Tadeusz Kossakowski - inżynier, "cichociemny", generał dywizji Wojska Polskiego. Urodził się 27 stycznia 1888 r. w Kiszyniowie. Szkołę realną ukończył w Chersoniu. Następnie wraz z rodziną przeprowadził się do Lwowa, gdzie podjął i ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. W 1909 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej, w roku następnym do Związku Strzeleckiego "Strzelec". Po rewolucji w Rosji podjął służbę w 2 kompanii telegraficznej 1 Pułku Inżynierii I Korpusu Polskiego w Rosji, gen. J. Dowbor-Muśnickiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. podjął służbę w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był dowódcą kompanii saperów 2 Dywizji Piechoty Legionów. W kwietniu 1927 r. został powołany na stanowisko szefa Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych, po roku awansował na pułkownika. Tadeusz Kossakowski był członkiem Rady Nadzorczej Państwowych Zakładów Inżynierii, zwolennikiem rozwoju polskiej broni pancernej i inicjatorem rozwoju przemysłu samochodowego. W dniach 3-7 września 1939 r. wziął udział w przygotowaniach do Obrony Warszawy. Następnie przez Rumunię dotarł do Paryża, gdzie został dowódcą saperów w Sztabie Naczelnego Wodza. Od grudnia 1943 r. był w dyspozycji Naczelnego Wodza. Po przeszkoleniu we Włoszech w 1944 r. został przerzucony do okupowanej Polski. W pierwszych dniach powstania warszawskiego walczył jako zwykły strzelec w drużynie szturmowej, a później przeniesiony został do pionu produkcji uzbrojenia. We wrześniu 1944 r. został dowódcą kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli i przebywał w niemieckich oflagach. Po wyzwoleniu zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych i pojechał do Londynu. W grudniu 1945 r. wrócił do Polski, pracował w biurach projektów. Zmarł 24 listopada 1965 r. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.