitnego teoretyka wojskowości. Był jednym z przywódców Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i członkiem Młodej Polski. Planowano, by Mierosławski został dowódcą powstania w 1846 r., jednak zaraz po przybyciu, wskutek denuncjacji hrabiego Henryka Ponińskiego został ujęty przez pruską policję w Świniarach pod Poznaniem. Skazany na karę śmierci w procesie berlińskim, uniknął jej dzięki wybuchowi rewolucji berlińskiej. W końcu 1848 r. przybył do Palermo i objął stanowisko szefa sztabu armii rewolucyjnego rządu sycylijskiego. W 1861 r. Mierosławski został dyrektorem Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui. Nie ustawał w pracach nad nowymi wynalazkami wojennymi i rozwiązaniami taktycznymi. W lutym 1863 r. przybył do Polski, by zostać dyktatorem powstania styczniowego. Po dwóch przegranych starciach pod Krzywosądzą i Nową Wsią, a także po konflikcie z Marianem Langiewiczem postanowił złożyć dyktaturę i zdecydował się na powrót do Paryża. Wycofał się z polityki po wojnie francusko-pruskiej. Mierosławski był też poetą i pisarzem. Najbardziej znanym jego dziełem jest praca z gatunku teorii wojskowości „Rozbiór krytyczny kampanii 1831 roku”. Zmarł 22 listopada 1878 r. w Paryżu. Został pochowany na Cmentarzu Montparnasse.