Woda zajmuje ok. 20 procent powierzchni Trockiego Historycznego Parku Narodowego. Ukształtowane przez lodowiec łańcuchy wzgórz i pagórków są poprzecinane wąskimi i głębokimi lub szerokimi i płaskimi terenami obfitującymi w jeziora. Znajdują się tu 32 zbiorniki wodne o różnej strukturze i wielkości. Największe wrażenie robią jeziora Skajście (Skaistis) i Galwe z licznymi wyspami, połączonymi ze sobą przesmykami, które wraz z mniejszymi jeziorami Bernardyńskim i Tataryszki stanowią jednolity system. Stwarza on doskonałe możliwości do uprawiania sportów wodnych, w szczególności żeglarstwa. Jest to również jedno z najpopularniejszych miejsc krótkotrwałego wypoczynku, szczególnie w upalne dni.
Santoka to wieś w północno-wschodniej części gminy wileńskiej, u zbiegu rzeki Wilii i Żejmiany. W Santace znajduje się most kolejowy, z którego można oglądać piękne zachody słońca.
15.05.2020 - 17:47
Najwyżej położony otwarty taras widokowy Wilna mieści się na wysokości 180 metrów, na 22. piętrze wieży telewizyjnej. Można z niego podziwiać nie tylko panoramę miasta, lecz także okolic – przy dobrej pogodzie widoczność sięga 40 kilometrów. Wjazd na taras jest otwarty codziennie w godzinach od 11 do 20. Cena wejściówki dla jednej osoby – 10 euro. Wieża telewizyjna jest jednym z symboli współczesnego Wilna. Jej budowa trwała od 1974 do 1980 roku. Ma wysokość 326,5 metra. Do wysokości 190 metrów jest zbudowana z betonu, natomiast górne 136 metrów stanowi stalowa część konstrukcji. Na 19. piętrze, na wysokości 165 metrów, znajduje się obrotowy taras widokowy oraz restauracja „Paukščių takas”. Wieża telewizyjna zajmuje ważne miejsce w historii Litwy. 13 stycznia 1991 roku, podczas obrony przed atakiem sowieckich jednostek, 14 osób poniosło śmierć, a 700 zostało rannych. Obecnie na parterze budowli mieści się niewielkie muzeum upamiętniające wydarzenia 1991 roku.
Wichura, która we wtorek, 12 maja, nad ranem przeszła nad Wilnem, powaliła dwa potężne drzewa na cmentarzu Bernardyńskim. Uszkodzonych jest wiele zabytkowych ogrodzeń żeliwnych i pomników, m.in. pomnik Stanisława Rosołowskiego, lekarza rodziny Stanisława Moniuszki. „Gdy otrzymałem telefon o powalonych drzewach, nie spodziewałem się aż takich zniszczeń” – powiedział Dariusz Żybort, prezes Społecznego Komitetu Opieki nad Starą Rossą. Szacuje on, że straty wyniosą ponad 100 tys. euro. Dariusz Żybort wraz z Dariuszem Lewickim, członkiem Społecznego Komitetu Opieki nad Starą Rossą odwiedzili również cmentarz Rossa. „Tu nie ma żadnych zniszczeń” – stwierdzili. Żybort i Lewicki zapalili znicze w mauzoleum marszałka Józefa Piłsudskiego. 12 maja przypada 85. rocznica jego śmierci.
Każdy mieszkaniec Litwy zapamięta dzisiejszy dzień na długo. W oczekiwaniu zbliżającego się lata, wiosna postanowiła sobie pożartować i nieoczekiwanie spadł śnieg. Wygląda to pięknie, ale miejmy nadzieję, że śnieg szybko stopnieje i przyjdzie do nas prawdziwa wiosna.
