PRZEGLĄD PRASY. O patriotach i idiotach

Popieram:
pantałyk (niezweryfikowany), 10 marca, 2012 - 14:06

Głos Agaty Bosak – „dziewczyny, która chce być traktowana jako równoprawny członek litewskiego społeczeństwa“, jest dowodem na to, że polityka lituanizacji Wileńszczyzny stopniowo osiąga zamierzony cel – a jest to cel strategiczny, żeby użyć nadużywanego w relacjach polsko-litewskich przymiotnika....

--------------------
Anonim (niezweryfikowany), 11 marca, 2012 - 12:57

Brawo, p. Małgosiu!

Zdrowe i nieschematyczne spojrzenie na świat!!! Bardzo dobry tekst!!! Agata szuka, a "Mała bohaterka" już znalazła, więc nie możemy ich równać!!!

AWPL musi też czasami spojrzeć przez okno i zobaczyć jak żyje polska "niezespolona" młodzież, co nie podlewa kwiatków i tańczy w ludowych zespołach... I wyjść do nich na przeciw, wysłuchać ich zdanie i... zaoferować im coś, czego nie będą w stanie odrzucić!!! Pozostawmy schematy!!!

wILENSKI - NIE MUSISZ DRŻEĆJAK OSIKA - do czego nawołujesz Litwinów .pOJAWISZ SIE NA WIECU Z LITEWSKĄ FLAGĄ - nikt Ci krzywdy nie zrobi , ale z polską? - juz nie mam takiej pewności .Jak narazie na Litwie - to Polacy muszą obawiać się Litwinów - DO CZEGO TY PRZEKONUJESZ ? Masz agitować pzreciwko Polakom - także tym z AWPL - PZRED WYBORAMI ? Oczywiście wolno Ci - ale innym tez wolno pzredstwiac swoje poglądy - JAKOŚ TEGO ZA DIABŁA NIE CHESZ PZRYJAC DO WIADOMOSCI .

Bowbli wy Wielcy Patryoczy klamieczie bez pszerwy. "Polaków litewskich oficjalne nacjonalistycznie litewskie władze nie uważają za pelnoprawnych obywateli litewskich". Takie klamstawa takie klamstwa i demonizacia Litwy. A wieczie polacy zhe maczie duzhau historie oczerniania i demonizacii litwinuw. Maczie to jagby krwi. Jezheli by tak nie zachowolisztiszie to w tedy nie mogliszczie bycz polakami.

Wilenski - hmmmmmmmmmmmm gawedzisz o krasnoludkach? A może to już skarlenie ( od karzeł ) - oby to nie było to

do giesmynas
widziano twoja babke Polke.
smutna byla

Witam po dłuższej przerwie i podję link do ciekawych - moim zdaniem - wywiadów ze starszymi w większości już Litwinami, którzy opowiadają o swoich relacjach z polskością i z Polakami.

http://wyborcza.pl/1,75480,11252034,Po_co_sie_uczyc_jezyka_krasnoludkow_...

Drodzy Polacy na Litwie w tym Agata Bosak.
Agata istotnie jest jka najbardziej reprezentantka Polakow na Litwie, Polaków ktorzy znają lepiej litewski niż Polski i to kończąc polskie a nie litewskie szkoły.
Przy wypowiadaniu się Polaków na Litwie w jezyku polskim mamy las obłędnych błędów, natomiast po litewsku milimetry brakują (lub wcale) im do prawdziwie doskonałej mowy litewskiej.
Polacy na Litwie zaczną byc kochani i szanowani przez Litwinów, kiedy wyłącznie w domu będą mówi po polsku oraz gdy kończą litewskie szkoły, nie bedą świetowac polskich swiat na Litwie, machac tymi polsimi flagami, a polskiego beda sie uczyc w niedziele przez godzine w szkolach sobotnich w prywatnych domach itd itd. Jak tylko Polacy staną się Polonią na Litwie, to napewno Litwini pokochają ją i uszanują i nawet będa dbac o ile oczywiscie wczesniej Litwini nie wyjadą z Litwy za chlebem do ktoregoś z krajów UE. :)
A dlaczego Polacy szanują i lubią Litwinów w Polsce? Dlatego, że jest ich tam co kot napłakał. Dlatego Litwini tam mogą miec prawa jakie tylko chcą, nazwiska, tablice, j.litewski na maturze, 3% prog wyborczy i moga miec jeszcze co tylko będa chciec, A to dlatego, że nie ma kto z tego prawa korzystac.
Witamy w demokracji wersji litewskiej (i nie tylko) wiekszosc ma racje, a wiekrzosc nie życzy sobie Polaków na Litwie i to wiekszosc ustali jakie prawa powinni miec Polacy. Wszystko zgodnie z prawem i logiką demokracji. Choc może to byc idtiotyczne dla kogos ALE to samo dla kogos innego rozsądne i cudownie pożadane. I jesli tych "kogoś innych" jest więcej to w demokracji oni mają racje.

