Kościół odzyskał wszystkie zabudowania zespołu kościelno-klasztornego wizytek
Kuria wileńska ma plany związane z uporządkowaniem i zagospodarowaniem odzyskanych budynków. „Na razie za wcześnie mówić o tym, ile pieniędzy i czasu trzeba na odbudowanie tego zespołu, ale cel jest jeden – ma się on stać miejscem otwartym dla ludzi, ma przyciągać wiernych i służyć społeczeństwu” – poinformował kierownik Służby Ekonoma Archidiecezji Wileńskiej Mykolas Juozapavičius.
Kościół odzyskał też znajdujący się w pobliżu kościół i klasztor misjonarzy, w którym ma powstać centrum pielgrzymkowe. „We wspólnym interesie Kościoła i państwa jest zachowanie i otwarcie tego unikatowego dziedzictwa kultury. Dziedzictwo to nie tylko budynki. Niegdyś na Górce Zbawiciela wrzało życie: działały dwa klasztory, a przy nich – sierociniec, pensjonat dla dziewcząt, czynne były dwa kościoły. Okres sowiecki zniszczył tę część Wilna, ufam jednak, że pewnego dnia zostanie ona przywrócona do życia” – powiedział kierownik Służby Ekonoma Archidiecezji Wileńskiej.
Kościół Serca Jezusowego w Wilnie w stylu późnobarokowym został wybudowany w latach 1717–1756 dla zakonu wizytek. W 1863 r. w ramach polityki rusyfikacji i niszczenia struktur Kościoła katolickiego po stłumionym powstaniu styczniowym władze rosyjskie skonfiskowały zespół kościelno-klasztorny i urządziły w nim prawosławny monaster św. Marii Magdaleny. Kościół przebudowano na cerkiew św. Marii Magdaleny, zmieniając architekturę na styl rosyjsko-bizantyjski: odmienny kształt uzyskała kopuła kościelna, dobudowano drugą wieżę; pierwsza utraciła hełm z sercem z brązu na szczycie. Zmieniono też wystrój wnętrza świątyni, dostosowując je do wymogów liturgii prawosławnej.
W 1919 r., po odzyskaniu przez Polskę niepodległości siostry wizytki powróciły od Wilna i do swego kościoła, który poddany został renowacji. Wznowiły również działalność szkoły dla panien szlachetnie urodzonych.
W 1923 r. u sióstr wizytek zamieszkał ks. Michał Sopoćko, który zajmował się wówczas pisaniem pracy habilitacyjnej, a jednocześnie był spowiednikiem sióstr w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. W ten sposób poznał s. Faustynę Kowalską, która dzieliła się z nim swoimi przeżyciami związanymi z objawieniami miłosiernego Zbawiciela. Na jego polecenie s. Faustyna zaczęła prowadzić „Dzienniczek”. W pracowni malarza Eugeniusza Kazimierowskiego, która również mieściła się w klasztorze wizytek, powstał pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego namalowany według wskazówek s. Faustyny.
Po II wojnie światowej wizytki musiały opuścić Wilno, w kościele i klasztorze władze sowieckie urządziły więzienie. Wszystkie ołtarze rozebrano, część obrazów przekazano do muzeów, reszta zaginęła, wnętrze zaś podzielono żelbetowymi stropami. Na terenie klasztornym powstało kilka budynków, w których mieściły się bursa, izolatka, stołówka, piekarnia.
W 2005 r., po tym, gdy władze litewskie zwróciły zabudowania klasztorne Kościołowi, zostały one przekazane Zgromadzeniu Sióstr Jezusa Miłosiernego. Siostry zamieszkały w domu, w którym przed wojną mieszkali ks. Michał Sopoćko oraz Eugeniusz Kazimirowski. Jeden z budynków został przeznaczony pod Hospicjum bł. ks. M. Sopoćki.
Na podstawie: BNS, inf.wł.