Serce Starego Miasta – dzielnica szklana ponownie pulsuje życiem i zaprasza do podziwiania odrodzonej Starówki. 50 kolorowych gwiazd, kwitnące fasady małych sklepów i kawiarnie na świeżym powietrzu zachęcają do spędzania czasu na zewnątrz. Autorem gwiazd jest polski artysta Jarosław Koziara, który prezentował już swoje prace w Wilnie. Instalacja pod gołym niebem przesyła komunikat o wspólnocie i zachęca do poszukiwania gwiazd nie tylko w dzielnicy szklanej, ale także w życiu codziennym.
Dzielnica szklana swoją nazwę wzięła od istniejących na niej w XIX wieku trzech ulic z warsztatami szklarskimi. Oprócz rzemiosła i handlu, dzielnica była także wileńskim centrum kultury żydowskiej – pełnym synagog, sklepów, gospód i karczm; dlatego też często nazywamy ją dzielnicą żydowską. Nie można zapominać, że w czasie II wojny światowej służyła jako małe getto. Obecnie znajdują się tam ulice: Gaona, Szklana, Żydowska i Antokolskio.
8 maja obchodzimy 75-lecie zakończenia II wojny światowej. W imieniu prezydenta Litwy Gitanasa Nausėdy, żołnierze Kampanii Reprezentacyjnej Wojska Litewskiego złożyli wieńce w Ponarach przy pomnikach Ofiar Nazizmu i Ludobójstwa Żydów, na Cmentarzu Antokolskim, a także na Cmentarzu Wojennym na Zakrecie.
Park na Safianikach położony jest na obrzeżach Zarzecza. Stawy na terenie parku należą do dawnych Ogrodów Misjonarzy. Do niedawna to było miejsce na śmieci, chwasty i krzewy. Obecnie park jest doglądany, dobrze widoczny z tarasu widokowego przy ulicy Subocza. Mieszkańcy Zarzecza przychodzą do parku rodzinami, gromadzą się młodzi ludzie, bawią się z czworonożnymi zwierzętami, podziwiają pływające w stawie kaczki.
W Wilnie odbywa się pierwszy na świecie tydzień mody masek. Ponieważ maski stały się obowiązkowe, ich design rozwija się bardzo szybko – prosta maska medyczna jest teraz wyrazem osobowości. Widząc, jak moda na maski aktywnie się rozwija, projektantka Julia Janus założyła grupę na Facebooku „Mask your fashion”, która zjednoczyła nie tylko projektantów, lecz także wszystkich pomysłowych, kreatywnych ludzi, których zdjęcia będą podziwiać mieszkańcy Wilna i goście od 4 maja do 10 maja.
Kilkaset osób uczestniczyło w niedzielę, 3 maja, w świątecznym AutoRajdzie Polaków na Litwie Wilno–Zułów–Wilno. Organizatorami rajdu, który odbył się zamiast odwołanej w tym roku z powodu koronawirusa tradycyjnej parady polskości ulicami Wilna, była Redakcja Wilnoteki, Dom Kultury Polskiej w Wilnie oraz Oddział ZPL m. Wilna przy wsparciu Ambasady RP na Litwie. „Nie mogliśmy wczoraj przejść ulicami Wilna, demonstrując swoją tożsamość narodową, więc mamy dzisiaj rajd samochodowy” – powiedziała, pozdrawiając uczestników rajdu starosta sejmowej frakcji Akcji Wyborczej Polaków na Litwie – Związku Chrześcijańskich Rodzin, posłanka Wanda Krawczonok. „To dobrze, że jesteśmy razem” – wskazała. „Cieszę się, że biorę udział w rajdzie, że w tak wspaniały sposób rozniecam w swoich dzieciach iskrę polskości” – powiedział Władysław Wojnicz wiceprzewodniczący Rady Wspólnot Narodowych przy litewskim Departamencie Mniejszości Narodowych. Pomysł rajdu spotkał się z dużym zainteresowaniem. Jednak nie wszyscy chętni mogli wziąć w nim udział z powodu ograniczonej liczby miejsc w kolumnie samochodowej.