wystarczy poczytać o inicjatywach Tomaszewskiego w PE www.AWPL.lt

Bardzo podoba mi się przegląd. I jako młody i również inteligentny wilniuk całkowicie podzielam poglądy autorki.
I naprawde jest mi przykro że zorganizowana mniejszość polska na Litwie ma takich liderów jak Mackiewicz oraz Tomaszewski. Wstyd po prostu.

Z tekstu artykułu wyzierają osobiste fobie i uprzedzenia autorki M. Kozicz.
Jeśli jest zachwycona postawą Agaty Bosak, to jej sprawa. Ale wyraźnie wyczuwa się lekceważący ton autorki w odniesieniu do liderów AWPL, co zdecydowanie podważa jej dziennikarską wiarygodność.
Potwierdzają to takie fragmenty jak: "Polacy na Litwie mają nie tylko twarz Michała Mackiewicza" albo "Tytuł publikacji panny Agaty zapewne nie przypadłby do gustu panu Waldemarowi Tomaszewskiemu" - są stronnicze i nacechowane osobistym uprzedzeniem.
Mało jest za to konkretów i wyjaśnień w sprawie zamiaru przyjazdu do Wilna demonstrantów z Polski. Mamy bardzo ogólne i mętne stwierdzenia typu:" Dotychczas nie wiadomo na pewno, kto przyjedzie: patrioci czy idioci. Czy w obu wiecach wezmą udział te same organizacje nacjonalistyczne, narodowe czy po prostu prawicowe? Jaki jest cel ich przyjazdu i czy mają one minimalne rozeznanie w sytuacji na Wileńszczyźnie?"
Autorka zdaje się zbytnio nie rozróżniać opisywanych środowisk, wszystkich wrzuca do jednego worka. A zbitka słowna: "patrioci czy idioci" jest może efektowna, ale też z pewnością nietrafiona.

Wlieński - kiedy ,,odszczekasz ,, swoje kłamstWa na temat AWPL?

Głos Agaty Bosak – „dziewczyny, która chce być traktowana jako równoprawny członek litewskiego społeczeństwa“, jest dowodem na to, że polityka lituanizacji Wileńszczyzny stopniowo osiąga zamierzony cel – a jest to cel strategiczny, żeby użyć nadużywanego w relacjach polsko-litewskich przymiotnika. Nie znaczy to, że felietonistkę studenckiego portalu trzeba od razu okrzyknąć zdrajczynią sprawy narodowej. Agata jest kim jest – młodą, inteligentną etc. osobą, która znalazła swój sposób na życie. I w zasadzie jest zadowolona z traktowania jej w litewskim społeczeństwie. Jeżeli jest z czegoś niezadowolona, to z tego, że litewskie społeczeństwo nie docenia stopnia integracji jej, Agaty Bosak, z tym społeczeństwem. Inna sprawa, że ten sposób na życie, nie wszystkim może odpowiadać, a nawet nie dla wszystkich jest dostępny. Nie wszyscy nie mają w swoim życiu „żadnej tragicznej historii emigracyjnej“, nie wszyscy doskonale mówią po litewsku i studiują na najlepszych litewskich uniwersytetach. A dzieje się tak nie tylko dlatego, że nie są młodzi, inteligentni etc., ale przynajmniej w części także dlatego, że pomni różnych zdarzeń z przeszłości podlewają kwiatki w Zułowie i tańczą w zespołach ludowych (albo chodzą do polskiej szkoły), a na dodatek życzą sobie dwójjęzycznych nazw ulic i obowiązkowej matury z języka polskiego dla swoich dzieci.
Troska o sprawę narodową jest rzeczywiście domeną działalności polityków. Jednak odżegnanie się od polityki z pozycji „zwykłego człowieka“ nie gwarantuje świętego spokoju, a to dlatego, że przedmiotem oddziaływania polityków jest właśnie „zwykły człowiek“. Gdyby Agata Bosak uważnie zapoznała się z reakcjami na swój felieton czytelników „Lietuvos Rrytas“, w szczególności zaś jej z komentarzem Vidasa Rachlevičiusa, a choćby zastanowiła się nad samym faktem przedrukowania jej felietonu w opiniotwórczym litewskim dzienniku też by to zrozumiała.
Pozdowienia dla Agaty.

