Święty Kazimierz Jagiellończyk

Święty Kazimierz
    Młody królewicz miał w Krakowie wybitnych wychowawców: św. Jana Kantego, Jana Długosza i Filipa Kallimacha.Wiele czasu poświęcał na modlitwę. Chętnie przebywał wśród ubogich, dzieląc się swoimi dobrami. Powszechnie podziwiano jego mądrość i dojrzałość. Jan Długosz napisał o nim, że "był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności, godnego pamięci rozumu". W wieku 13. lat wyruszył na Węgry, by przyjąć tamtejszą koronę królewską. Wyprawa jednak zakończyła się niepowodzeniem i powrotem królewicza do kraju. W latach 1481-1483, podczas pobytu króla na Litwie, Kazimierz jako namiestnik rządził Królestwem Polskim. Już wtedy odznaczał się sprawiedliwością i troską o ubogich, dbał także o bezpieczeństwo zewnętrzne i wewnętrzne kraju. Na Litwie natomiast zyskał sobie wdzięczność wśród ludności i popularność, ze względu na troskę o potrzeby mieszkańców, zwłaszcza biednych i pokrzywdzonych. Jego życie duchowe rozwijało się pod wpływem duchowości franciszkańskiej akcentującej ascezę, ale specyfiką pobożności św. Kazimierza była wielogodzinna adoracja Najświętszego Sakramentu i kontemplacja męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Naśladowanie Chrystusa uznawał za najważniejszą sprawę swojego życia. Miłość bliźniego pojmował w duchu św. Franciszka, jako ofiarną służbę. Praktykował liczne formy ascezy, jak noszenie włosiennicy i skromnego stroju, spanie na podłodze i długie posty, unikał rozrywek i wypoczynku, gardził stanowiskami i zaszczytami. Mimo to, łącząc z życiem kontemplacyjnym działalność polityczną, brał udział w różnych zjazdach i naradach, towarzysząc ojcu w ważnych sprawach państwowych. Tym samym sposobił się do objęcia władzy w Rzeczypospolitej. Jego przygotowania do przejęcia rządów w Polsce przerwała jednak śmiertelna choroba. Święty Kazimierz zmarł w Grodnie 4 marca 1484 r., mając zaledwie 26 lat.

       

  Katedra w Wilnie
       Swięty Kazimierz został pochowany w katedrze wileńskiej. Szybko odbył się jego proces kanonizacyjny i już w 1521 r. papież Leon X wydał bullę kanonizacyjną, która jednak zaginęła. Dopiero w 1602 r. Klemens VIII wydał nowy dokument kanonizacyjny. Święty Kazimierz jest patronem Polski i Litwy, a od roku 1690 także Zakonu Kawalerów Maltańskich. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1991 r. uroczystościom ku czci św. Kazimierza nadano rangę święta państwowego. Corocznie w jego święto organizowane są w Wilnie odpusty i jarmarki zwane kaziukami.

    Kościół św. Kazimierza
Po II wojnie światowej kościół został ponownie skonfiskowany, tym razem przez władze radzieckie, w 1966 r. przeprowadzono remont obiektu, który miał jednocześnie zatrzeć ślady polskości (np. przez skuwanie inskrypcji) i urządzono w nim Muzeum Ateizmu z posągiem Lenina w miejscu głównego ołtarza. W 1988 r., po odzyskaniu niepodległości przez Litwę, został przejęty przez jezuitów i w 1991 r. przywrócony do użytku sakralnego.