Polacy na Litwie Święto Konstytucji 3 Maja, Dzień Polonii i Polaków za Granicą oraz Dzień Flagi Polskiej w niedzielę, 3 maja, uczcili AutoRajdem na trasie Wilno–Zułów–Wilno. 60 samochód, a także motocykli, rowerów przyozdobionych biało-czerwonymi flagami przed południem wyruszyło z Wilna, by w Zułowie, miejscu urodzin marszałka Józefa Piłsudskiego, oddać Mu hołd pamięci przy pomocy klaksonów. „Wspaniała inicjatywa i okazja do zademonstrowania swej polskości, swej więzi z Polską” – powiedział Marcin Zieniewicz, kierownik Wydziału Konsularnego Ambasady RP na Litwie, uczestnik rajdu. Organizatorem pierwszego AutoRajdu na trasie Wilno–Zułów–Wilno byli: Redakcja Wilnoteki, Dom Kultury Polskiej w Wilnie oraz Oddział ZPL m. Wilna przy wsparciu Ambasady RP na Litwie. „Pomysł na taki «pandemiczny» AutoRajd wynikł dość spontanicznie” – powiedział jego inicjator, dziennikarz Wilnoteki Walnety Wojniłło. „Gdy już było wiadomo, że planowany pochód Polaków na Litwie z wiadomych względów na pewno się nie odbędzie, słyszeliśmy ubolewania, że Wielka Polska Majówka padła ofiarą wirusa, a jednocześnie pojawiła się informacja, że kina samochodowe biją rekordy popularności. Zrodziło się pytanie: dlaczego nie przenieść pochodu na koła? Skrzyknęliśmy się i wspólnie zaproponowaliśmy, by uczcić polskie święta nową inicjatywą – AutoRajdem 3 Maja Wilno–Zułów–Wilno. Pomysł wsparła Ambasada RP, dzięki której wszyscy uczestnicy rajdu mieli biało-czerwoną flagę na autach. Załatwienie formalności w obecnych warunkach także nie było łatwe, ale spotkaliśmy się z dużą życzliwością resortów zdrowia i spraw wewnętrznych, policji i samorządów Wilna oraz Święcian. Cieszy, że tyle osób na złość wirusom, nietypowo, nawet nie wysiadając z auta, zwykłym klaksonem zechciała oddać hołd marszałkowi, bez którego być może już nie byłoby komu tu na Litwie obchodzić świąt 2 i 3 maja – a może i samych świąt by nie było” – powiedział Wojniłło.
W czasie obowiązywania kwarantanny zabronione jest organizowanie wydarzeń masowych, ale, jak się okazuje, nie dotyczy to imprez z udziałem samochodów. Płyta wileńskiego lotniska zamieniła się w ogromną salę kinową, na której widzowie – siedząc wygodnie w fotelach swoich samochodów – mogą oglądać światowe filmy. Są one wyświetlane na największym w krajach bałtyckich ekranie o wysokości pięciopiętrowego budynku. Organizatorem „Aerokina” jest festiwal Kino pavasaris (Wiosna Filmowa), który do projekcji udostępnił filmy z tegorocznej edycji online. Wśród nich znalazły się między innymi niekwestionowany laureat ostatniego rozdania Oscarów – koreański „Parasite”, a także dwa polskie filmy: „Zimna wojna” i „Boże Ciało”. Na pokaz tego ostatniego bilety zostały wyprzedane.
Wileńska starówka jest jedną z największych w Europie. W 1994 roku została wpisana na listę UNESCO jako wyjątkowe dzieło dziedzictwa wielonarodowej kultury i bogatej historii Litwy, z dobrze zachowanym przykładem sieci ulic i struktury średniowiecznego miasta. Historyczny obszar starówki zajmuje teren otoczony kiedyś murem obronnym. Stare Miasto powstało w miejscu osad bałtyckich z V-VI wieku. Pierwsza wzmianka o mieście w źródłach pisanych pochodzi z 1323 roku. Na starówce kryje się bardzo dużo zabytkowych budowli i historycznych uliczek, które są źródłem wspomnień wielu Polaków.