Można wiele zrozumieć , ale w przypadku Pani Agaty Bosak po prostu wstyd za nią.

Przykre ,ze autorka(pośrednio) wyśmiewa patryjotyzm polskiej młodzieży n a LT. (Zułów,polskie zespoły, pewnie dojdzie i polskie harcerstwo, i obrona polskich szkół itd. -To raczej konformistyczni bezideowcy dający się bez oporu pozbawić korzeni narodowych i obojętni na swoje kulturowe korzenie zasługują na ironię i wyrazy ubolewania
.Dzisiaj bycie nowoczesnym i światłym oznacza kultywowanie swojej narodowej i kulturowej tożsamości. Dzisiaj internacjonalizm rodem od Rozy Luksnemburg trąci myszka , - bardzo brzydko trąci.
Czyżby wieloletni plan zlitewszczenia polskiego narodu na Wileńszczyznie w przypadku Pani Bosak powiódł się ? Córki Polki, która wolałaby być Lt już będą mówiły tak ? - http://www.wilnoteka.lt/pl/video/pamiec-grabiezy-wilna-cz-i-mala-bohaterka

Żałosne , ale gdzieniegdzie prawdziwe.
Całe szczęście ,że tylko gdzieniegdzie i byle jak..

Wszystkim i Lt i Polakom polecam poczytąć o normach w cywilizowanych państwach. Czy Polacy na LT są gorsi od szwedzkich rybaków ?
JAK TO JEST W KRAJACH UNII EUROPEJSKIEJ
Jest taka mniejszość
Liczba ludności w Finlandii: 5 181 000
Liczba ludności w Helsinkach: 555 500
Odsetek Finoszwedów w kraju: 291 500 (5,6%)
Ods. Finoszwedów w Helsinkach: 36 000 (6,5 %)
Gminy w Finlandii wg statusu językowego
Gmina Ilość gmin Średni % Finoszwedów w gminie
Jednojęzyczna szw. 21 93,3
Dwujęz. z przew. szw. 22 68,6
Dwujęz. z przew. fiń. 20 9,7
Jednojęzyczna fińska 385 0,4
Jest taka mniejszość. Mimo że stanowi ona jedynie 5,6 procent ludności kraju, w którym mieszka, to jej język jest drugim oficjalnym i pełnoprawnym, państwowym językiem. Ta mniejszość posiada nie tylko swoje przedszkola i szkoły, ale również dwie wyższe uczelnie. Jej przedstawiciele mają zagwarantowane przez konstytucję prawo bycia obsłużonym w swoim języku przez administrację państwową i samorządową w całym kraju, nie tylko w regionach, które owa mniejszość zamieszkuje w zwartych grupach.
Mniejszość ta nie musi walczyć o dwujęzyczne napisy z nazwami miejscowości, urzędów i ulic. Napisy są zawsze dwujęzyczne i to już wtedy, gdy „mniejszościowa” ludność stanowi 6-8 procent mieszkańców gminy.
Więcej, język tej mniejszości jest nauczany obowiązkowo we wszystkich szkołach podstawowych i średnich w całym kraju. Obowiązkowa jest również matura z tego języka.
A jeśli jakiś młody człowiek chce odbyć służbę wojskową we własnym, „mniejszościowym” języku, to proszę bardzo! Idzie do „mniejszościowej” brygady wojskowej!
Kraj, o którym mowa, nie leży gdzieś na antypodach ani na księżycu, ale prawie po sąsiedzku. Nazywa się Finlandia. A mniejszość, o której mowa, to Szwedzi, od wieków zamieszkujący ten kraj, zwani też Finoszwedami.
Szwecja czy Nowogród?
Szwedzi zaczęli osiedlać się na fińskim wybrzeżu już w XII wieku. Niedługo później w tym kierunku poszła również ekspansja polityczna i chrystianizacyjna Szwecji, która wkrótce opanowała Finlandię, w konkurencji z Nowogrodem Wielkim, który również miał zakusy w tamtą stronę.