Nic już nie jest takie, jak było przed wybuchem pandemii COVID-19. Widok masek na twarzach ludzi, kolejne zalecenia rządu często sprzeczne z poprzednimi, wciąż nowe informacje o liczbie zakażonych, o walce lekarzy, o ozdrowieńcach i o tych, którzy przegrali nierówną walkę z niewidzialnym wrogiem. Maski, szpitale i statystyki zachorowań. I powrót do życia codziennego, w którym szukamy namiastki normalności, nowego rytmu i sposobów, by nie stracić nadziei na zwykły bieg rzeczy, gdy znów, bez żadnych fajerwerków pójdziemy razem do kina.
Projekt rozpoczęty 13 marca 2020 roku.
Mniej więcej w połowie drogi między Wilnem a Kownem znajdują się Elektreny – miasto zamieszkiwane przez ponad 13 tys. osób. Powstało w 1961 roku dzięki budowie pobliskiej elektrowni. W tym samym roku, w którym założono miejscowość wylała nieduża rzeka Strawa, zalewając okoliczne wyspy, między innymi słynną Wyspę Bocianów, gdzie znajdowała się jedna z największych kolonii tego gatunku w Europie. W Elektrenach właściwie nie ma żadnych zabytków ani typowego układu miejskiego. W zabudowie dominują bloki wielkopłytowe. Symbolem miasta są trzy smukłe kominy elektrowni, jednak po rozebraniu części jej bloków stały się one niepotrzebne, władze planują więc ich demontaż. Uwagę przyciąga również nowoczesny kościół NMP Królowej Męczenników, wybudowany w pierwszej połowie lat 90. Jego jasną bryłę otacza półkolisty portal składający się z prostokątnej bramy z krzyżem i sześciu pionowych, podwójnych słupów. W świątyni odbywają się nie tylko nabożeństwa religijne, lecz także tzw. wieczory pokuty oraz koncerty muzyki religijnej.
Położony na prawym brzegu rzeki, na zakręcie Wilii, drewniany Zwierzyniec (lit. Žvėrynas) jest jedną z najstarszych dzielnic Wilna. Wciśnięty pomiędzy centrum miasta i nowe osiedla mieszkaniowe ma własny unikalny klimat i odrębną historię. Odnaleźć tu można domy jednorodzinne i niskie drewniane bloki z przeszklonymi werandami. Początki Zwierzyńca sięgają XVI wieku. Było to doskonałe miejsce nad rzeką otoczone sosnowym lasem. Od XVI do XIX wieku posiadłości ziemskie dzisiejszego Zwierzyńca należały do najmożniejszej i najbardziej wpływowej na Litwie rodziny Radziwiłłów. Tu ona miała rezerwat przeznaczony do polowania. W późniejszych latach tę posiadłość Radziwiłłowie podarowali jezuitom, którzy zarządzali nią do 1733 roku. W letniej rezydencji jezuickiej znajdował się klasztor, ogrody, aleje, szklarnie. Pierwsze domy, drewniane wille zbudowano tutaj w XIX w. W 1901 r. przedmieście Zwierzyniec dołączono do miasta. W Europie Zachodniej drewniane dzielnice zniknęły już w XVIII-XIX wieku. Litwa chce postąpić inaczej, zachowując część drewnianej dzielnicy w jej pierwotnym stanie. Przykładem tego jest Zwierzyniec. Obecnie jest to jedna z najbardziej prestiżowych dzielnic Wilna, gdyż znajduje się bardzo blisko centrum miasta, jest dużo zieleni, panuje spokój, nie odczuwa się wielkomiejskiego gwaru. Na Zwierzyńcu znajdują się m.in.: neoromański kościół Niepokalanego Poczęcia NMP – zaprojektowany przez architekta Wacława Michniewicza w 1911 r., cerkiew Ikony Matki Bożej „Znak” oraz kienesa karaimska – jedyna w Wilnie, pierwsza była drewniana, w 1922 r. przebudowano ją na murowaną.