Zwierzchność szwedzka trwała w Finlandii ponad 600 lat, aż do początku XIX wieku, kiedy Finlandia została przyłączona do Rosji.
Przez ten czas duże warstwy społeczeństwa fińskiego zaczęły mówić po szwedzku. Ocenia się, że w XVIII wieku 20-25 procent mieszkańców kraju mówiło po szwedzku – z reguły byli to ludzie wykształceni, mieszkańcy miast, szlachta i księża. Po fińsku mówili prawie wyłącznie mieszkańcy wsi.
Ale po szwedzku mówiła nie tylko elita, lecz również rzesze chłopów i rybaków, którzy zasiedlali, i do dziś zasiedlają, zachodnie i południowe wybrzeże kraju.
Kochany car
Pod zwierzchnością Rosji w Finlandii z początku niewiele się zmieniło. Praktycznym Finom nie w głowie były powstania, za co carat odwdzięczał się, dając im dużą dozę autonomii. Zaś język szwedzki pozostał oficjalnym językiem Finlandii, używanym w urzędach i sądach.
W latach 30., na fali europejskiego narodowego romantyzmu, pojawiło się w Finlandii zainteresowanie swoim fińskim dziedzictwem. Z początku nie było ono wymierzone przeciwko szwedzkiej dominacji kulturowej i językowej. Wprost przeciwnie: wielu heroldów fińskiego odrodzenia należało do szwedzkiej mniejszości i po fińsku często nie mówiło. Jedną z głównych postaci tego ruchu był Johan Ludvig Runeberg, fiński skald i „wieszcz”, który jednakowoż pisał wyłącznie po szwedzku.
W roku 1863 język fiński został zrównany w prawach z językiem szwedzkim, ale dopiero w roku 1906 otrzymał status pierwszego języka w kraju.
Pod koniec XIX wieku zaczęły się fińsko-szwedzkie tarcia. Na konflikt językowo-kulturowy nałożyły się antagonizmy społeczne – zamożne warstwy w Finlandii były często szwedzkojęzyczne. Ślad po tych antagonizmach – niechęć do swoich szwedzkojęzycznych ziomków – pozostała u Finów do dziś.
W 1917 roku Finlandia odzyskała niepodległość. Przy tej okazji świeżo powstałe państwo fińskie miało swój konflikt „o Wilno” ze Szwecją. Chodzi o leżącą między obydwoma krajami Alandię, wyspę zamieszkałą (do dziś) prawie wyłącznie przez Szwedów. Liga Narodów przyznała jednak Alandię Finlandii, na co Szwecja w końcu bardzo niechętnie się zgodziła. W zamian za to Alandia uzyskała daleko idącą autonomię (którą ma do dziś).
W latach 1917-1923 w Finlandii stworzono system, który gwarantował szwedzkiej mniejszości daleko idące prawa. W okresie międzywojennym Finlandia miała szwedzkojęzycznych premierów i ministrów. Finoszwedem był również marszałek Mannerheim, bohater dwóch wojen z Rosją sowiecką.
Radio, TV, teatry
Od tamtego czasu do dziś niewiele się zmieniło. Finoszwedzi mają swoje szkolnictwo, w tym dwie własne wyższe uczelnie (Akademia w Abo (Turku) i Wyższa Szkoła Handlowa w Helsinkach). Również na wielu fińskojęzycznych wyższych uczelniach można na niektórych wydziałach studiować po szwedzku. Finoszwedzi mają liczne własne czasopisma i gazety (w tym dwie codzienne – nakład największej z nich, helsińskiego „Hufvudstadsbladet”, wynosi prawie 60 000). Mają też swoje teatry i bogate życie kulturalne.
Około 10 procent wszystkich programów w publicznym radiu i TV jest nadawanych po szwedzku. W regionach, gdzie zamieszkuje szwedzka mniejszość, lokalne radio nadaje równolegle po fińsku i po szwedzku.