23.04.2020 - 18:30
Jeszcze do piątku, 24 kwietnia, do godz. 24 będą obowiązywały ograniczenia dotyczące wjazdu i wyjazdu z Niemenczyna wprowadzone od 16 kwietnia decyzją rządu w celu zapobieżenia rozprzestrzeniania się koronawirusa w tym mieście i okolicach po wykryciu ogniska w działającej na obrzeżach Niemenczynie szwalni „Vilnika”. Ograniczeń postanowiono nie przedłużać o kolejny tydzień w związku z tym, że mieszkańcy miasta przestrzegają przepisów kwarantanny, COVID-19 rozprzestrzenił się faktycznie wyłącznie wśród osób związanych z „Vilniką” i sytuację udało się opanować. W szwalni wykryto 87 przypadków COVID-19 (stan na 23 kwietnia) i 349 osób, które miały kontakt z pracownikami tej spółki.
Na terytorium szwalni od soboty, 18 kwietnia codziennie od godz. 8 do 20 czynny jest punkt mobilny, w którym u przybywających tu osób pobierane są wymazy w celu przeprowadzenia badań na obecność koronawirusa. Zgłosić się na wykonanie testu na COVID-19 mogą nie tylko dorośli mieszkańcy Niemenczyna, ale również graniczących z miastem okolicznych wsi Krejwołowrze, Niemenczyn II, Pilakolnia, Puczkałówka i Wiłkarojście. Od wtorku, 21 kwietnia, rozszerzono zakres osób, chętnych wykonania testu na obecność koronawirusa: na badania mogą się zgłosić pracownicy działających w Niemenczynie przedsiębiorstw, placówek i organizacji oraz wszystkie osoby związane z ogniskiem koronawirusa w szwalni „Vilnika” niezależnie od swego miejsca zamieszkania czy miejsca pracy. Osoby te powinny jednak się uprzednio zarejestrować pod nr infolinii koronawirusowej 1808. Według danych Narodowego Centrum Zdrowia Publicznego (stan na 23 kwietnia), zbadano dotychczas próbki 2 325 mieszkańców Niemenczyna. Wykryto wśród nich 28 przypadków COVID-19, w tym 26 – u osób związanych z pracownikami „Vilniki”, 1 – u osoby nie mającej z nimi powiązań, z 1 osobą zakażoną nie udało się na razie skontaktować. Zaniepokojenie specjalistów NCZP budzi obecnie sytuacja we wsi Kabiszki pod Niemenczynem, gdzie mieszka znaczna część osób, które miały kontakt z pracownikami „Vilniki”, zarejestrowano tam również przypadki zakażenia wśród osób, które nie miały z nimi kontaktu.
Taniec ludowy jest wytworem kultury ludowej. Stał się określeniem dotyczącym nie tylko samego sposobu poruszania się, ale również tradycyjnej muzyki, a dokładnie utworów komponowanych specjalnie z myślą o konkretnym rodzaju tańca. Na Wileńszczyźnie ludzie kochają folklor, dowodem na to są zespoły ludowe, których jest całkiem sporo. Młodzież z miłą chęcią poświęca swój wolny czas na kształcenie i propagowanie kultury polskiej oraz innych narodów świata. Zebraliśmy dla Was galerię zdjęć z różnych imprez Wileńszczyzny, gdzie młodzież wiruje w tańcu na scenie.
Niemenczyn to miasto na Litwie położone w rejonie wileńskim ok. 25 km od Wilna przy ujściu rzeki Niemenczynki (Nemenčia) do Wilii (Neris). Miasto liczy około 6 tysięcy mieszkańców, w tym większość Polaków. Niemenczyn jest jedną z najstarszych miejscowości na Litwie. Jej nazwa w źródłach historycznych została wymieniona po raz pierwszy w 1338 roku. Miasteczko jest otoczone przez piękne lasy oraz jeziora, w tym niezwykle urokliwe Giela. Obecnie Niemenczyn jest zamknięty z powodu powstałego tam ogniska koronawirusa.
19.04.2020 - 13:12
Ruiny w Pawłowie koło Turgiel to jedno z najbardziej urokliwych, a jednocześnie historycznie ważnych miejsc w rejonie solecznickim. Kilka lat temu staraniem Samorządu Rejonu Solecznickiego teren został uporządkowany i dostosowany do zwiedzania – odtąd coraz częściej zaglądają tu turyści. W ruinach często odbywają się sesje zdjęciowe, m.in. weselne, a w 2015 r. ekipa filmowa stacji BBC kręciła tu część zdjęć do mini serialu „Wojna i pokój” wg powieści Lwa Tołstoja. Miejsce to fascynuje również badaczy historii. „Mówiono, że w państwie istnieją trzy republiki: Polska, Litewska i Pawłowska. Powiedzenie to pokazuje, jak wielkie znaczenie miało niewielkie przecież Pawłowo. Zjawisko to nie miało precedensu na skalę Europy Środkowej, była to jedna z najbardziej radykalnych reform chłopskich w państwie polsko-litewskim drugiej połowy XVIII wieku” – w książce „Wielkie Księstwo Litewskie. Wspólna historia, podzielona pamięć” napisał litewski historyk prof. Alfredas Bumblauskas. W 1767 r. 28-letni wówczas ks. kanonik Paweł Ksawery Brzostowski nabył dobra Merecz w okolicy Turgiel. Założył na ich obszarze (nazwanym przez niego później Pawłowem) państwo włościańskie - Rzeczpospolitą Pawłowską. Rzeczpospolita Pawłowska obejmowała obszar ponad 3 tys. hektarów, miała własne konstytucję, herb, pieniądze, parlament, skarb, kasę samopomocy, szkołę, itd. Brzostowski zniósł w swych posiadłościach pańszczyznę, ziemię rozparcelował między chłopów i wprowadził spłaty tytułem wykupu. Dbał też o ich życie, zdrowie, kulturę i oświatę. W okresie świetności republiki w Pawłowie został wybudowany pałac. Rzeczpospolita Pawłowska istniała prawie 30 lat. Gdyby nie ostatni rozbiór Polski i klęska powstania kościuszkowskiego, mogłaby istnieć dalej. W 1794 roku Rzeczpospolita Pawłowska podzieliła losy państwa. Brzostowski musiał sprzedać majątek, który potem wielokrotnie przechodził z rąk do rąk.
Ostatnimi przed II wojną światową właścicielami Pawłowa byli Wagnerowie. Pałac przetrwał wojnę. Zabudowania dworskie zaczęły popadać w ruinę w okresie powojennym po pożarze, który strawił pałac. Władze Samorządu Rejonu Solecznickiego przez wiele lat zabiegały o przejęcie terenu pod swoją opiekę. Przed kilkoma laty to się udało. W 2012 r., dzięki pozyskanym środkom z funduszy strukturalnych UE, teren wokół ruin został uporządkowany. Dwa lata później ruiny w Pawłowie zostały wpisane na listę zabytków kultury chronionych przez państwo. W ubiegłym roku odrestaurowany został najlepiej zachowany budynek – lodownia. Odnowiona została również 14-metrowa murowana kaplica z Chrystusem dźwigającym krzyż.
- 1 z 59
- ››
Projekt współfinansowany w ramach sprawowania opieki Senatu Rzeczypospolitej Polskiej nad Polonią i Polakami za granicą.