Główną siłą polityczną Finoszwedów jest Szwedzka Partia Liberalna (SFP), która zwykle uzyskuje w wyborach około pięciu procent głosów, a więc tylko niewiele mniej niż wynosi odsetek szwedzkojęzycznych mieszkańców kraju.
Dwujęzyczne gminy
Co 10 lat w 448 gminach Finlandii mieszkańcy deklarują swój język ojczysty. Na podstawie tego spisu gminy dzielone są na cztery kategorie – jednojęzyczne fińskie, jednojęzyczne szwedzkie, dwujęzyczne z przewagą fińskiego i dwujęzyczne z przewagą szwedzkiego.
Zasada jest prosta – powyżej 50 procent daje przewagę językową w gminie, zaś mniejszość musi mieć co najmniej 8-10 procent, aby gmina była dwujęzyczna. Gdy mniejszość nie osiąga tego pułapu – gmina jest jednojęzyczna.
W gminach jednojęzycznych (385 fińskich i 21 szwedzkich), wszystkie oficjalne napisy (znaki przy drogach z nazwą miasta, nazwy ulic i urzędów) są jedynie w języku dominującym. W gminach dwujęzycznych (22 z przewagą Finoszwedów i 20 z przewagą Finów) napisy są w dwóch językach, przy czym wersja w języku większości jest zawsze umieszczana wyżej.
Innymi słowy, w Finlandii istnieje 21 gmin, z czego 16 na Alandii, gdzie w ogóle nie ma publicznych napisów w głównym języku państwowym – fińskim! Szwedzkojęzyczni mieszkańcy stanowią w tych gminach średnio 93 proc. wszystkich mieszkańców.
W praktyce sama gmina ma dużo do powiedzenia o swoim statusie językowym i często idzie na rękę mniejszości (częściej jest to mniejszość szwedzka, której liczebność w wielu gminach ma tendencję spadkową) i zachowuje dwujęzyczność, mimo że formalne wymagania „procentowe” nie są już spełniane.
Muminki i inni
Finoszwedzi wkładali i nadal wkładają ogromny wkład w kulturę, zarówno szwedzką, jak i fińską. Najbardziej znaną ich reprezentantką jest zmarła przed kilku laty twórczyni Muminków – Tove Jansson.
Mimo że Finoszwedzi mają zagwarantowane wszelkie prawa jako mniejszość i mimo iż są doskonale zorganizowani, a jeżeli chodzi o poziom wykształcenia i zamożności, nie ustępują wcale Finom, to przez ostatnich kilkadziesiąt lat ich populacja powoli zmniejszała się w wyniku tendencji asymilacyjnych.
Proces ten, szczególnie intensywny w latach 60. i 70., ostatnio został zahamowany. Dziś coraz więcej rodziców w rodzinach mieszanych posyła swoje dzieci do szkół szwedzkich. Jedną z przyczyn jest postępująca globalizacja oraz członkostwo Finlandii w Unii Europejskiej. Wiele rodzin chce skorzystać z okazji i zapewnić dziecku „za darmo” drugi język, którym można się porozumieć nie tylko w Szwecji, ale także dość swobodnie w Norwegii i, przy pewnym wysiłku, w Danii.
Folkting broni, Folkting radzi
Najważniejszą instytucją, która dba o interesy szwedzkiej mniejszości jest Svenska Finlands Folkting (Sejmik Szwedzkiej Finlandii), rodzaj nieformalnego, finoszwedzkiego „parlamentu”, wybieranego przy okazji wyborów samorządowych. Są w nim szwedzkojęzyczni przedstawiciele wszystkich partii politycznych.
Folkting jest najważniejszą instytucją konsultacyjną dla rządu i parlamentu we wszystkich sprawach dotyczących szwedzkiej mniejszości. Dba też o zachowanie praw, które Finoszwedom gwarantuje konstytucja – dostęp do wykształcenia, służby zdrowia, mass mediów i obsługi w sądach i innych urzędach w swoim własnym języku. A także o to, aby wszystkie oficjalne dokumenty w Finlandii były w dwóch językach. Posiada też specjalny urząd, do którego można zgłaszać sytuacje, kiedy Finoszwed nie został obsłużony przez jakąś instytucję w swoim własnym języku.
Poza tym Folkting dostarcza informację o finoszwedzkiej kulturze, tradycjach i języku – do bibliotek, przedszkoli, szkół i uniwersytetów, a także do mass mediów – w Finlandii i za granicą.
Żądasz i masz
Mimo że konstytucja uznaje język szwedzki jako w pełni równoprawny drugi język państwowy, i to w całym kraju, to oczywiście nie ma praktycznej możliwości wyegzekwowania wynikających z tego faktu praw wszędzie i w każdej sytuacji. Szwedzkojęzyczni Finowie zamieszkują w zwartej grupie jedynie południowy pas wybrzeża, rozciągający się po obu stronach Helsinek, oraz wzdłuż zachodniego wybrzeża, z centrum w mieście Vasa. Zaś wielu Finów, szczególnie w głębi kraju, gdzie Finoszwedów prawie nie ma, ale także w stolicy, gdzie jest ich jedynie kilka procent, nie mówi po szwedzku albo nie chce w tym języku mówić.
Wyegzekwowanie więc przez Finoszwedów ich konstytucyjnych uprawnień, szczególnie w rejonach, gdzie są w mniejszości, zależy więc często od tego, jak konsekwentnie w konkretnych sytuacjach domagają się oni realizacji swoich praw.
Nie lubiany szwedzki
Osobnym rozdziałem jest wynikająca z konstytucji obowiązkowa nauka szwedzkiego we wszystkich fińskich szkołach. Tutaj nastąpiło jakby pewne „przedobrzenie”. Wielu fińskich uczniów traktuje szwedzki jako dopust boży, mniej więcej tak jak moja generacja traktowała naukę rosyjskiego w komunistycznej Polsce.
Nawet wśród Finoszwedów można usłyszeć głosy, że szwedzki w fińskich szkołach powinien być językiem dobrowolnym („wtedy ci, którzy go wybiorą, będą przynajmniej mieć motywację do nauki”). Jednak dotychczas, mimo ciągłej dyskusji na ten temat, nikt na poważnie nie próbuje zmienić systemu. Chociaż ostatnio prowadzone są eksperymenty, gdy rezygnuje się ze szczególnie nie lubianego przez fińskich licealistów obowiązkowego zdawania matury ze szwedzkiego.
„Pany, łycary i biełoruczki”
Niechęć Finów do Szwedów, także tych po drugiej stronie Zatoki Botnickiej, powoli się zmniejsza, ale nadal istnieje. Jedną z przyczyn są istniejące u Finów historyczne kompleksy „mniejszego brata”, mające swoje korzenie jeszcze w XIX wieku i wcześniej. W oczach wielu Finów – Finoszwedzi, i w ogóle Szwedzi, to takie trochę „szwedzkie pany, łycary i biełoruczki”. Zaś samych siebie Finowie uważają za, może prostych, ale upartych i twardych facetów. Chociaż ostatnio ów image został poważnie nadszarpnięty, po tym jak najtwardszych z twardych – prawie całą reprezantację kraju w narciarstwie biegowym – przyłapano na stosowaniu dopingu.
Owa animozja jest mniejsza na zachodnim wybrzeżu, gdzie Finoszwedzi i Finowie zawsze byli równie biednymi rybakami i rolnikami, za to większa w Helsinkach i okolicach, gdzie mieszkały finoszwedzkie, bogate rodziny, właściciele posiadłości i wielkich przedsiębiorstw. Moja finoszwedzka znajoma opowiadała, jak w dzieciństwie, gdzieś w latach 50., ona i jej koleżanki bały się mówić zbyt głośno po szwedzku w centrum Helsinek, gdyż mogły zostać pobite przez swoich fińskich rówieśników.
Dziś takich społecznych podziałów już nie ma – Finoszwedzi nie różnią się od Finów ani zamożnością, ani wykształceniem.
Żyją dłużej i lepiej
Tym większą debatę wzbudziły rezultaty badań, przeprowadzonych kilka lat temu, które wykazały, że Finoszwedzi żyją przeciętnie o kilka lat dłużej od Finów, są od nich zdrowsi i w ogóle żyją lepiej. Przyczyn takiego stanu rzeczy dopatrzono się w końcu w fakcie, że Finoszwedzi mają silniejsze związki rodzinne i społeczne. Być może, będąc mniejszością, przez cały czas zagrożoną asymilacją, trzymają się po prostu razem.
Faktem jest, że Finoszwedzi są doskonale zorganizowani i wzajemnie się wspierają. Czują się też pełnoprawnymi współgospodarzami Finlandii. Ich wpływy w polityce i życiu gospodarczym są nawet większe, niżby to wynikało z ich liczebności. Są mniejszością, ale mniejszością bez kompleksów. Wprost przeciwnie, są bardzo dumni ze swojej przynależności.
„Koroniarskie główki”
Owe fińsko-szwedzkie animozje nie prowadzą dziś do żadnych poważnych konfliktów. Za to manifestują się chętnie w sporcie, gdzie np. fińscy hokeiści zawsze dają z siebie wszystko, żeby tylko pokonać reprezentację Szwecji.
Ale, żeby było jeszcze ciekawiej, na moje pytanie, za kim kibicuje w meczach hokejowych Szwecja-Finlandia, znajomy Finoszwed powiedział, że, oczywiście, za Finlandią. Bowiem będąc szwedzką mniejszością, Finoszwedzi bynajmniej nie utożsamiają się do końca z „koroniarzami” z Macierzy po drugiej stronie Zatoki Botnickiej.
Może najlepiej ujęła to moja finoszwedzka znajoma, mówiąc: „Nigdy się nikomu nie kłanialiśmy”.
Fińska Suderwa
Tak więc pani starosta w takiej fińskiej „Suderwie” zupełnie nie musiałaby walczyć o dwujęzyczne napisy. Istniałyby one tam od zawsze, przy czym – ponieważ Polacy stanowią 84 procent mieszkańców gminy – wersja polska byłaby umieszczona wyżej, zaś litewska niżej. I każdy urzędnik w Suderwie, niezależnie od swojej własnej narodowości, miałby o b o w i ą z e k obsłużyć petenta po polsku, gdyby ów petent sobie tego zażyczył.
Tadeusz Rawa
Sztokholm

ps1.
Czy Polacy mają zrezygnować , jak Pani Bosak, z przysługujących im praw ?
Mają dać się wynarodowić i zapomnieć ojczystego języka ?
ps 2.
.Przytaczanie rojst przypomina powoływanie się na Widackiego czy Maciejkańca. To ta sama kategoria.
ps 3;
Rozumiem ,że ten stronniczy i jednostronny (fakt) przegląd prasy jest prowokacją Pani Kozicz w celu wywołania dyskusji.
ps 4.
Całe szczęście,że to głównie polska młodzież na Lt domaga się o swoje prawa ,o narodową i ludzką godność. Wystarczy wrzucić w wyszukiwarce "Komitety strajkowe Polacy na Litwie"
ps 5.
Witamy autorkę po dłuższej i radosnej przerwie.